«І што яму з гэтай гульні?» - відаць, думала дзяўчына.
Лепш было слухаць яго збоку, калі ён смяяўся, размаўляў, іграў на гітары. Але і гэта хутка надакучыла дзяўчыне. І яна пачала хадзіць у парк. Віктар вельмі перажываў. Стаў маўклівы, хутка ўспыхваў, калі сябры пачыналі з яго кпіць. І вось аднойчы ён надумаўся пайсці ў парк і паглядзець, што там робіцца. А як пранікнуць туды? На дапамогу прыйшла суседская дзяўчына. Яна прапанавала Віктару надзець яе сукенку, чаравічкі, капялюшык. Так і зрабілі. Разам з сяброўкамі яны ўсе зайшлі ў хату да суседкі Віктара, прымералі сукенку, напхалі ў ліфчык ваты. Адна дзяўчына збегала дадому і прынесла свае большыя чаравікі, бо суседчыны не налезлі Віктару. Плойкай накруцілі яму валасы, падфарбавалі вусны, шчокі, бровы, вейкі, нават рыдыкюль далі. Атрымалася дзяўчына - заглядзенне.
Віктар хваляваўся, у парк ён не ішоў, а хутчэй ляцеў, хаця зусім няёмка было ступаць на высокіх абцасах. Тулава было перахілена ўперад, ён ледзь паспяваў перабіраць нагамі, каб не ўпасці ды нос не разбіць. Ужо каля парку ён выняў з рыдыкюля люстэрка, паглядзеўся. Сапраўды, прыгожы, як ніколі. Не, калі толькі дзяўчыну з яго вуліцы не будзе сёння праводзіць немец, дык ён падыдзе да яе і хоць жартам, але пацалуе. Таму што старэйшы за яго сябра вучыў Віктара, каб ён дзяўчыну абдымаў, цалаваў, а не стаяў ля яе, як манекен.
Прайшоў Віктар у парк без ніякай прыгоды. Нямецкі салдат, што стаяў каля ўвахода, калі і звярнуў увагу, дык больш, відаць, на тое, што свежая і прыгожая дзяўчына. Ён нават ветліва ўсміхнуўся ёй. Віктар паблукаў крыху па алеях і раптам сутыкнуўся са сваёй знаёмай. Яе трымаў пад руку нямецкі афіцэр. Хлопец разгубіўся, ён нават забыў, што ў жаночым адзенні. Вось яна прывітаецца, а потым скажа гітлераўцу, што гэта Віктар. Тады - канец. Адзін жа хлопец пранік у парк, праўда, непераапрануты, дык гітлераўцы разгушкалі яго за рукі і ногі і кінулі цераз агароджу на асфальт. А там вышыня метры са тры. Дык бедны хлопец чуць вычухаўся.
Але, на шчасце, дзяўчына не звярнула на Віктара ўвагі. Тады ён апамятаўся і зноў пачаў уваходзіць у ролю дзяўчыны.
Было гэта на захадзе сонца. Перад Віктарам спыніліся двое афіцэраў. Ён нясмела хацеў іх абысці. Настрой у хлопца быў сапсаваны з-за дзяўчыны, а тут яшчэ гэтыя сталі на шляху. Зноў Віктар забыўся, хто ён, і напяў мускулы. Але калі адзін з афіцэраў сказаў: «О, паненка гут» і ўзяў Віктара за руку, ён расслабіў мускулы, каб рука была падобна на жаночую. Цяпер бы яму толькі не прагаварыцца, што ён не паненка. Адзін афіцэр пайшоў далей, а той, што пахваліў, узяў Віктара пад руку і запытаў:
- Как тэб'я зват?
Вось пра гэта ні Віктар, ні тыя, хто апранаў яго, і не падумалі.
- Вікта... - запнуўся хлопец, і ў скронях яго зашумела. - А вам не ўсё роўна?
- О, не, корошо ім'я, Вікторыя. Победа, значыт.
А Віктар і сам не ведаў значэння слова «Вікторыя». І ён падумаў, пра якую перамогу гітлеравец пляце. Але перапытваць не адважыўся. Ён заўважыў, што афіцэр неўзаметку хоча паглядзець яму ў вочы. Віктар пасмялеў і кінуў позірк сініх вачэй насустрач позірку афіцэра. Афіцэр задаволена ўсміхнуўся і сказаў, што ён упершыню тут бачыць Вікторыю. Цяпер хлопец вельмі баяўся, каб не сустрэць «сваёй» дзяўчыны, якая снавала па цэнтральнай алеі. Таму, калі афіцэр прапанаваў зайсці ў піўнушку, Віктар узрадаваўся, што там ён хоць вып'е з гора. Яму хацелася што-небудзь зрабіць назло дзяўчыне, але што і якім чынам, ён не ведаў. І тут афіцэр якраз падаў Віктару ідэю. Ён вып'е, пойдзе дадому, а заўтра ўжо будзе кпіць з дзяўчыны, з якім яна таўстазадым старым афіцэрам хадзіла. Сеўшы за столік, афіцэр запытаў:
- Што ты піёш?
- Усё, - адказаў Віктар.
- Я люблю, когда, как это, не ломаецца паненка.
Афіцэр лічыў, што яму сёння пашанцавала. Ён з задавальненнем глядзеў, як яго Вікторыя куляла разам з ім чаркі. Афіцэр падсунуў сваё крэсла бліжэй і намагаўся асцярожна ўзяцца рукой за калена. Віктар гэта заўважыў, але не ведаў, што яму рабіць. Ён баяўся, каб па каленях афіцэр не пазнаў, што ён хлопец. Ногі ў яго былі, як у галагуцкага пеўня. Віктар адпіхнуў руку афіцэра. Той глянуў яму ў вочы, уздыхнуў і прыкусіў сваю верхнюю губу, а затым сказаў:
- Я не люблю грубасцей.
- А я не грубы. - У галаве круцілася, і Віктар зноў забыўся, што трэба быць дзяўчынай. - Я добры і люблю нямецкую армію.
Афіцэр не заўважаў, што Віктар вядзе размову ад імя мужчыны, але разумеў, што ў яго не атрымліваецца інтымнай размовы. І ён палічыў, што Вікторыя падпіла ўжо дастаткова, але паглядае па баках і толькі саромеецца прысутных.
Ужо зусім сцямнела. Афіцэр вывеў Вікторыю з піўнушкі і накіраваўся ў густы зараснік на бераг Сожа.