— Не ідзі так хутка — ты задыхаешся.
Яна асляпіла яго дзіўна белазубай, у гэтым моры зімовага святла, усмешкай:
— У тваіх новых ботах слізкія падэшвы — і ты баішся ўпасці.
— Калі ты будзеш хапаць так паветра, я схаплю цябе на рукі і панясу.
Тады яна ўвогуле пабегла ўперад. Але праз дзесятак крокаў спынілася, павярнулася, задыхана папрасіла:
— Дагані. Схапі. Панясі.
Сяргей дагнаў яе і падхапіў на рукі.
Міра не вырывалася. Яна даверліва і ласкава абхапіла яго шыю, наблізіўшы свой твар да яго вачэй, і прыціхла — як захлынулася ад шчасця.
Ён здзівіўся: якая яна лёгкая! Як дзіця. Ад думкі такой нарадзілася новае пачуццё. У розны час, у розных сітуацыях былі пачуцці закаханага, брата і... сына. Дзіўна, але гэта так. Нават тады, калі яна хварэла, калі яе паліла да страты прытомнасці і ён са страхам і стараннасцю міласэрнай сястры з дапамогай Юстыны і Альясбеты даглядаў яе, сядзеў каля яе доўгімі бяссоннымі начамі, яна ўяўлялася яму то маці, то маленькай сястрой, але ніколі — дачкой. А тут раптам, калі ўзяў яе на рукі на лясной дарозе, Багуновіч адчуў сябе бацькам, бо з'явіўся напэўна ж бацькоўскі — іншага вызначэння гэтаму пачуццю ён не знайшоў — страх за яе — за жыццё яе, за здароўе, за будучыню, за шчасце. Пачуццё гэтае было зусім нялёгкае, нярадаснае, бо ён падумаў: а ці ёсць у яго сіла, вопыт, уменне і ўсё іншае, каб вось так адказваць за яе? Нешта падобнае, але ў зусім іншым плане — грамадскім — ён перажыў, калі яго выбралі камандзірам палка. Тады ён не адзін дзень пакутліва думаў: ці ёсць у яго маральнае права браць на сябе адказнасць за жыццё дзвюх тысяч чалавек? Тады яшчэ ў палку было нямала людзей. Цяпер ён думаў не пра сваё права. Права ёсць, бо ёсць воля, брацтва і ёсць іх узаемнае каханне. Але чым ён забяспечыць сваё каханне, сваю адказнасць? Ён ужо выйшаў з узросту, калі аддаюцца аднаму каханню, хоць у першыя дні іх збліжэння жыў толькі ім, гэтым непаўторным захапляючым пачуццём. Але за час яе хваробы выспелі іншыя калоссі з таго зерня, імя якому каханне. Можа, яшчэ два тыдні назад, можа, нават тыдзень ён пачаў бы па-юнацку даводзіць даўнюю мудрасць: «З мілай рай і ў шалашы». Што, маўляў, акрамя сонца і зорнага неба, хлеба і вады, нічога ім не трэба, асабліва ў такі час, калі рэвалюцыя рушыць усе тысячагадовыя ўяўленні аб жыцці, багацці, аб усіх іншых каштоўнасцях, у тым ліку і аб шлюбе, сям'і. Так, міне іншым, даводзіла яму ўвесь час Міра, і ён у душы згаджаўся, хоць супраць шмат чаго і пярэчыў.
Але, для шчасця ім не трэба палацы, зямля, маёмасць, акрамя хіба адзення, што на іх,— гімнасцёрак, ботаў, аўчын... Упершыню, несучы яе, як роднае дзіця, ён падумаў, што трэба адно: каб ён па-бацькоўску умеў засланіць яе ад любой небяспекі, любой нягоды. А гэта, безумоўна, вельмі няпроста ў свеце, дзе страсці людскія разбушаваліся, што акіян у самы грозны шторм.
— Ты прыгожы,— сур'ёзна, без усмешкі, сказала Міра, пільна ўзіраючыся ў яго вочы.— Вочы ў цябе — што сённяшняе неба.
— А ў цябе...— Багуновіч не здолеў знайсці параўнанне.
— У мяне — што чорная ноч. Ці вір, у якім топяцца.
— Лічы, што я ўтапіўся ў ім,— пажартаваў Сяргей.
Міра не засмяялася. Спытала гэтак жа сур'ёзна:
— Пра што ты думаеш? Я ў вачах тваіх убачыла думкі, толькі не паспела прачытаць іх. Яны мільгалі так хутка. Як у сінераме...
— Я думаў пра цябе.
— Не думай пра мяне многа. Гэта небяспечна.
— Для каго?
— Для мяне,— і пасля кароткай паўзы дадала: — І для цябе.
— Ты робішся забабоннай.
Міра засмяялася.
— Раблюся. Бо ты сам верыш у невядомыя сілы.
Ім перашкодзіў салдат. Ён нечакана вылез на дарогу з густога ельніку, зацярушанага пазаўчарашнім снегам, за якую паўсотню крокаў наперадзе ў іх.
Багуновіч, трохі збянтэжаны, апусціў Міру на дарогу.
Салдат таксама як збянтэжыўся, бо вельмі хутка пайшоў наперад і на ўзлеску павярнуў з бальшака на палявую пратораную дарогу, што вяла на пазіцыі трэцяга батальёна.
Салдат здаўся незнаёмым; у сваім палку Багуновіч ведаў у твар бадай што ўсіх людзей; папаўнення даўно не было.
Безумоўна, вітаць камандзіра цяпер зусім неабавязкова. Да таго ж, калі гэта чужы салдат, то ён і не ведае яго, Багуновіча. Калі свой, то праявіў добрую далікатнасць, якую можна зразумець,— зрабіў выгляд, што не бачыў, як камандзір палка нёс на руках па лесе дзяўчыну.