Блін...
Хоць ва ўсю гэтую ахінею я, можа, на мезенец паверыў, дый па Будзінасу было відаць, што развесці мяне ён спрабуе без асаблівага разліку на поспех, але нешта ў мазгах маіх замкнула — і раптам тое, што я іду да першага сакратара ЦК без такога натуральнага прэзента, як уласная кніга, насамрэч здалося мне сур'ёзнай памылкай. Канешне, дахаты, ажно на Курасоўшчыну, па кнігі свае я не пабег бы, ды тут успомніў, што кнігу «Вынаходцы вятроў», за якую далі мне камсамольскую прэмію, магу ўзяць зусім побач; у ЦК камсамола ў адной камсамолкі. Гэта ж цераз дарогу, а ў мяне яшчэ ў запасе хвілін дзесяць, паспею, тым больш, што Будзінас, як ён кажа, таксама ідзе на прыём да Сакалова, толькі яму прызначана пазней, але ён падымецца ў прыёмную зараз — і мяне, калі што-якое, падстрахуе.
Задацца пытаннем пра тое, як і ад чаго Яўген Дамінікавіч збіраецца мяне страхаваць, праз дэфіцыт часу і лёгкую паніку я не здолеў... А той камсамолкі ў ЦК камсамола, у якой павінна была быць мая кніга, не аказалася на месцы. I пакуль шукалі камсамолку, пакуль яна шукала кнігу...
На прыём да колішняга першага сакратара ЦК партыі хоць і прасцей было патрапіць, чым да сенняшняга прэзідэнта, але ўсё ж... Жэня даўно, аказалася, абіваў парог прыёмнай і скарыстаў урэшце прызначаны мне час, наплёўшы памочніку Сакалова, нібы я пабег па нейкія важныя дакументы, прывезеныя з Масквы, а пакуль я спазняюся, ён, каб не губляліся такія дарагія для кіраўніка рэспублікі хвіліны, можа ўсё распавесці пра будучы часопіс не горш за мяне, бо ўсё ведае — вось у яго і макет першага нумара ёсць...
Памочнік далажыў першаму сакратару, які ўласнага карэспандэнта ўсесаюзнага часопіса «Дружба народов» з макетам рэспубліканскага часопіса «Крыніца» прыняў. Прычым, прыняў зацікаўлена, бо я, прыбегшы, нарэшце, у прыёмную, яшчэ з паўгадзіны чакаў, пакуль скончыцца між імі дыялог.
Калі я спытаў Будзінаса, для чаго яму трэба было, каб я паперся па кнігу для «бібліямана» Сакалова, у кабінет да якога мы б маглі зайсці і ўдвух, Яўген Дамінікавіч адказаў: «Па-першае, не факт, што нам удалося б зайсці ўдвух, калі ты быў запісаны адзін; па-другое, калі б нават зайшлі, дык як бы я пры табе, пры сведку зрабіў гаспадару кабінета прапанову, ад якой ён не змог адмовіцца»...
Макет у Яўгена Дамінікавіча Будзінаса насамрэч быў. Толькі не макет першага нумара часопіса «Крыніца», а кнігі пад назвай «Дарога №1», аўтарам якой па прапанове ўласнага карэспандэнта ўсесаюзнага часопіса «Дружба народов» згадзіўся стаць першы сакратар ЦК КПБ. Першым сакратаром яго толькі-толькі прызначылі, перавёўшы ў Мінск з Брэста, яму трэба было неяк сябе паказаць — Будзінас усё разлічыў дакладна.
Хоць кніга тая не выбітная, адна з многіх, напісаных Будзінасам для заробку, я ўсё ж раю з ёй пазнаёміцца. Не для таго, каб прачытаць, а каб паглядзець. Яна ўражвае маштабам. Дробнамаштабнымі праектамі Яўтен Дамінікавіч Будзінас не займаўся. Не для таго жыў.
Андрей Семеренко
Отношения мы выяснили раз и навсегда по моей инициативе: «Можно я буду называть тебя папой?».
Дело в том, что мальчишки во дворе задали мне непростой вопрос, почему я своего папу называю «Женя». Его ответ меня озадачил: «А ты сам подумай, как тебе больше нравится, можешь называть даже Петей». «Петя» меня рассмешил, понятие «отчим» в лексиконе не обозначилось, поэтому я остановился на традиционном обращении по имени, как было принято в нашей семье, без отчества.
И вот однажды мама и Женя пришли в детский сад вместе. У всех мальчишек по одному родителю, а у меня сидят парой и в первом ряду. Все отцы без цветов, а Женя с букетом.
В этот день был праздничный утренник. Букет Женя вручил моей воспитательнице, которая уже выбрала меня и девочку из группы для сценической игры «кто быстрей соберет листочки». Победил я, но, подняв листочки вверх, я заметил, что Женя подает мне какие-то странные знаки и показывает на девочку. Девочка плакала. Тогда я, нехотя, отдал охапку победителя ей.
Женя сорвался с места, подбежал ко мне и при всех сказал: «Вот так поступают настоящие мужчины!». Вдобавок он поцеловал девочке ручку, а мою пожал.