У той суботні вечар ён прыйшоў у клуб у новай форме. Зняў шынель, паклаў яго на спінку крэсла, што стаяла ля выцертай, некалі белай сценкі. Да Рамана падышоў Хведар. Ён быў у старой амерыканскай світцы, якая нагадвала аб'едзеную рыбіну. Яму яе далі ў штабе партызанскага злучэння.
- О, дык і я распрануся, - сказаў Хведар.
- Даўно пачаліся танцы? - запытаў Раман.
- Не.
- Бачу - многа дзяўчат новых, - паглядзеў па баках Раман.
- Ну, ты такі арол сёння, усе твае будуць.
- Не смейся. З мяне хапіла б адной - вось гэтай, - паказаў Раман на дзяўчыну, якая толькі што ўвайшла ў суправаджэнні лейтэнанта міліцыі.
- Дык з ім жа дзве, - заўважыў Хведар.
- Пачакай, пачакай, здымае паліто. Вунь, у блакітнай сукенцы... А фігура, точаная... Ну, каля яе і хлопец. На Байрана падобны, што ў хрэстаматыі.
- Ты лепшы.
- Кінь жарты.
- Вышэйшы, а ён амаль роўны з ёй.
- Не звяртай увагі, бо яна таксама разглядвае прысутных. Зайграе аркестр, і я іду да яе: была не была. А раптам не адмовіцца.
- Давай, давай, - падбадзёрваў Хведар.
Раман то ўпотай паглядаў на дзяўчыну, то на музыкантаў, якія перагортвалі нотныя сшыткі і падносілі трубы да губ. Імгненна мільганула думка: кінуцца да яе, як некалі да варожай чыгункі - у няведанні - будзе ўдача ці не.
З першым уздыхам мелодыі вальса «Амурскія хвалі» Раман ужо стаяў перад лейтэнантам, просячы дазволу на танец з яго дзяўчынай. Той разгублена кіўнуў галавой, і дзяўчына ў блакітнай сукенцы закружылася з Раманам у ярка асветленай зале. З хвіліну яны танцавалі адны, потым пачало ўтварацца кола, у большасці з дзявочых пар. Партнёры іх недзе сядзелі яшчэ ў сцюдзёных акопах Прыдняпроўя. Другая дзяўчына, што прыйшла з лейтэнантам, таксама пайшла танцаваць, але не з ім. Лейтэнант стаяў і прыкметна перажываў у чаканні сваёй дзяўчыны. Раман жа, наадварот, хацеў, каб танец не канчаўся. Ён спяшаўся, спяшаўся выбраць што-небудзь з разрозненых сваіх думак і хоць перакінуцца з дзяўчынай некалькімі словамі. Але танец падыходзіў к канцу, а ён яшчэ і слова не прамовіў.
І раптам Раман сказаў:
- Можна вас яшчэ хоць на адзін танец?
- Калі ласка, можна.
Музыка сціхла, Раман правёў дзяўчыну да лейтэнанта, падзякаваў, крута павярнуўся і пайшоў на другі бок залы, дзе стаяў Хведар.
- Так, я знарок пастаяў і прыгледзеўся да дзяўчыны, вы нечым падобны. І многія звярнулі на вас увагу.
- Гэта не на мяне, а на яе, Галубку.
Раман ва ўпор глядзеў на дзяўчыну, і іх позіркі сустрэліся. Яна першая апусціла вочы. Другая дзяўчына з вялікай цікаўнасцю глядзела на Рамана і, нахіляючыся да вуха сяброўкі, штосьці шаптала. Пераступаючы з нагі на нагу, неабыякава паглядаў на Рамана і лейтэнант.
- Ты сябе недаацэньваеш. За цябе цягнуць і... - Хведар вачыма паказаў на Раманавы ордэн і два медалі.
- Я не хачу, каб любілі ўзнагароды, а не мяне.
- Ну, усё роўна гэта мае значэнне, як ні кажы. Хто тут яшчэ ёсць такі? Вунь без нагі сядзіць з медалямі і той у акружэнні дзяўчат.
- Вайна закончыцца, і многа будзе хлапцоў з ордэнамі.
- Дык гэта, калі закончыцца.
- Я дамовіўся з Галубкай яшчэ на адзін танец, дык ты лепш скажы, цяпер ісці ці прапусціць адзін. Можа, няёмка, хлопец прыйшоў на танцы і будзе стаяць.
- Няхай з сяброўкай ідзе і танцуе.
Зноў ускалыхнулася лямпачка над аркестрам. Раман рашыў не танцаваць факстрот. Але што такое? І лейтэнант не запрашае Галубку. Яна пастаяла крыху, крадком глянула на Рамана і, напэўна, зразумеўшы, што ён не намераны запрашаць яе, узяла сяброўку, і лейтэнант застаўся адзін.
«У чым справа? - думаў Раман. - Можа, ён не танцуе, тады гэта лепш».
Воддаль ад Рамана Галубка смяялася, размаўляла з напарніцай, а пры набліжэнні да яго змаўкала і рабілася сур'ёзнай. Нейкія хвалі Раманавых пачуццяў пачалі нібы перадавацца дзяўчыне. А лейтэнант здаваўся цяпер не такой ужо сур'ёзнай перашкодай на яго шляху. А якая яна мілая.
Ужо дзве пары вачэй па-захопніцку ўлоўлівалі яе і вылучалі з гурту дзяўчат. Раман ужо адкрыта сачыў за Галубкай, а лейтэнант пабляднеў і з пагардай глядзеў на нечаканага саперніка. Зайгралі танга, Раман зноў кіўнуў галавой у бок лейтэнанта, просячы ўжо не дазволу, а прабачэння. Але той нібы адсек.
- Я не дазваляю, - сказаў ён тады, калі рука дзяўчыны ўжо была на плячы ў Рамана.
Дзяўчына крыва ўсміхнулася, пачырванела. Але невядома чаму. Ці што была пераканана ў згодзе свайго паклонніка і паспяшалася пакласці руку на плячо, ці ад сораму перад Раманам, які мог падумаць, што той мае над ёй вялікую ўладу.
- Ваш муж пакрыўдзіўся на вас, - раптам сказаў Раман і паглядзеў дзяўчыне ў вочы.
Яна ўсміхнулася:
- Які муж, проста знаёмы, - адкінуўшы галаву назад, глядзела зблізку на Рамана дзяўчына.