- Яна ёсць, пайшлі зваць да тэлефона, - Хведар падміргнуў сябру і ўсміхнуўся.
Раман захваляваўся яшчэ больш. Твар яго пабляднеў.
- Прывітанне, - пачаў гаварыць Хведар. - Ты які сон сніла сёння? А-а... Хочаш бачыць Рамана? Дык ён у мяне. У сем гадзін мы цябе сустрэнем на рагу Камсамольскай. Дык я не развітваюся. - Хведар паклаў трубку і зарагатаў. - Відаць, напалохаў я яе, аж заікацца пачала, але кажа, што хацела б бачыць яго. А мне хочацца толькі паназіраць за вашай сустрэчай. Ці будзеце вы такія шчаслівыя, - ужо ўвайшоўшы ў кватэру, сказаў Хведар.
- Ведаеш, толькі піць я не буду. Хачу бачыць усё цвярозымі вачамі.
Сябры доўга не заседжваліся за вячэрай.
Яшчэ не было і паловы сёмай, як Хведар з Раманам былі ўжо на Камсамольскай вуліцы. Яны паціху хадзілі ўзад-уперад, і Хведар раз-пораз ківаў галавой - усё вітаўся са знаёмымі. Раман людзей амаль не адрозніваў, усе яны былі для яго нейкія аднолькавыя. Ён быў перакананы толькі ў адным, што абавязкова здалёку па паходцы адразу ж пазнае Надзю.
- Як толькі мы сустрэнемся, я пайду, - неўзабаве сказаў Хведар.
- Чаго гэта так?
- Ведаеш, як кажуць, дзе двое, там трэці лішні, - усміхнуўся Хведар. - Вы кахалі адно аднаго, ну дык прызнаецеся ў гэтым яшчэ раз, - зноў засмяяўся ён.
- Як сабе хочаш.
Хведар хуценька павярнуў галаву і глянуў на Рамана. Ён хацеў улавіць момант, калі Раман заўважыць Надзю.
Раман неўзабаве збіўся з нагі, гучна пракаўтнуў сліну і ціха прамовіў:
- Ідзе, паходка не змянілася. Пастаў шклянку вады на галаву, не разальецца.
Сябры ішлі насустрач ціха, а Надзя спяшалася. Раман намагаўся ўсміхнуцца, але на твары была відаць разгубленасць. Дэманстратыўна глянуў на гадзіннік і гэтым нібы падкрэсліў, што ім надакучыла чакаць.
Надзя здалёку пачырванела, спынілася, прывіталася і папрасіла прабачэння за спазненне.
«Яна крыху распаўнела, яшчэ прыгажэйшая стала», - падумаў Раман. Нейкае імгненне ён глядзеў на яе фігуру, а потым іх вочы сустрэліся, і яна першая апусціла вейкі.
- Што ж, я сваю місію выканаў. А цяпер даруйце, спяшаюся, - прыветліва памахаў рукой Надзі і Раману Хведар.
...У рэстаране грымела музыка. Пад разгалістым фікусам у кутку быў незаняты стол. За яго і селі Раман з Надзяй. Яшчэ як толькі ўвайшла гэта пара, многа вачэй з-за столікаў накіравалася на іх. Раман падумаў, што гэта, мабыць, знаёмыя і таму яны праяўляюць такую цікаўнасць. Але Надзя чамусьці ішла, ні з кім не вітаючыся. Музыка зайграла танга. Мужчына, што сядзеў за сталом каля ўвахода на кухню, устаў і падышоў да Рамана.
- Можна? - паказваючы рукой на Надзю, спытаў ён.
- Калі ласка, - адказаў Раман.
- Прабачце, я не танцую, - адмоўна пакруціла галавой Надзя.
- Мне сказалі, што вы танцуеце.
- Дрэнна вас інфармавалі.
- Не, якраз сказаў чалавек, які добра ведае вас.
- Будзьце задаволены тым, што вы не ведаеце мяне, - са злосцю сказала Надзя.
Мужчына працягваў стаяць і хацеў яшчэ штосьці сказаць, але тут умяшаўся Раман:
- Грамадзянін, вам павінна быць зразумела ўсё: не прыставайце. Пашукайце сабе іншую партнёршу.
Той скоса глянуў на Рамана і прабасіў:
- О, зноў сустрэліся, - і, хістаючыся, пайшоў ад стала.
- У чым справа? Не разумею гэтых слоў: «О, зноў сустрэліся».
- Не разумееш, - усміхнулася Надзя. - Я тут ніколі не бываю. А мне перадавалі, што мой былы муж, Касяк, тут заўсёды мокне ў гарэлцы і ўсё сватаецца да афіцыянтак. Дык гэта яго пасланец падыходзіў, а Касяк вунь сядзіць.
- А-а, а я такі і звярнуў увагу на яго, калі ўвайшоў. Думаю, нейкі знаёмы чалавек сядзіць. Але такі стары і апушчаны стаў Касяк... - прыжмурыўшы вочы, глядзеў у той бок Раман.
- Мне рабілі папрокі, што гэта я давяла яго, хаця ўжо даўно пакінула і адмовілася ад аліментаў. У яго не душа, а адна жоўць. Яшчэ гады два назад неяк зайшоў да мяне, я тады толькі кватэру атрымала, і кажа: «Чаму не паведамляеш у Менск, дзе ж твой прыгажун, разумнік, золата?» Меў на ўвазе цябе. І вось нарэшце ўбачыў разам.
- Ну, як ты думаеш, шкадуе ён цябе?
- Не, ён мяне ніколі не шкадаваў. Я разумею тваё пытанне. Чалавек калі шкадуе, дык і кахае. У яго гэтага не было. Ён лічыў мяне сваёй уласнасцю. Чалавека нельга лічыць сваёй уласнасцю. Яму трэба было ўзяць маю душу, - ледзь усміхнулася Надзя. - Але гэтага не атрымалася...
Падышла афіцыянтка.
Раман падаў Надзі меню, каб заказала вячэру на свой густ, а сам не зводзіў з яе вачэй.
«Добра і тое, што я хоць жыву з ёй разам на зямлі, - думаў ён. - Нарадзіся я раней ці пазней - і мог бы не мець шчасця любавацца ёю».
- Заказала? А віна?