Сон Рудкоўскі выслухаў з цікавасцю: Калачык вядомы на ўсю ваколіцу выдумшчык. Але не прамінуў кальнуць старога:
— А знаеш, чаго знік правадыр пралетарыяту? Учуяў, што ты кілбасы ў кулака еў.
— А штоб табе добра было! Колькі ты будзеш тыя кілбасы памінаць? У мяне ад іх адна соль у горле засталася. А Леніна, Антонка, я праўда бачыў у сне. Хачу папу расказаць... каб ён расталкаваў...
Рудкоўскі гнеўна пачырванеў, шрам на шчацэ ажно фіялетавы зрабіўся. Сурова падняўся, узвысіўся, малады, рослы, над нізкім старым, які сцяўся і зрабіўся яшчэ меншы, зморшчыў твар — ад страху ці ад натугі, каб не засмяяцца.
— Дадумайся мне, стары баламут, яшчэ да папа пайсці! Узнаю — адразу вычышчу з ячэйкі!
— Злы ты, Антон. Недарэмна цябе баяцца дзеўкі. Нават удовы. Стася і тая баіцца цябе. Ты хочаш адразу ўсіх перакаваць. А мы, старыя, някоўкія, мы можам паламацца. Сагнеш нас, а мы — трэсь.
— Баішся трэснуць — да папа ідзі, да Кілаватага, а не ў партыю бальшавікоў.
Калачык, які дагэтуль пасміхаўся, раптам сярдзіта закрычаў:
— Антон! Ты добра знаеш, з кім мне па дарозе, а з кім не па дарозе. Не сцёбай па вачах!
Калі стары пачынаў злаваць, Рудкоўскі бянтэжыўся, бо ў такія хвіліны ўспамінаў, што па ўзросту Піліп Міхайлавіч — бацька яму, што яшчэ ў шостым годзе ён падняў батракоў на барона, бунтаўшчыкі спалілі свіран з хлебам, і казакі спаласавалі яго нагайкамі, а пасля пасадзілі ў віленскую турму.
У той сонечны лютаўскі дзень батракі прасушвалі ў свірне насенне. Зерне таяла патроху — то салдаты выпрасяць, то нехта са сваіх вынесе,— і Рудкоўскі пачаў ахоўваць насенне з надзвычайнай пільнасцю, калаціўся над кожным фунтам: хутка вясна. Першая калектыўная сяўба. Трэба мець чым пасеяць! Каб было што жаць!
Калачык круціўся побач. Паміж імі зноў адбывалася нялёгкая размова. Калачык сказаў, што частку баронскага насення трэба раздаць беднякам з сяла, якім далі зямлю, але якім не будзе чым пасеяць.
Рудкоўскі разумеў, што трэба. Але былы матрос хацеў як можна хутчэй уступіць у камунізм. Ён верыў, што самы блізкі шлях туды — праз камуну. Колькі ён сілы прылажыў, колькі слоў патраціў, каб пераканаць у гэтым батракоў, каб утрымаць іх у маёнтку, арганізаваць камуну. Ён добра разумеў: недасеў, недарод — і ўсе яго намаганні рушацца, камуна разваліцца, батракі, якія маюць права на зямлю, падзеляць яе і стануць тымі ж сялянамі, хто бедным, а хто сярэднім, а хто, чаго добрага, і ў кулакі можа з цягам часу выбіцца. Ён ведаў злавесную сілу прыватнай уласнасці, баяўся яе, гэтай сілы, і ненавідзеў.
Ад раздвоенасці пачуццяў — даць ці не даць — Рудкоўскі быў асабліва злосны. Ён сказаў Калачыку яшчэ ў свірне:
— У Кілаватага ды Войціка ямы выграбі і раздай бедным. Ты — Савецкая ўлада.
Яго падтрымалі маладыя батрачкі, што веялі ячмень і грэчку.
Абодва зразумелі, што могуць пасварыцца пры людзях, таму выйшлі са свірна на двор. Пасля прыцемкаў сонца і снег асляпілі іх, яны жмурыліся, асабліва смешна — Калачык, твар яго зморшчыўся, сплюснуўся, як печаны яблык.
— Братка ты мой, у Кілаватага сына забілі. Ён пасля таго — што звер. Сунься да яго — сабак нацкуе, з дубальтоўкі, калі хочаш, пекане.
— Баішся за сваю старую с...? — уедліва кінуў Рудкоўскі.
— А што ты думаеш? І баюся.
— Рэвалюцыянер — нічога не скажаш! Кулакоў табе шкада? Можа, і барона шкадуеш?
— Антон! — узлаваўся ўрэшце і Калачык — не да смяшкоў было, занадта сур'ёзная справа.
— Ды ты знаеш, што такое класавая барацьба? — грымеў на ўвесь гаспадарчы двор Рудкоўскі.
Тут і знайшоў іх Багуновіч. Перашкодзіў спрэчцы.
Яны змоўклі перад камандзірам палка, як хлапчукі, якіх захапілі знянацку, калі яны тузалі адзін аднаго за чубы.
Адчуваючы, што яго прыход чамусьці збянтэжыў мясцовых кіраўнікоў, Багуновіч, разгублены ад свайго нечаканага рашэння, пачаў без дальніх падыходаў, уступаў — аб пагодзе, аб здароўі... Адразу да справы:
— А я да вас па дапамогу...
— Зноў — хлеба?! — аяшо вызверыўся Рудкоўскі.
Багуновіч сцяміў, што перад яго прыходам адбылася
нялёгкая размова пра хлеб, і, паколькі на гэты раз прыйшоў не па хлеб, набыў упэўненасць.
— Не, не хлеба. Хачу... ажаніцца. Але каб аформіць па закону... Па савецкаму. Не ісці ж нам у царкву...