— Тэлеграфуйце ў штаб Заходняга фронту... з перадачай Галоўкаверху... Тэкст такі. Запішыце. Абстаноўка складваецца так, што паказвае на поўную магчымасць, нават у бліжэйшыя дні, рашэння нямецкага галоўнага камандавання перапыніць перамір'е і аднавіць варожыя дзеянні. Лічу неабходным правесці самым паскораным чынам меры па вывазу ў тыл артылерыі і матэрыяльнай часткі.
У Самойлы спалохана расшырыліся вочы. Упершыню ён сказаў інтымна-даверліва, шэптам:
— Леў Давыдавіч! А калі Гофман чытае нашы шыфроўкі?
Троцкі спыніўся перад генералам і зноў грэбліва паглядзеў на яго акруглены пад фрэнчам жывот.
— Генерал! У вас хвароба. Шпіёнаманія. Але мяне здзіўляе не гэта. Дзіўна, што царызм не навучыў вас выконваць загады.
Адзін з нямногіх у складзе дэлегацыі, хто найлепш разумеў пагрозу і найбольш быў заклапочаны лёсам краіны і арміі, але хто быў пазбаўлены права даводзіць сваю думку, Самойла з сумным настроем пакінуў пакой наркома, пайшоў да тэлеграфіста, разам з ім зашыфраваў тэлеграму і перадаў яе. Было гэта шостага лютага.
Троцкі не толькі не паслухаўся парады Самойлы — адкрытым пратэстам перашкодзіць сакрэтнай змове, але не давёў папярэджанне кансультанта да дэлегацыі, не паведаміў пра яго Саўнаркому. Ведаў, што Ленін не задаволены яго, Троцкага, прызнаннем дэлегацыі Рады, таму рабіў выгляд, што роля яе настолькі мізэрная, што не вартая нават сур'ёзнай інфармацыі.
У гэты час у Брэст нарэшце прыехалі прадстаўнікі дэлегацыі ЦВК Саветаў Украіны Мядзведзеў і Шахрай. Як ні стараўся Уладзімір Ільіч, каб яны выехалі хутчэй і сказалі сваё слова ад імя ўкраінскага народа, немцы не без уплыву радаўцаў зрабілі ўсё, каб затрымаць іх прыезд.
Троцкі іх прыезду не надаў належнага значэння — таго, якое надаваў Ленін. Ён, па сутнасці, ігнараваў савецкіх украінцаў, як ігнараваў кожнага, у кім не бачыў аднадумца, саюзніка.
Сама дэлегацыя, без штату, без тэхнічных сродкаў, у варожым акружэнні немцаў і «радаўцаў», пры абыякавасці Троцкага, была ў Брэсцкай цытадэлі, па сутнасці, бездапаможнай. Да таго ж члены дэлегацыі не мелі цвёрдай палітычнай пазіцыі. Лідэр украінскіх левых сацыял-дэмакратаў, якія не заўсёды стаялі на ленінскіх пазіцыях, Яхім Мядзведзеў быў па натуры лянівы і хваравіты, недарэмна ён хутка сышоў з палітычнай арэны. Энергічны і дзейны Васіль Шахрай ужо тады меў сімптомы нацыяналістычнай хваробы, за што пазней яго выключылі з бальшавіцкай партыі. Уладзімір Затонскі па хваробе не здолеў прыехаць.
Дзевятага лютага на дзённым пасяджэнні палітычнай камісіі Троцкі без уласцівай яму настойлівасці і пафаснасці ўзняў пытанне аб прызнанні дэлегацыі Савецкай Украіны.
Тут жа падхапіўся заўсёды стрымана-вежлівы Кюльман і нязвыкла горача сцёбнуў Троцкага, як кажуць, па вачах:
— Я лічу патрэбным устанавіць, што пан прадстаўнік рускай дэлегацыі дагэтуль не ўказаў на тое, што разам з дэлегацыяй Кіеўскай рады мае прэтэнзію гаварыць ад імя ўкраінскага народа яшчэ і другая дэлегацыя.
Вельмі магчыма, што Кюльман ведаў пра крытыку Леніным пазіцыі Троцкага ў адносінах дэлегацыі Рады.
Троцкі мусіў пракаўтнуць жабу. Але чалавек гэты ўмеў выкручвацца з любой сітуацыі і любы паварот выкарыстаць для ўласнай карысці.
Запатрабаваўшы перапынак, ён правёў нараду сваёй дэлегацыі з удзелам Мядзведзева і Шахрая і прапанаваў тэкст тэлеграмы ў Петраград: «Калі мы да пяці гадзін вечара атрымаем ад вас дакладнае і праверанае паведамленне, што Кіеў у руках савецкага народа, гэта можа мець вялікае значэнне для перагавораў».
З Петраграда адказалі праз нейкія дзве-тры гадзіны — вельмі аператыўна, калі мець на ўвазе, што ўсе тэлеграмы з Брэста дакладваліся Леніну і амаль усе адказы пісаліся ці дыктаваліся Леніным: нельга не ўлічыць і той акалічнасці, што «проваду» часта не было — немцы ўсяляк чынілі перашкоду сувязі, а такую тэлеграму ўвогуле маглі затрымаць.
У адкрытай тэлеграме гаварылася:
«Учора 8 лютага а дзесятай гадзіне ночы атрымалі з Кіева ад галоўнакамандуючага Мураўёва афіцыйнае паведамленне аб узяцці Пячорскага раёна і ўцёках рэшткаў Рады... Усё гэта было ў 20 гадзін 8 лютага; ад Рады не засталося нічога, акрамя сумнага ўспаміну... Як бачыце, дэлегацыя Кіеўскай Рады ў Брэсце ўяўляе пустое месца. У Кіеў, як і ў Харкаў, будзе перададзена ваша патрабаванне аб рэгулярным інфармаванні Брэста».
Троцкі рабіў выгляд, што ён раіцца з Саўнаркомам. Але, атрымаўшы гэтае вельмі валенае паведамленне, ён не паварушыў пальцам. А па ўсёй логіцы перагавораў павінен быў запатрабаваць ад Кюльмана і Чарніна тэрміновага пасяджэння палітычнай камісіі, каб з дакументам у руках апратэставаць паўнамоцтвы дэлегацыі Рады.