Далікатны Іофе спалохаўся, ажно пабялеў. Толькі авантурна настроеныя «левакі» Каменеў і Радэк былі ў захапленні ад смеласці свайго кіраўніка.
Не менш за Іофе спалохаўся міністр замежных спраў Аўстра-Венгрыі граф Чарнін. Навошта бальшавікам такія недарэчныя заявы, калі ім патрэбны мір?
Пыхлівы прусак Гофман можа разарваць перагаворы і пачаць наступленне на фронце. А гэтага Чарнін баяўся. Асцярожны і разумны міністр добра ведаў, што яго галодная, знясіленая вайной імперыя трашчыць і развальваецца. Толькі мір можа ўратаваць Аўстра-Венгрыю ці хаця б адцягнуць поўнае крушэнне. Граф Чарнін, насуперак немцам, за якімі ён мусіў ісці, насуперак свайму імператару і ўраду, быў, бадай, адзіным з кіраўнікоў дэлегацыі Чацвярнога саюза, які гатовы быў прыняць ленінскія прапановы аб міры без анексій і кантрыбуцый.
Статс-сакратар Рыхард фон Кюльман таксама зморшчыўся, як ад зубнога болю, ад гэтай недарэчнай сутычкі Гофмана з Троцкім.
Пазаўчора была нарада ў кайзера, дзе ваенныя патрабавалі разрыву перагавораў з Троцкім. Ім, рэалістам — рэйхсканцлеру Гертлінгу і яму, Кюльману,— удалося ўгаварыць Вільгельма не рабіць гэтага: яны лепш, чым ваенныя, разумелі становішча ў імперыі і баяліся, што разрыў перагавораў выкліча буру.
Грубасць Троцкага ўмацоўвае пазіцыі Гіндэнбурга і Гофмана. Кюльману важна было зразумець, чаго дамагаецца Троцкі. Што яму хочацца? Што вынікае з падобных выпадаў — сіла ці слабасць?
Граф Чарнін тут жа ўзяў слова і, прымяніўшы ўсе свае дыпламатычныя якасці — хітрасць, вопыт, далікатнасць, дасціпнасць, можа, у першую чаргу дасціпнасць,— пажартаваў з таго, як ён будзе вісець на слупе,— утаймаваў раз'юшанага Гофмана.
Пасяджэнне прадаўжалася.
Гэта была не толькі правакацыйная бестактоўнасць Троцкага, але і гнюсны паклёп на Кастрычніцкую рэвалюцыю — самую бяскроўную ў гісторыі. Хто, каго, дзе ў перыяд пераможнага шэсця рэвалюцыі вешаў? Гісторыя не ведае ніводнага такога выпадку. Пазней, калі разгарэлася грамадзянская вайна, гэта рабілі дзянікінцы і калчакоўцы — вешалі на слупах камуністаў-камісараў, чырвонаармейцаў, проста рабочых і сялян. Адказам на белы тэрор быў чырвоны тэрор.
Троцкі рабіў усё, каб перагаворы сарвалі немцы, каб ніхто не ўпікнуў яго, гэтым ён дапамог бы Бухарыну і ўсім «левым», пацвердзіў бы іх тэзіс, што з імперыялістамі ніякія перагаворы весці немагчыма. Сам ён, між іншым, так не думаў. Але яму важна было арганізаваць яшчэ адзін блок супраць Леніна.
На першай стадыі перагавораў, калі дэлегацыю ўзначальваў Адольф Абрамавіч Іофе, у Брэсцкай крэпасці панавала зусім іншая атмасфера.
Манархіст Гофман не без хітрасці іграў дэмакрата і шчодрага гаспадара. Савецкай дэлегацыі прапанавалі харчавацца ў сталоўцы афіцэрскага сходу разам з дэлегацыямі Чацвярнога саюза. Акуратна з'яўляўся туды і сам Гофман. За сняданкамі і абедамі вяліся вясёлыя гутаркі. У складзе дэлегацыі была адзіная жанчына — левая эсэрка Анастасія Біцэнка. Гофмана гэта забаўляла, ён з рыцарскай галантнасцю, часам даволі назойлівай, заляцаўся да яе, казаў кампліменты, хоць жанчына, якая кідала бомбы, адказвала генералу зусім не па-дамску. Але Гофман умеў усё ператварыць у жарт. Разам з тым ён быў сур'ёзным і падкрэслена ўважлівым да людзей, з розумам і ведамі якіх не мог не лічыцца,— з Пакроўскім, з Самойлам. Праўда, рускага генерала» якога лічыў ахвярай, Гофман нярэдка сустракаў бестактоўна-ўедлівым пытаннем:
— Не давялі вас яшчэ бальшавікі?
Папярэднік Самойлы генерал Скалон там жа, у Брэсце, застрэліўся ў кароткім перапынку паміж пасяджэннямі. У паперах яго засталося пісьмо жонцы, якая здраджвала яму, гэта было прычынай самагубства. Аднак нямецкая прэса доўга і бестактоўна смакавала смерць «члена рускай дэлегацыі», хоць Скалон быў толькі ваенным кансультантам.
Упачатку дэлегацыя мела нейкую свабоду для паездак: не адна, разам з нямецкімі афіцэрамі, магла выязджаць з крэпасці ў горад, ездзіла нават у Варшаву. У самой цытадэлі., у яе ўнутранай частцы, не многа было месц, забароненых для прагулак,— каля Белага Палаца, дзе размяшчаўся штаб Гофмана, каля некаторых казармаў; нельга было выходзіць за брамы, у перадмаставыя ўмацаванні. Асабліва чамусьці пільна ахоўвалася Кобрынская старана.
З прыездам Троцкага ўсё змянілася. Ён забараніў членам дэлегацыі карыстацца нямецкімі аўтамабілямі і наведваць афіцэрскі клуб. Харчавацца пачалі самастойна, у адведзеным для дэлегацыі блоку. Гэта ізалявала дэлегацыю. А ў той час Галубовіч, а пазней Сяўрук і Лявіцкі са сваімі казакамі (некаторыя з Цэнтральнай рады хадзілі ў экзатычных світках, чырвоных шырокіх штанах) наладжвалі з нямецкімі і аўстрыйскімі афіцэрамі шумныя папойкі. З савецкай дэлегацыяй радаўцы пазбягалі сустрэч, уплываць на іх было цяжка — каб аб'яднацца супраць немцаў, хоць з Сеўруком Троцкі сустракаўся некалькі разоў, але заўсёды адзін на адзін, без палітычных і ваенных дарадцаў.