Натуральна, што з Гофманам у Троцкага былі напружаныя адносіны, неафіцыйна яны не сустракаліся. Але Троцкі часам прагульваўся па ачышчаных з нямецкай акуратнасцю ад снегу дарожках з прадстаўніком Генеральнага штаба маёрам Брыкманам. Маёр часта ездзіў у Берлін і ў стаўку камандуючага Усходнім фронтам прынца Леапольда Баварскага. Пра што гаварылі паміж сабой Троцкі і Брыкман — гісторыі невядома. Але ў час перагавораў у газеце правых сацыял-дэмакратаў — у газеце Кауцкага — з'явіўся артыкул, у якім нічога не гаварылася пра Леніна, але многа — аб надзвычайных якасцях Троцкага, па сутнасці, даводзілася, што гэта, маўляў, адзіны чалавек, які мог бы ўзначаліць дэмакратычны, сацыялістычны, у разуменні правых, урад Расіі.
Начальнік аператыўнага аддзела Стаўкі, пасля, пры Керанскім,— генерал-кватармайстар арміі і фронту Аляксандр Аляксандравіч Самойла выдатна ведаў стан рускай арміі, разумеў, што, у выпадку нямецкага наступления, яна разваліцца, вораг захопіць велізарную ваенную маёмасць і гэта модна аслабіць абараназдольнасць краіны. Ён прыкладаў немалыя намаганні, каб на нарадах, якія Троцкі любіў праводзіць, давесці пра гэта кіраўніку дэлегацыі і яе членам. Але Троцкі не заўсёды выслухоўваў генерала да канца, перапыняў уедлівымі, амаль абразлівымі рэплікамі. Ваенны кансультант не меў нават дарадчага голасу ў палітычнай камісіі. Гэта моцна біла па самалюбстве генерала: з яго думкай лічыліся галоўнакамандуючыя — вялікі князь, цар... Толькі вернасць рускаму народу давала Самойлу сілу.выконваць свае нялёгкія абавязкі. Але Троцкі не хацеў слухаць не толькі былога царскага генерала — вучонага-марксіста Пакроўскага ён выслухоўваў з пагардлівай усмешкай, нецярпліва, хоць Міхаіл Мікалаевіч у той час сам быў у палоне лявацкіх настрояў. Леанід Барысавіч Красін, які паспрабаваў пярэчыць Троцкаму, прабыў у Брэсце ўсяго чатыры дні.
Троцкі слухаў толькі самога сябе, свае доўгія практыкаванні ў красамоўстве. Слухаў Радэка. З Каменева нязлосна жартаваў, адчуваючы яго залежнасць.
Найвялікшай прыемнасцю для Троцкага былі баталіі з Гофманам, асабліва калі ўдавалася мажнога генерала — тыповага тэўтонскага рыцара — узлаваць; пыхлівы прусак, рыжы ад прыроды, ад гневу так чырванеў, што, здавалася, вось-вось успыхнуць яго валасы, шчокі. Супакойвалі яго сваёй разважлівасцю абодва міністры — Кюльман і Чарнін.
У канцы студзеня — пачатку лютага рабочыя Берліна і Вены выйшлі на вуліцы, патрабуючы міру і хлеба.
Савецкая дэлегацыя з Брэста слала ў Петраград тэлеграмы аб гэтых падзеях, яўна перабольшваючы значэнне выступленняў нямецкага і аўстрыйскага пралетарыяту: ішлі са сцягамі і лозунгамі, не з вінтоўкамі — салдаты рабочых не падтрымалі.
Нельга вінаваціць членаў дэлегацыі за вялікі аптымізм: інфармацыя ў іх была абмежаваная, яны не мелі нават магчымасці купіць усе газеты, чыталі толькі тыя, што дазваляў Гофман, а вера ў нямецкую рэвалюцыю была залішняя, усе чакалі дапамогі еўрапейскага пралетарыяту, спадзяваліся на такую дапамогу, шмат хто з іх лічыў, што толькі рэвалюцыя на Захадзе можа ўратаваць рускую рэвалюцыю. Савецкую ўладу.
Выступленням у Германіі і Аўстра-Венгрыі ўзрадаваліся не толькі «левыя». Першага лютага «Правда» выйшла з вялізнай «шапкай»:
«Пажар сусветнай пралетарскай рэвалюцыі разгараецца! Паўстаў нямецкі пралетарыят. У Берліне — Савет рабочых дэпутатаў. Гібель капіталізму непазбежна! Сонца сацыялізму ўзыходзіць! Перамога пачэснага міру забяспечана! Няхай жыве сусветная пралетарская рэвалюцыя! Няхай жыве сусветная рабочая Рэспубліка Саветаў!»
Па першых паведамленнях Ленін таксама паверыў у рэвалюцыю ў Германіі. Але Ленін заставаўся рэалістам, ён не даў волі эмоцыям, а прадаўжаў пільна сачыць за падзеямі, аналізаваць іх.
Немцы перапынілі тэлеграфную сувязь дэлегацыі са Смольным.
Трэцяга лютага Ленін уласнаручна піша зварот:
«Па радыё ўсім.
Мірнай дэлегацыі ў Брэст-Літоўску асабліва.
Мы таксама вельмі ўсхваляваны адсутнасцю проваду, у чым, здаецца, вінаваты немцы. Кіеўская Рада пала. Уся ўлада на Украіне ў руках Савета».
Менавіта пра гэта ў першую чаргу павінны былі ведаць народ, армія і асабліва дэлегацыя ў Брэсце, якая абавязана падпісаць мір. Такі ход ленінскай думкі, Гэтаму ён падпарадкоўвае ўсю іншую інфармацыю: «У Фінляндыі справы буржуазных контррэвалюцыянераў безнадзейныя... На Доне 46 казацкіх палкоў на з'ездзе ў станіцы Ка менскай аб'явілі сябе ўрадам, ваююць з Каледзіным».