Ленін. Вы гарантуеце рэвалюцыю ў Германіі? А калі яе не будзе? Што тады? Аддамо нашу рэвалюцыю на з'ядзенне імперыялістам? Дзеля чаго мы бралі ўладу?
Бухарын. Дзеля сусветнай рэвалюцыі. Расійскую Сацыялістычную Рэспубліку неабходна разглядваць з пункту гледжання інтэрнацыяналізму, у плане агульнага фронту барацьбы класаў. Мы пайшлі першыя і перамаглі, у другіх краінах атрады стаяць на адным месцы, а ў трэціх, як у Германіі, Аўстра-Венгрыі, яны толькі пачалі рухацца. Падпісаўшы мір з кайзерам, мы спынім гэты рух, мы сарвём барацьбу. Нямецкія сацыял-дэмакраты зацікаўлены ў тым, каб мы не падпісвалі дагавору. Рабочыя Вены выйшлі на вуліцу з лозунгамі, на якіх напісана патрабаванне дэмакратычнага міру. А таварыш Ленін прапануе падпісаць анексіянісцкі мір і выплаціць немцам кантрыбуцыю. Зможа гэта ўзняць пралетарскі рух у Германіі? Не, таварышы! Захоўваючы сваю сацыялістычную рэспубліку, мы трацім шансы на міжнародную рэвалюцыю. Няхай немцы нас паб'юць, няхай прасунуцца на сто вёрст. Для нас важна, як гэта адаб'ецца на міжнародным руху...
Ленін. А калі яны возьмуць Петраград, Маскву?
Бухарын. Гэта яшчэ больш узбударажыць заходнееўрапейскія "масы.
Лені н (хмыкае). Для ўзбударажання мас мы гатовы задушыць сваё дзіця? Здаровае дзіця.
Бухарын. Я гатовы адступіць, Уладзімір Ільіч. Я гатовы згадзіцца, што пачынаць рэвалюцыйную вайну пры цяперашнім стапе арміі мы не можам. Таму я лічу, што ў данай сітуацыі пазіцыя Троцкага самая правільная.
Такі нечаканы паварот лідэра «левых» здзівіў Леніна і нават некаторых аднадумцаў Бухарына, Але Ленін не выдаў свайго здзіўлення, наадварот, схіліў галаву, прыкрыў левай рукой рот, бародку, пачаў размашыста, здавалася, не кірыліцай — іерогліфамі запісваць у блакнот думкі Бухарына ці свае ўласныя ў сувязі з яго «паваротам».
Бухарын. Дарэмна таварыш Ленін... мне здалося, нават з іроніяй... гаварыў супраць палітычнай дэманстрацыі. Адмова ад вайны, братанне з'яўляюцца моцным элементам разлажэння арміі. Карнілава мы адолелі разлажэннем яго арміі, іменна палітычнай дэманстрацыяй. Той жа метад мы прыменім і да нямецкай арміі...
Урыцкі. Таварыш Ленін робіць тую ж памылку, што і ў пятнаццатым годзе, калі ён даводзіў, што магчыма перамога сацыялістычнай рэвалюцыі ў Расіі без рэвалюцыі на Захадзе. Гэта нацыянальная абмежаванасць — глядзець з пункту гледжання Расіі, а не з міжнароднага. Канечне, я згодзен, мы не можам весці рэвалюцыйнай вайны. Пачаўшы яе, мы страцім армію — салдаты-сяляне тут жа разбягуцца. Але, падпісаўшы мір, мы страцім пралетарыят, які не прымірыцца з такім мірам, палічыць гэта адыходам ад нашай лініі, здрадай сусветнай рэвалюцыі. Адмаўляючыся ад падпісання міру, праводзячы дэмабілізацыю арміі, робячы, як называе гэта таварыш Ленін, палітычную дэманстрацыю, мы, безумоўна, адкрываем шлях немцам. Але тады — няма сумнення — у народа прачнецца інстынкт самазахавання і народ... сам народ пачне рэвалюцыйную вайну. Што ж датычыць палітычнай дэманстрацыі, то ўся палітыка Народнага Камісарыята замежных спраў была не чым іншым, як палітычнай дэманстрацыяй...
У Троцкага ўчасціўся пульс і расчырванеліся шчокі. Троцкі разумеў, што тэзісы Леніна абяззброілі «левых», утаймавалі іх ваяўнічасць, а работа, якую ён, Троцкі, правёў за гэтыя дні (карысна быць у Петраградзе), наблізіла нават самога Бухарына да яго, бо іншай пазіцыі ў таго, пасля прызнання немагчымасці рэвалюцыйнай вайны, няма. Яго ж, Троцкага, формула дае прастор для любых, самых левых і самых правых, тэорый. Таму «левыя» ступілі пад яго сцяг. Утвараецца, па сутнасці, блок, новы блок... супраць Леніна. Есць ад чаго ўчасціцца яго сэрцу. Але ні ў якім разе нельга паказаць, што гэта супраць Леніна. Некаторыя залішне раскрываюць карты. Пакуль што яму без патрэбы, каб нехта даказваў што знешнюю палітыку Савецкага Урада накіроўваў адзін ён, Троцкі.
Троцкі спачатку намерваўся ўсіх паслухаць, без сваіх саркастычных заўваг ціха, каб пасля «падбіць рахунак» і гэтым узняць свой аўтарытэт. Але пасля «павароту» «левых» ён паспяшаўся выступіць.
Троцкі доўга і заглыблена тэарэтызаваў аб адносінах рэвалюцыйнай вайны да сусветнага інтэрнацыянальнага саюзу пралетарыяту, аб суадносінах сіл рускай рэвалюцыі і пралетарскага руху на Захадзе. Ускосна аспрэчваў ленінскі тэзіс аб «шчаслівай кан'юнктуры», якая склалася ў выніку вайны дзвюх груп імперыялістычных драпежнікаў і памагла рускай рэвалюцыі трыумфальна шэстваваць па вялікай краіне. Затым ён гэтак жа доўга гаварыў аб рабоце камісіі ў Брэсце, аб тым, напрыклад, што яму, Троцкаму, ніяк не ўдаецца намацаць сутнасць узаемных адносін Аўстра-Венгрыі і Германіі, іх супярэчнасцей у падыходзе да міру.