Як ніколі раней, Багуновіч адчуў сваю асаблівую адказнасць за жыццё кожнага чалавека. Гэта памагло яму засяродзіцца і пачаць складаць экспазіцыю.
Адчуваў на сабе пільны Мірын позірк. Але дзіўна — позірк яе, закаханы, замілаваны, не перашкаджаў, наадварот, супакойваў, нараджаў упэўненасць, што полк здолее добра агрызнуцца і без панікі адступіць.
Ды раптам Міра ціха паклікала яго:
— Сяр-рожа!
— Ай?
— Ты не баішся?
— Каго?
— Іх.
— Немцаў? Мілая мая, я салдат, я больш трох гадоў на фронце.
Ды раптам як штось ударыла яго ў патыліцу. Уміг выбіла ўсе схемы, усе разлікі. Ён падхапіўся, ступіў да ложка. І па вачах, чорных, бліскучых, больш глыбокіх, чым звычайна, убачыў, што здагадка яго правільная.
— Ты баішся?
— Баюся,— ціха прызналася яна, але тут жа апраўдвацца пачала: — Баюся. Але не за сябе. Не за сябе, Сярожа. За яго.
— За каго?— здзівіўся ён, што яна сказала «за яго», а не «за цябе».
— За таго, хто ва мне. За твайго сына...
Нейкі міг Сяргей стаяў ашаломлены. Потым упаў перад ложкам на калені, уткнуўся тварам у яе жывот, быццам хацеў і праз коўдру пачуць у ёй новае жыццё.
— Міра! Mafemme аіmёе! — не ўпершыню самыя пяшчотныя словы ён гаварыў ёй па-французску.— Мая дарагая жонка! — ён паўтараў гэтыя не самыя ласкавыя — вельмі звычайныя словы па-беларуску, ад чаго яны набывалі асаблівы сэнс.
Яна палажыла яму руку на галаву, пагладзіла валасы, ён схапіў яе рукі і пацалаваў адну, другую...
— Міра? Любая мая! Не бойся. Заўтра ты паедзеш у Мінск. Да маіх бацькоў. Ці да сваіх. Як хочаш... Жыві, дзе хочаш.
Тады яна бадай груба адняла свае рукі і сказала жорстка, са звонам у голасе:
— Божа! Якія вы слюнцяі, паны! Як лёгка раскісаеце. Нікуды я не паеду! Я — салдат рэвалюцыі!
Раздзел трэці. ТРЫВОЖНЫЯ БУДНІ
1
Пасля абеду Уладзімір Ільіч затрымаўся ў сваёй кватэры, каб трохі адпачыць. Так патрабавалі ад яго Надзежда Канстанцінаўна і Марыя Ільінічна. Калі хтось з іх меў час, яго літаральна каравулілі. Ён пасміхаўся з іх настойлівасці, жартаваў:
— Што ж, пасядзім пад дамашнім арыштам. Але я на вас паскарджуся Саўнаркому, майце на ўвазе,
У той дзень у жонкі і сястры былі пільныя справы, у Маняшы — у рэдакцыі «Правды», у Надзі — у Наркамаце асветы. Але ён паабяцаў ім паўгадзіны адпачыць. Калі ён абяцаў з такой сур'ёзнасцю, жанчыны верылі яму.
Удзень, за рэдкім выключэннем, калі толькі здаралася, што нядужылася, Уладзімір Ільіч ніколі не лажыўся, лічыў гэта абломаўшчынай: дзённы сон расслабляў цела і мозг. А ў яго наперадзе самая напружаная праца — пасяджэнне Саўнаркома. Яго прыходзіцца праводзіць амаль штодня, бо набіраецца безліч пытанняў, якія нельга адкласці, вырашаць іх трэба з рэвалюцыйнай тэрміновасцю.
Ён падняўся да сябе ў рабочы кабінет. Праходзячы праз пакой упраўлення справамі, убачыў Марыю Мікалаеўну Скрыпнік і ўспомніў пра яе просьбу — паехаць на Украіну да бацькоў разам з Мядзведзевым, Шахраем, якія вярнуліся з Брэста, і Варашылавым, якога ён, Ленін, камандзіраваў у Данбас, на дапамогу Антонаву-Аўсеенку.
Уладзімір Ільіч разумеў яе жаданне ехаць у неспакойны час у кампаніі сваіх таварышаў, такіх рыцараў, як камісар Петраградскага ВРК Клімент Варашылаў; чалавек гэты ў свае трыццаць сем гадоў можа, як юнак, чырванець перад жанчынамі, што заўважылі супрацоўніцы Саўнаркома, але, калі меркаваць па яго падпольнай дзейнасці і па рабоце ў рэвалюцыі, ніколі не «чырванеў» перад ворагамі.
Ленін спыніўся перад Гарбуновым:
— Мікалай Пятровіч, напішыце, калі ласка, ад майго імя распараджэнне начальніку Мікалаеўскага вакзала, каб ён прадаставіў чатырохмеснае купэ таварышам Скрыпнік, Варашылаву, Мядзведзеву, Шахраю. Ім трэба тэрмінова выехаць у Харкаў.
У кабінеце на стале Леніна чакалі тэрміновыя дакументы — парадак дня Саўнаркома, больш трыццаці пытанняў, праекты дэкрэтаў, якія трэба яшчэ калегіяльна абмеркаваць і якія ўжо разгледжаны на Саўнаркоме і іх неабходна падпісаць, яны будуць рэгламентаваць новае жыццё, накіроўваць яго па сацыялістычным шляху, закрэсліваючы старыя царскія законы, правілы, нормы. Дэкрэты дыктатуры пралетарыяту!