«А можа, і не трэба адмяняць тое, што з'яўляецца народнай традыцыяй? — з'явілася думка.— Можа, традыцыі трэба расшыраць, паглыбляць, вызваляць ад рабскіх, рэлігійных, класавых, нацыянальных забабонаў?» Ведаў, што думка гэтая не яго — бацькі яго, адваката, народніка. Трохі туманна спрабаваў па дарозе выказаць гэта Бульбе. Але той, як заўсёды, максімаліст: усё трэба зруйнаваць! Аднак — дзіўная супярэчлівасць! — да вяселля яго і нават да ўсіх гэтых цырымоніі Назар паставіўся з нечаканай для Сяргея сур'ёзнасцю. Кпіў, смяяўся, але неяк так, што не кранаў самога вяселля, нічым не абражаў пачуццяў жаніха. Па-рыцарску ўвіхаўся каля баяркі Юстыны, весела, але з адданасцю сур'ёзнага акцёра сам уваходзіў у ролю дружкі.
Дзяўчына, выхаваная маці ў лепшых шляхецкіх манерах, закаханая некалі, да з'яўлення Міры, у пана паручніка, змірыўшыся з крушэннем свайго кахання, трымалася з пачцівым гонарам, але — бачыў Багуновіч — уся трымцела ад хвалявання праз такую ўвагу пана капітана — проста такі дзюмаўскага героя, які забіў губернатара, уцёк з турмы і здольны зрабіць немаведама якія ўчынкі, асабліва ў імя кахання. Кахання да яе. Адзін Багуновіч бачыў, адчуваў, што ёй, нябозе, уяўлялася. Шкадаваў Юстыну, але і захапляўся яе жаноцкасцю. Магчыма, у гэты момант у ёй нараджаецца жанчына: з нязграбнага падлетка, калі ўсе пачуцці, як лава з вулкана, выкідваліся на паверхню (так было са з'яўленнем Міры), Юстына на вачах ператвараецца ў дарослую дзяўчыну, у яе больш жаноцкай дыпламатыі, акцёрства, чым, напрыклад, у Міры, якой хочацца адразу, адным махам, разбурыць усе ўмоўнасці старога свету.
Назіранні гэтыя разам з Назаравымі жартамі захапілі настолькі, што на нейкі міг Сяргей забыўся, куды і навошта яны едуць.
Каля палаца было бязлюдна, толькі трое салдат стаялі недалёка ад флігеля, дзе размяшчаўся штаб, мабыць, служба не дазваляла ім адлучацца.
Да параднага ганка, па якім яшчэ нядаўна хадзілі барон і яго госці, была пачышчана дарожка, і дзверы, якія, здаецца, не адчыняліся з таго дня, як уначы знікла баронская сям'я, былі прыадчынены. Іх гасцінна адчыніў нехта нябачны, як толькі коні спыніліся перад ганкам.
Назар саскочыў з саней, галантна працягнуў руку Юстыне. Альжбета, трымаючы Міру за руку, памагла ёй сысці з вазка. Рабіла яна гэта і дзеля паважнасці — каб нявеста не скакала казой, і, магчыма, сапраўды дапамагаючы; адзетая ў Юстыніна бальнае плацце, якое было ёй да пят, Міра блыталася ў ім, ва ўсялякім разе, адчувала сябе не вельмі ёмка.
Альжбета гэтак жа — за руку — падвяла яе да Багуновіча.
— Нрынімайце ваш скарб, пан паручнік,— сказала яна па-польску.
Магчыма, Міры пачуліся ноткі гумару ў гэтых словах, бо яна, сярдзіта глянуўшы на жаніха, нервова засмяялася:
— Ну і камедыя! — і, падабраўшы рукой падол, першая, па-салдацку размашыста закрочыла да ганка.
У Багуновіча ёкнула сэрца: сапсуе ўрачыстасць.
Альжбеце, Юстыне і яму прыйшлося патраціць нямала часу, каб угаварыць яе надзець гэтае плацце і ўвогуле згадзіцца на гэтую «камедыю», як яна з самага пачатку называла ўсё, што ён задумаў, пра што дамовіўся з мясцовымі кіраўнікамі. Здаецца, угаварыў яе маўклівы начальнік станцыі, хоць сказаў Пятрэс Баранскас усяго нейкія дзве фразы.
— Шлюб, дачка, справа сур'ёзная. І ўсё гэта,— кіўнуў ён на даччыно плацце,— патрэбна не адной табе...
Пасля ўжо, успамінаючы пра гэта, Багуновіч здагадаўся, што Міру кранула, уразіла: зварот «дачка» і «ты», так фамільярна далікатны літовец ніколі не звяртаўся. Магчыма, ёй зрабілася сорамна . за сваю ўпартасць, за капрызнасць — горшую, як у тых паненак.
Сяргей дагнаў нявесту на ганку, пайшоў побач. Перад дзвярмі яны спыніліся: каму праходзіць першаму?
Тады тая ж нябачная рука адчыніла дзве палавінкі шырокіх парадных дзвярэй, і яны ўвайшлі разам у прыцемнены пасля сонечнага зіхатлівага дня вестыбюль.
Іх сустрэў стары з шырокай белай барадой. Багуновічу неяк паказалі на яго, паведаміўшы, што гэта баронскі служка, лакей, у камуну яго не прынялі. Але стары быў не ў лакейскай ліўрэі, а ў палатнянай з вышытай манішкай сялянскай кашулі, у белых суконных нагавіцах, запраўленых у наваксаваныя боты.
Стары з гонарам пакланіўся і сказаў па-руску:
— Ваши пальто, господа,— але тут жа паправіўся і вымавіў па-беларуску: — Таварышы...
Другім чалавекам, якога ўбачылі Багуновіч і Міра, была Стася. Яна стаяла каля мармуровай лесвіцы, па-святочнаму ўбраная — вышываная кофтачка, чорная спадніца,— і весела ўсміхалася.