Надзіны суседзі яму толькі што сказалі, што яе няма і кватэра апячатана райвыканкомам да вяртання сына з арміі. Раман вырашыў недзе па дарозе купіць кветак і схадзіць на могільнік. Час ёсць, і няхай страціць дзень, але ён знойдзе яе магілку. Вось чаму Надзя летась і рабіла перад ім неасцярожныя выказванні аб сваім кепскім здароўі, ледзь улоўліваліся ноткі яе адчаю. А яна ўжо напэўна здагадвалася, хаця і не гаварылі дактары, што хваробу пячонкі не спыніш. Але, Божа мой, была ў росквіце жанчына, і Раман ніколі б не паверыў, што ён глядзіць на яе ў апошні раз.
Мінуў год, і яе не стала.
Не запытаў у суседзяў Раман, ці прыязджаў сын, ці прыязджала сястра.
Але напэўна не, бо сын на падводным флоце, а сястра за мяжой.
Раману тады не здалося, што Надзя з прагнасцю глядзела неяк назад у сваё пройдзенае жыццё, а не так, як усе здаровыя людзі, нібы плануюць яго і ўсё глядзяць уперад. Адзінота яе зводзіла, кідала ў роспач. Яна, напэўна, думала пра свайго сына і толькі хацела ўчапіцца за жыццё, каб убачыць яго мужчынам і яго сямейны лёс. Але прырода без жальбы, калі яна ўжо накіравала смерць - не спыніць, нават якая б неабходнасць ні была для працягу жыцця чалавека. Так недзе і засталася ляжаць недапісаная Надзіна дысертацыя. Надзіна душа - дар неба сумленнаму і праўдзіваму чалавеку. А які ёй выпаў лёс, і ўсё праз вайну праклятую. Існаванне чалавека не вымяраецца па гадах, а па жыцці. Няхай бы хоць гэтыя гады, якія ёй былі наканаваны прыродай, былі светлымі, лёгкімі, радаснымі.
Раман ішоў па вуліцы яшчэ старога горада, абапал яе стаялі драўляныя домікі, ахутаныя зелянінай. Ён паглядваў у людскія агароды і нарэшце ля аднаго доміка спыніўся. Ледзьве знайшоў, як адчыніць веснічку, і ўвайшоў у двор.
Там, на табурэтцы ў цяньку, абапёршыся на палку, сядзеў сівы дзядуля.
Раман прывітаўся і запытаў:
- Дзядуля, вы будзеце гаспадар гэтага дома?
- Так, так, а што вы хацелі? - у сваю чаргу хуценька запытаў стары.
- Вы прабачце мне, але я ў вашым агародзе заўважыў многа кветак. Можа б, вы мне прадалі букет. Колькі скажаце, столькі я вам і заплачу.
- А вы, малады чалавек, сам мясцовы?
- Не, я прыезджы, здалёку.
- А то я мясцовым не даю. Трэба маладым людзям самім вырошчваць кветкі для ўпрыгожвання жыцця. А навошта вам кветкі? - Стары ўстаў і павёў Рамана ў агарод.
- Ну, ведаеце, трэба.
- Якія вам трэба?
- Ружы.
- Ружы вырошчвалі яшчэ старажытныя рымляне. І кожны колер адпавядаў таму або іншаму прызначэнню. Адна справа - вы ідзяце на вяселле, іншая - на спатканне з дзяўчынай.
- Тады я прызнаюся, дзядуля, мне трэба на магілку любімай дзяўчыны.
Стары паглядзеў у вочы Рамана, хуценька павярнуўся і адчыніў скрыначку, якая была прымацавана да сценкі сенцаў, і адтуль дастаў нож з загнутай, падобнай на яго нос, дзюбай.
- Вам трэба ружы цёмнага колеру. Яны азначаюць бессмяротнасць сэрца. Рымляне клалі іх у труну нават, - хацеў паказаць сваю дасведчанасць у кветках стары.
- Чаго не ведаю, дык не ведаю, дзядуля.
Стары нарэзаў вялікі букет цёмна-ружовых кветак і працягнуў іх Раману.
- Колькі ж вам?
Дзядуля зноў глянуў у вочы Раману.
- Я нічога не вазьму, што вы - гэта грэх браць грошы. Мне самому хутка будуць добрыя людзі прыносіць на магілку кветкі. Не, не.
- Вазьміце, - Раман працягнуў пяцірублёвую паперку. - Кветкі ж вырашчаны вашай працай.
- Чалавек усё жыццё працуе дзеля таго, каб мець заробак, а я вырошчваю кветкі, каб на свеце крышку прыгажэй было. І за гэта грошы не бяру. Не, не, сынок.
- Што ж, вялікае вам дзякуй, дзядуля. Жадаю вам яшчэ многа год пражыць, каб было прыгажэй на свеце, - сказаў на адыходзе Раман.
Парыла. З-за небасхілу ляніва паднімалася пухлая чорная хмара, якая нібы выпусціла лёгкі ветрык, ад якога журботна зашумелі старыя хвоі на могільніку. Вецер яшчэ не спусціўся да зямлі, і малыя дрэўцы стаялі нерухома, нібы на жалобнай варце салдаты.
З другога боку, аднекуль з-пад сонца, несла паветраная рэчка больш светлую хмару. Яна плыла насустрач цёмнай, але значна вышэй. Неба замітусілася над бязлюдным востравам лесу. Раман здаваўся сам сабе маленькай кропелькай пад вялізным нябесным купалам, але з жывой душой, з думкай зямляніна, што свет бязмежны і вечны, а жыццё - не.
Зямля дыхала стомленым спакоем. Сум і жальба зноў агарнулі Раманаву душу. Ён прайшоў па могільніку: помнікі, крыжы, агароджы, а ў іх - кветкі, рабіны, ніцыя вербы - дрэўцы, што любілі нябожчыкі пры жыцці. Раман павярнуў на сцяжынку да больш свежых магілак, спыняўся, чытаў надпісы. І вось зямля, пад якой ляжыць любы сэрцу яго чалавек. Недзе далёка прагрымеў гром, а над могільнікам толькі прашумелі буйныя, рэдкія кроплі дажджу. Яны падалі на жоўты пясок і нібы хацелі захавацца, хуценька ўкручваліся ў яго і ляжалі шэрымі гарошынкамі. Перад Раманам была магілка, у якой пахавана адзінокая жанчына. Ён выняў з кішэні сцізорык, зрэзаў быллё і паклаў на яе ружы. І якаясьці горыч пракацілася па Раманавай душы, нібы ўдыхнуў ён пылок зацвіўшага палыну.