Немцы, безумоўна, пачыталі тэлеграму, бо тут жа, тайна ад савецкай дэлегацыі, з надзвычайнай паспешлівасцю, зрабіўшы значныя ўступкі пыхлівым нацыяналістам, падпісалі дагавор з Радай.
Пра акцыю гэтую першы даведаўся Самойла: граф Чарнін, мабыць, узрадаваны, што радаўцы не патрабавалі ад Аўстра-Венгрыі кампенсацыі — Усходняй Галіцыі і Букавіны,— наладжваў прыём.
Усхваляваны кансультант зноў пайшоў да кіраўніка дэлегацыі. Троцкі ніякай заклапочанасці не выявіў, не сабраў нават дэлегацыю, каб параіцца. Ён прадыктаваў Самойлу тэлеграму аб падзеі, якая адбылася. Пытаўся, што рабіць. Але тут жа з незразумелай катэгарычнасцю паведамляў, што наша «канчатковае рашэнне будзе вынесена заўтра ўвечары». Незразумела, на каго разлічвалася гэтае амаль пагрозлівае сцвярджэнне — на Саўнарком ці на немцаў.
Усю ноч у Брэсцкай крэпасці, палохаючы нямецкіх вартавых, па-запарожску балявалі «дыпламаты» Віннічэнкі і Пятлюры, якія ў гэты час уцякалі з Кіева насустрач нямецкаму і аўстрыйскаму войску, пад ахову кайзера Вільгельма і імператара Карла.
Хлеб і мір! Гэта быў клопат не толькі кожнага дня — кожнай гадзіны, кожнай хвіліны. Вырашэнне любога пытання арганізацыі Савецкай улады абавязкова і вельмі чэпка звязвалася з мірам і хлебам. Уся велізарная разумовая энергія Леніна, якой хапіла, каб ускалыхнуць, узрушыць свет, цяпер была скіравана на гэтыя, такія простыя, разуменні. Простыя, калі мір і хлеб ёсць, але якія складаныя, калі іх няма! Ленін нярэдка адчуваў і казаў блізкім людзям, што, магчыма, лягчэй было напісаць у Разліве «Дзяржаву і рэвалюцыю», чым раздабыць лішнюю тысячу пудоў хлеба для Петраграда і арміі.
Учора былі прадстаўнікі Савета народных упаўнаважаных Фінляндыі. Буржуазія душыць фінскую рэвалюцыю голадам. Прыйшлося ўключаць у парадак дня сённяшняга пасяджэння Саўнаркома: «Хадайніцтва Фінляндыі аб хлебе». Але дзе яго ўзяць? Дзе — вядома. У сялян. Як узяць?
Тры дні назад па яго, Леніна, ідэі, не без бою з левымі эсэрамі, прыйшлося выдаткаваць з урадавага фонду дзвесце тысяч рублёў для арганізацыі і ўтрымання сацыялістычнага атрада пры Надзвычайнай камісіі па абароне Петраграда.
А ўчора нарадзілася новая ідэя: знайсці сто мільёнаў рублёў для «Цэнтратканіны», каб пусціць усе фабрыкі, нарабіць мануфактуры і выменяць на яе хлеб.
Але сто мільёнаў — не сто рублёў, іх трэба знайсці ў дзяржаўным казначэйстве — з нечага выкраіць, урэзаўшы на іншыя патрэбы. А галоўнае — правесці праз Саўнарком. Левыя эсэры, якія выдаюць сябе за абаронцаў сялянства, павінны падтрымаць, хоць апошнім часам здараецца, што дзеянні іх не ўкладваюцца ў логіку іх жа праграмы. Могуць выступіць супраць некаторыя «эканамісты» — Пятакоў, Неўскі. Бо грошай сапраўды такі няма.
Некалькі гадзін назад Ленін выступіў на з'ездзе зямельных камітэтаў, сярод іншага сказаў і пра гэта:
«Грошай няма, вось дзе наша слабасць, вось чаму мы слабыя і чаму пакутуе наша краіна».
Усё так. Аднак сто мільёнаў трэба знайсці. Хлеб — самая магутная зброя рэвалюцыі.
У той жа дзень Ленін даў яшчэ адно распараджэнне, якое мела важнае дачыненне да хлеба. Ды і да міру таксама.
Рэвалюцыя зрабіла небывала гуманны акт: вызваліла з-пад варты ваеннапалонных. Будзьце роўнымі сярод роўных, глядзіце, вучыцеся, як рускі пралетарыят бярэ ўладу!
У пошуках хлеба і работы ваеннапалонныя наваднілі Петраград. Асабліва наехала многа афіцэраў. Паступаюць звесткі, што некаторыя з іх ідуць на сувязь, на кантакты з рускім контррэвалюцыйным афіцэрствам — каледзінцамі, карнілаўцамі.
Ленін напісаў Падвойскаму:
«З прычыны прадуктовых цяжкасцей і небяспекі контррэвалюцыйных выступленняў прадпісваю прыняць неадкладна самыя рашучыя і экстранныя меры для высылкі з Петраграда ўсіх ваеннапалонных, у першую чаргу афіцэраў».
У змаганні з контррэвалюцыяй ніякіх дыскусій быць не можа. Прадпісанне Старшыні Саўнаркома павінна быць законам! Але жыццё паказвае, што бухарынцы, левыя эсэры могуць учыніць абструкцыю з любой нагоды, па любой пазіцыі. Калі выступілі супраць міру, то могуць гэтак жа лёгка выступіць супраць пошукаў грошай, закупу хлеба, высылкі палонных. У такіх выпадках вельмі важна, каб любую ідэю хораша зразўмелі і падтрымлівалі, без хістанняў, без агаворак, блізкія і надзейныя таварышы.
Ленін запрасіў да сябе Свярдлова і Сталіна, каб параіцца з імі.
Наконт палонных Якаў Міхайлавіч спытаў:
— Своечасова гэта, Уладзімір Ільіч? Немцы і аўстрыйцы не прычэпяцца? Перад самым падпісаннем міру...