З ліку дэкрэтаў, якія ўжо абмяркоўваліся, але патрабавалі подпісу Старшыні Саўнаркома, Уладзімір Ільіч яшчэ раз перачытаў «Дэкрэт аб прымусовым заняцці для дзяржаўных і грамадскіх патрэб будынкаў і памяшканняў у Петраградзе».
Да такіх дакументаў у Старшыні Саўнаркома была асаблівая ўвага. Такі дэкрэт не павінен даваць ніякай падставы для беззаконных высяленняў грамадзян. Лягчэй канфіскаваць завод, фабрыку, маёнтак, там усё ясна — экспрапрыяцыя эксплуататараў, заводчыкаў, памешчыкаў. З жылымі памяшканнямі цяжэй. Тут можа лёгка здарыцца, што экспрапрыяцыя домаўласніка закране кватэранаймальнікаў — інтэлігенцыю і нават рабочых. Справядлівае размеркаванне жылля не менш важна, чым размеркаванне хлеба.
У дэкрэта гэтага была свая гісторыя, яна пачалася эпізодам, які спачатку Леніна абурыў, а цяпер развесяліў. Выпраўляючы асобныя пункты, робячы іх больш дакладнымі, Уладзімір Ільіч прыгадаў гэты сапраўды такі камічны эпізод.
Тыдні два назад нарком сацыяльнай апекі Аляксандра Міхайлаўна Калантай вырашыла заняць пад шпіталь Аляксандра-Неўскую лаўру. Манахі запратэставалі. Выкарыстаўшы свае адносіны з Дыбенкам, Калантай папрасіла ў яго атрад матросаў, і тыя паспрабавалі заняць лаўру гвалтам. Манахі ўчынілі бойку і адстаялі сваю абіцель. Добра, што матросы аказаліся свядомыя і ніхто з іх не схапіўся за зброю.
Ленін, калі даведаўся пра гэты інцыдэнт, вельмі абурыўся. Запрасіў Калантай і зрабіў ёй вымову.
— Гэта самачынства, якое ганьбіць Савецкую ўладу. Нікому не дазволена рабіць падобныя высяленні, тым больш не ўзгадніўшы з СНК!
Аляксандра Міхайлаўна павінілася. Аднак упартасць у яе, настойлівасць тыпова жаночая, ад намераў сваіх яна рэдка калі адступала, пра гэта Уладзімір Ільіч ведаў яшчэ ў эміграцыі.
Калантай папрасіла, каб пытанне было вынесена на Саўнарком. Ленін лёгка згадзіўся, каб указаць усім іншым наркомам на недапушчальнасць падобных анархісцкіх дзеянняў. Людзей трэба вучыць, выхоўваць.
На Саўнаркоме, нечакана для яго, большасць наркомаў выказалася за заняцце лаўры: для інвалідаў вайны таўстапузых служкаў бога можна і паціснуць.
Уладзімір Ільіч зразумеў, што Калантай перахітрыла яго: добра «папрацавала» са сваімі калегамі. Яе агітатарскія здольнасці развесялілі. Старшыня Саўнаркома мусіў згадзіцца з большасцю. Але тут жа прапанаваў прыняць дзве пастановы. Першая абавязвала Калантай звярнуцца да насельніцтва з адозвай, у якой растлумачыць, што Аляксандра-Неўская лаўра займаецца для знявечаных воінаў, апублікаваць адозву ў нядзельных нумарах газет і расклеіць па ўсім Петраградзе асобнымі лістоўкамі — не менш як трыста тысяч экземпляраў. Другой пастановай лаўра перадавалася «Саюзу знявечаных воінаў».
Пастанова гэтая і стала асновай дэкрэта, які належала падпісаць. Аднак неабходны папраўкі.
Спачатку Леніну хацелася дапісаць пункт, які абмяжоўваў бы права армейскіх часцей на заняцце будынкаў. Каб рабілася гэта толькі Саветамі. Але потым падумаў, што дэкрэт гэты таксама лажыцца ў сістэму мер па абароне рэспублікі і Петраграда. Пры сітуацыі, якая можа ўзнікнуць, армія... Чырвоная Армія павінна мець усе неабходныя правы.
Прыгадаўшы Калантай і Дыбенку, Уладзімір Ільіч ласкава пасміхнуўся.
Аляксандра Міхайлаўна ў свае сорак пяць гадоў закахалася ў трыццацігадовага матроса-барадача. Але — «любви все возрасты покорны, ее порывы благотворны».
Ленін верыў у мудрасць радкоў паэта і праяўляў надзвычайную далікатнасць. Такімі ж далікатнымі былі ўсе іншыя наркомы. Яны як бы не заўважалі, што Аляксандра Міхайлаўна і Павел Яфімавіч заўсёды садзіліся побач і яна нярэдка закахана клала сваю руку на яго руку. Было ў гэтым нешта юнацкае, што хораша кранала і радавала.
Уладзіміру Ільічу было непрыемна, калі аднойчы Троцкі не вельмі тактоўна пажартаваў з іх адносін.
Троцкаму бракуе культуры. У адносінах з людзьмі. А ў палітыцы?.. Гэта ж чысцейшая анархія — калі нарком не жадае лічыцца з рашэннем свайго ўрада!
Вярнулася думка да Брэста, да Троцкага — і Ленін пасля колькіх хвілін душэўнага адпачынку, калі згадваліся тыя таварышы, якія могуць памыляцца, але якія ніколі не падвядуць, зноў адчуў не проста раздражнёнасць, а глыбокі палітычны неспакой.
Такі стан перашкаджаў працаваць.
Ленін выйшаў у агульны пакой, каб у размове з супрацоўнікамі Саўнаркома вярнуць душэўную раўнавагу. Але думкі пра мір не адыходзілі. Успомніў пункт учарашняга парадку дня пасяджэння Саўнаркома — звярнуўся да Гарбунова: