Мір мы падпішам, калі не сёння, то заўтра абавязкова! Мы пратэставалі супраць рабскай эксплуатацыі рускіх палонных. А ў нас палонныя маюць поўную волю. Будзе падпісаны мір, мы іх як можна хутчэй вернем на радзіму. Няхай прапагандуюць нашу рэвалюцыю. А пакуль што статус ваеннапалонных — унутраная справа краіны, якая ўзяла іх у палон. Мы пайшлі далей усіх міжнародных канвенцый. Але калі некаторыя з ваеннапалонных намерваюцца выступіць супраць рэвалюцыі...
— Прадпісанне Падвойскаму павінна быць сакрэтным дакументам. Мы залішне многа даём у друк,— сказаў Сталін.
— Наконт палонных Сталін мае рацыю, гэта справа чыста ваенная,— згадзіўся Уладзімір Ільіч, але, на хвіліну задумаўшыся, сказаў: — А ўвогуле таіцца ад рабочых мы не будзем. Усе дэкрэты Савецкай улады рабочыя і сяляне павінны ведаць. Пакуль што друк наш, бальшавіцкі, слаба прапагандуе іх. А меншавіцкія і эсэраўскія газеты маюць залішнюю свабоду, каб аплёўваць нашы дэкрэты. Мы задыхаемся без паперы, яны ж маюць яе. Гэта абсалютна ненармальна. Усе запасы паперы трэба нацыяналізаваць. Папера, як і порах, павінна быць у руках дзяржавы.
Гаварылі пра хлеб.
Ленін крытыкаваў камісарыяты, якія мала што робяць, каб хутчэй перавесці металічныя заводы на выраб тавараў, прыгодных, каб мяняць іх на хлеб.
— Дамо сялу плугі, косы, сярпы, паркаль — і мы атрымаем хлеб. Больш таго: гэта будзе практычнае ўмацаванне саюзу пралетарыяту і сялянства,— Ленін агледзеў сваіх паплечнікаў, прыжмурыўшыся адначасова весела і заклапочана, як ён рабіў гэта ў хвіліны напружання мыслі.— Аднак з металічнымі заводамі прасцей. Грошы на ваенныя заказы мы выкарыстаем на мірную прадукцыю. Дзе ўзяць сто мільёнаў для «Цэнтратканіны» ?
Увайшоў Мікалай Пятровіч Гарбуноў, паклаў перад Леніным паперку. Уладзімір Ільіч прачытаў, і на твар яго як бы ўпаў цень, весялосць у вачах знікла, зморшчыш пад вачамі і на лбе паглыбіліся. Сказаў Свярдлову і Сталіну:
— Ад Троцкага. Па сутнасці, паўтор учарашняй тэлеграмы. Не разумею, чаму ён так дамагаецца інструкцый — што рабіць у сувязі з падпісаннем немцамі дагавору з Радай. Інструкцыі яму дадзены дастаткова ясныя і падрабязныя. А потым — гэтыя заявы. Яны — што ультыматум Саўнаркому.— Ленін прачытаў: — «Сёння каля шасці гадзін намі будзе дадзены канчатковы адказ. Неабходна, каб ён у сутнасці сваёй стаў вядомы ўсяму свету. Прыміце неабходныя да таго меры». Як гэта разумець? Вы што-небудзь разумееце, Якаў Міхайлавіч? — Ленін перадаў тэлеграму Свярдлову.
Якаў Міхайлавіч пачытаў, пакруціў галавой, аддаў паперу Сталіну. Пакуль той чытаў, Свярдлоў сказаў з іранічнай усмешкай:
— Ох, Пяро! Гэта тое «пяро», якое перад тым, як напісаць, пырскае чарнілам і ставіць кляксы. Троцкі залішне думае пра тое, як увайсці ў гісторыю. Яму абавязкова патрэбна сусветная аўдыторыя. Не менш.
— А я не веру Троцкаму! — катэгарычна пракаменціраваў тэлеграму Сталін, кладучы паперу на стол. Уладзімір Ільіч падняўся і адышоў да акна, пастаяў там у задуме.
Зімовы вячэрні змрок ахутваў Петраград. Аднак бязвоблачнае неба было яшчэ светлае. І Ленін зноў падумаў, што ў небе мала дымоў. Уявіў, як мерзнуць у халодных кватэрах дзеці. Толькі мір можа даць хлеб і вугаль!
Адказаў Сталіну ад акна:
— Не верыць таварышам па рабоце мы не можам. Гэта разваліць савецкі апарат.
Перасмыкнуў плячамі, як скінуў з іх цяжар, хутка вярнуўся да стала, сеў, на бланку з грыфам «Совет Народных Комиссаров» энергічна напісаў:
«Брэст-Літоўск. Руская мірная дэлегацыя. Троцкаму. Наш пункт гледжання вам вядомы; ён толькі ўмацаваўся за апошні час і асабліва пасля пісьма Іофе. Паўтараем яшчэ раз, што ад Кіеўскай Рады нічога не засталося і што немцы вымушаны будуць прызнаць факт, калі яны яшчэ не прызналі яго.
Ленін».
Напісаўшы гэта, Уладзімір Ільіч памахаў лістком у паветры, прачытаў тэкст і працягнуў тэлеграму Сталіну.
— Іосіф Вісарыёнавіч, прасачыце ў апаратнай, каб перадалі як можна хутчэй.
Сталін прабег вачамі па тэксце.
— Мне хочацца, Уладзімір Ільіч, дапісаць адзін сказ: «Інфармуйце нас часцей». Троцкі павінен адчуваць кантроль урада.
— Калі ласка, дапішыце.
Сталін дапісаў у канцы, перад подпісам «Ленін», гэтыя словы, а пад адрасам напісаў: «Адказ» — і паставіў дату і час: «28/1, 6 гадзін 30 мінут вечара».
Сталін паставіў петраградскі час і дату па старым стылі. А без дзесяці шэсць па берлінскім часе дзесятага лютага ў Брэсцкай крэпасці пачалося апошняе пасяджэнне дэлегацый на мірных перагаворах.
Немцы, пераадолеўшы страх графа Чэрніна, яшчэ напярэдадні адкрыта прад'явілі свой ультыматум.