І ўжо немалады чалавек асцярожна запытаў у Рамана:
- Што гэта - на міну хто трапіў?
- Не, мы самі сцяну ўзарвалі, - пацягнула за язык Рамана.
Вось тут стары і задаў. Ён пачаў лаяць і пагражаць.
Раман спрабаваў супакоіць яго, што яны самі ім паставяць шкло.
Тут пачулі, у чым справа, жанчыны і, нібы сарокі, застракаталі ў тон старому.
Хлопцы стоўпіліся на месцы выбуху і не звярталі ніякай увагі на гэты лямант. Дзве сцяны патрэскаліся, і ў іх мякка ўваходзіў лом.
- Адну сцяну мы зараз развалім, вось тут крыху падзяўбём - і яна асунецца, - сказаў Хведар.
Дырэктар пайшоў у пад'езд, каб супакоіць людзей.
Неўзабаве да месца здарэння пад'ехаў «газік». З машыны выскачыў міліцыянер.
- Хто ўзарваў сценку? - запытаў ён у хлопцаў.
- Я, - адказаў Раман і выйшаў з гурту.
- Чым вы ўзарвалі?
- Звычайным трацілам.
- А дзе ты ўзяў яго?
- У мяне ёсць.
- А, ёсць. Тады пройдзем у машыну.
Раман глянуў на дом, з якога высыпаліся шыбы, хацеў папрасіць міліцыянера, каб ён пагаварыў з дырэктарам, але перадумаў, махнуў рукой і пакрочыў да машыны.
У Рамана і кроплі сумнення не ўзнікла, што ў яго можа быць якаясьці сур'ёзная непрыемнасць. Але калі пад'ехалі да доўгага барака і ён убачыў, што на яго вокнах краты, яму стала неяк ніякавата. Тым больш што міліцыянер груба крыкнуў: «Вылазь!» і перад сабой павёў яго па доўгім калідоры. У канцы калідора за сталом сядзеў дзяжурны лейтэнант. Раман пазнаў яго і крыва ўсміхнуўся. Так выпадкова сышліся два сапернікі. Лейтэнант зрабіў выгляд, што не ведае гэтага маладога хлопца, і загадаў міліцыянеру абшукаць яго. Рамана ахапіла злосць. Ён адпіхнуў руку міліцыянера ад сваёй кішэні і, сцяўшы губы, глянуў на лейтэнанта.
- Я хто вам?! - крыкнуў Раман. - Вунь кіламетраў за сто адсюль перадавая, туды ідзіце лавіць ворага.
Лейтанант іранічна хіхікнуў у адказ на гэтыя словы і прагаварыў:
- Бач, певень бойкі. Колькі гадоў ужо я аператыўнік, а такога не сустракаў. Бывала, якога зуха ні затрымаеш, адразу ж крылы апускае.
- Навошта вы мяне прывезлі сюды, што вам патрэбна? - запытаў Раман.
- Папаўся, дык маўчы! - крыкнуў лейтэнант.
- Ловяць таго, хто ўцякае або хаваецца, а я?..
- Ты аказаў супраціўленне ўладзе, ты ўдарыў майго супрацоўніка, - перабіў лейтэнант.
- Вы не толькі недалёкі, як гаварыла Надзя, а і подлы. Каго я ўдарыў? Вы адказваеце за свае словы?
- Ты адказвай, а не нас вучы. Падымі рукі ўгору. Зараз жа абшукай яго, - звярнуўся лейтэнант да міліцыянера, што стаяў побач.
- Я калі падыму, дык адразу ж і апушчу на вашу галаву, дрэнь вы, а не чалавек.
- Добра, тады складзем пратакол. Хібарын, што там за выбух быў і чаму вокны вылецелі ў жылым доме? - звярнуўся лейтэнант да міліцыянера.
- З гэтага вы б і пачалі, - сказаў Раман.
- Замаўчаць! Не да цябе звяртаюся.
- Я яго не дапытваў. Ён сам сказаў, што ў яго ёсць узрыўчатка і што гэта ён зрабіў выбух. Відаць, спецыяліст, бо тол назваў па-навуковаму - трацілам.
- Як тваё прозвішча, імя і імя па бацьку? - запытаў лейтэнант.
- Зімін Раман Васільевіч.
- Год нараджэння?
- Дваццаць шосты.
- На акупаванай тэрыторыі пражываў?
- Я быў у партызанах.
- Я пытаю, ці пражываў на акупаванай тэрыторыі?
- А як жа, пражываў.
- Ну, вось.
Лейтэнант замаўчаў і, моршчачы лоб, штосьці пісаў. Потым, нібы любуючыся сваёй пісанінай, самазадаволена ўсміхнуўся, узяў брудную прамакатку, пагладзіў яе рукой па аркушы паперы і падсунуў пратакол на край стала.
- Падпішы.
Раман пачаў чытаць. У яго аж запякло ў скронях, нібы рэшатам хто замітусіў перад вачамі, і ён схапіў паперу ў жменю, скамячыў і кінуў яе пад ногі.
- Як гэта невядома, дзе ўзяў і для чаго хаваю ўзрыўчатку? З якой мэтай зрабіў выбух каля дома, у якім жывуць работнікі дзяржаўнай бяспекі? Што вы напісалі?..
- Пасадзі! - загадаў міліцыянеру дзяжурны.
Міліцыянер упіхнуў Рамана за дзверы, абітыя бляхай, і з грукатам зачыніў іх. У пакойчыку на падлозе ляжаў здаравенны дзяцюк са скрыжаванымі на грудзях рукамі і адкрытым ротам. Ён спаў.
Раптам Раман схамянуўся: ён пачуў за дзвярамі голас дырэктара тэхнікума. Раман устаў, падышоў да дзвярэй, прыслухаўся. Даніла Гаўрылавіч гаварыў павышаным голасам, і Раман зразумеў, што размова ідзе пра яго. Скрыганула засаўка, і дзверы адчыніліся.