Зразумеўшы, што Ленін «перахітрыў» іх, загнаў у кут — вымушае адказамі вывернуць сваю сутнасць, лідэры «левых» Бухарын і Урыцкі і «прыхільнік» Леніна Зіноўеў уцяклі да галасавання, палахліва пакінулі «поле бою».
Ленін размашыста і буйна, праз усю табліцу, так і напісаў: «Пайшоў да галасавання» — насупраць прозвішча Зіноўева і трохі драбней «Пайшлі да галасавання» перад прозвішчамі Бухарына і Урыцкага, аб'яднаўшы траіх фігурнай дужкай.
Асінскі і Стукаў адказалі адмоўна нават на першае пытанне: ці можа быць мір паміж сацыялістычнай і імперыялістычнай дзяржавамі?
За адно толькі прагаласавалі ўсе, акрамя, безумоўна, тых, што ўцяклі,— за стварэнне Чырвонай Арміі. Але пытанне гэтае было як бы кантрольнае: яшчэ пяць дзён назад, дваццаць восьмага студзеня, Уладзімір Ільіч падпісаў дэкрэт Саўнаркома аб стварэнні Чырвонай Арміі. Нямецкі ультыматум зрабіў непатрэбным дыпламатычны манеўр — ствараць новую армію без афіцыйнага абвяшчэння. Няхай «партыя вайны» ў Германіі ведае, што з развалам старой рускай арміі Савецкая рэспубліка не застанецца без узброеных сіл! Няхай ведаюць, што зацяжка перагавораў мояса даць нам час умацаваць фронт!
Адным словам, Уладзімір Ільіч усё скіроўваў на тое, каб хутчэй падпісаць мір і адначасова ўмацаваць Савецкую ўладу палітычна, эканамічна і абаронна.
Аляксандр Аляксандравіч Самойла верна выконваў прысягу айчыне і нямала зрабіў для рускай арміі. Бальшавікі не патрабавалі ад яго прысягі. Але, перайшоўшы на бок Савецкай улады, ён прысягнуў сам сабе: гэтак жа верна прадаўжаць служыць свайму народу, а значыцца, і ўраду, якому народ даверыў кіраўніцтва краінай. Маючы немалы вопыт вядзення разведкі, ён і ў Брэсце не спаў у шапку. Зблізіўся з «радаўцамі», якія, напэўна, спадзяваліся, што царскі генерал бліжэй да іх, чым да бальшавікоў, і праз яго можна выведаць сакрэты савецкай дэлегацыі.
Генерал прыняў запрашэнне Міколы Любінскага на вячэру і, умеючы разумна выпіць, выведаў ад п'яных «Казакаў», што Цэнтральная рада гатова падпісаць з немцамі і аўстрыйцамі сепаратны мір. Таму перапынены перагаворы, Кюльман і Чарнін выехалі ў Берлін.
Устрывожаны Самойла ў той жа вечар далажыў пра гэта Троцкаму.
Троцкі прыняў яго ў цёплым шыкоўным халаце і ў звычайных армейскіх валёнках: у блоках было холадна; халодныя адносіны паміж Гофманам і Троцкім адбіліся нават на гэтым — грубкі ў пакоях савецкай дэлегацыі пачалі паліць з залішняй нямецкай ашчаднасцю.
Нарком выслухаў генерала ўважліва, але са спакойнай паблажлівай усмешкай, якая ўжо неаднойчы абражала чалавека, што скончыў не горшую, не толькі на яго думку, ваенную акадэмію, якога ніхто ніколі не лічыў прафанам і за думку якога перад вайной і ў вайну дорага заплацілі б разведкі варожых генштабоў.
Троцкі не ўпершыню слухаў так ваеннага кансультанта. Ён аглядаў поўную постаць Самойлы з «класавай грэблівасцю», мабыць, лічыў, што так павінен глядзець галодны пралетарый на сытага буржуя. І не верыць яму. Ні ў чым.
На гэты раз Троцкі быццам бы паверыў, бо заспакоіў Самойлу без заўсёднага саркастычна-гуллівага тону — сур'ёзна:
— Ленін тэлеграфуе, што Рада дыхае на ладан. Што такое дагавор, падпісаны трупам?
— Але я не сумняваюся, што ў дагаворы абавязкова будзе пункт, які дасць права немцам увесці на Украіну войскі. Гэта паставіць нас у цяжкае становішча. Калі нават улада Цэнтральнай рады падзе на ўсёй Украіне, немцы могуць доўга прызнаваць толькі той урад, які падпісаў выгадны ім дагавор. Нельга недаацэньваць значэнне дагавораў.
Троцкі задумаўся.
— Што вы прапануеце?
Яны абыходзіліся без зваротаў: Троцкі ніколі не сказаў генералу «таварыш Самойла», у сваю чаргу генерал ніяк не мог прымусіць сябе казаць яму «таварыш нарком», як звярталіся да Троцкага іншыя.
— Выкрыць змову Сеўрука і Лявіцкага з Гофманам. Заявіць пратэст. Паспрабаваць дастаць праект дагавора...
Вусны Троцкага скрывіліся ў знаёмай саркастычнай усмешцы. Пранікліва-назіральны Самойла зразумеў, што Троцкі падумаў: маўляў, недабіты генерал дае яму, вялікаму рэвалюцыянеру, палітычную параду.
Але Троцкі нечакана зноў зрабіўся сур'ёзны і, пахадзіўшы ў задуме па прасторным пакоі, сказаў: