— Мікалай Пятровіч, перадайце, калі ласка, Чычэрыну: на перагаворах з нямецкай дэлегацыяй аб абмене цывільнымі палоннымі ісці на любыя ўступкі, якія не закранаюць інтарэсаў саміх інтэрніраваных. Рускія людзі павінны вярнуцца ў Савецкую Расію! Немцаў няхай вяртаюць усіх, хто не мае віны перад Савецкай уладай. Нават тых, хто асуджаны манархічнымі трыбуналамі. Апублікаваннем тайных дагавораў мы раскрылі царскія сакрэты.
Пасяджэнне ішло лёгка, нават весела. У Леніна пад вечар узняўся настрой. Прыём рабочых з прыфрантавога Мінска даў добры зарад аптымізму. Рабочыя верылі ў мір, іх цікавілі формы кіравання аднятымі ў капіталістаў заводамі — металічным і скураным.
Хораша настроіла І размова з Міхаілам Сяргеевічам Кедравым, камісарам па дэмабілізацыі старой арміі, які прынёс ад інжынера Графтыё праект будаўніцтва Волхаўскай ГЭС.
Тыдні тры назад Ленін папрасіў такі праект.
Кедраў — урач, журналіст, ваенны — думаў пра мір, пра арганізацыю эканомікі, пра работу для ўчарашніх салдат. Чаго варта яго думка, што ў сацыялістычнай дзяржаве не павінна быць беспрацоўных! «Левым» такі б клопат аб міры, аб людзях!
Ленін жартаваў — і наркомы жартавалі нават пры абмеркаванні самых сур'ёзных пытанняў.
Праўда, жыў маленькі неспакой за абвяшчэнне чыгунак на ваенным становішчы. Але і тут, як кажуць, пашанцавала.
Пытанне гэтае прайшло лёгка. Пры абмеркаванні яго ўвагу адцягнула іншае. Паступілі звесткі аб магчымым выступленні нямецкіх ваеннапалонных. Трывожны сігнал. Палонных яўна падбухторваюць. Ленін разумеў, якая гэта парахавая бочка — Многія тысячы немцаў і аўстрыйцаў. Рэвалюцыя выпусціла іх з-пад аховы, з-за калючага дроту, немцы свабодна ходзяць па горадзе, афіцэры жывуць на кватэрах.
Саўнарком яшчэ колькі дзён назад прыняў рашэнне аб эвакуацыі ўсіх палонных. Галоўная прычына — надзвычайныя цяжкасці з хлебам; выйшла так, што рускія рабочыя атрымоўвалі паёк меншы за немцаў, бо ў адносінах палонных стараліся выконваць міжнародную канвенцыю — бадай, адзіны з дагавораў, падпісаны царскім урадам.
Эвакуацыя многіх тысяч людзей на ўсход, у хлебныя губерні, памагла б ратаваць сталіцу ад голаду.
Але Ленін думаў і пра іншае, не менш важнае,— пра абарону Петраграда.
Эвакуацыя праходзіла цяжка. Не толькі з-за адсутнасці вагонаў, але і з-за супраціўлення саміх палонных, сярод якіх пусцілі правакацыйныя чуткі, што іх хочуць выслаць у Сібір. Немцы-салдаты гатовы былі галадаць разам з рускімі, але ў Петраградзе, блізка ад радзімы. А сярод афіцэраў, што стала вядома пазней, працавалі агенты нямецкай разведкі.
Па загаду Леніна паднялі на ногі ЧК, Камітэт па барацьбе з пагромамі, чырвонагвардзейскія атрады. Парадак у горадзе быў падарваны нядаўнімі анархісцкімі выступленнямі флоцкіх экіпажаў. Многіх матросаў, якія да таго ахоўвалі рэвалюцыю, прыйшлося паслаць на Данецкі фронт, на падмацаванне Антонаву-Аўсеенку і Украінскай Чырвонай Арміі, другіх вярнулі на караблі, дзе бальшавіцкія камітэты трымалі рэвалюцыйную дысцыпліну.
Дзяржынскі, Урыцкі, Бонч-Бруевіч працавалі дзень і ноч. Фелікс Эдмундавіч проста знямог. Прыйшлося прыймаць наконт яго спецыяльнае рашэнне — прымусіць паехаць адпачыць пяць дзён. У Саўнаркоме адчувалася адсутнасць Бонч-Бруевіча, але, калі Уладзімір Дзмітрыевіч з'яўляўся з дакладам, Ленін зноў і зноў нагадваў яму, што важней, чым бяспека Петраграда, спраў няма.
На падыходзе да пытання пра чыгункі сакратар Саўнаркома падала запіску Троцкаму, і ён паспешліва выйшаў. З тым, што Троцкі мог пакінуць пасяджэнне ў любы час, звыкліся, на яго выхад не звярнулі ўвагі. Троцкі смяяўся з пастановы, якую, дарэчы, прынялі аднагалосна,— аб штрафе ў дзесяць рублёў за спазненне на пасяджэнне ці за адсутнасць на ім, і штрафу не плаціў; работнікі кіраўніцтва справамі маглі напомніць аб штрафе любому наркому, Троцкага баяліся — бязлітаснага сарказму яго баяліся, часам даволі грубага.
Чыгункі былі абвешчаны на ваенным становішчы, члены ўрада, нават левыя эсэры, згадзіліся з неабходнасцю такой меры.
Была поўнач.
Ленін заставаўся ў кабінеце. У цішыні чытаў французскія і англійскія газеты, якія з тыднёвым спазненнем прысылалі са Стакгольма.
Толькі ў такі час можна пачытаць, удзень хіба што прагледзеў загалоўкі ды адзначыў карандашом, што заслугоўвае асаблівай увагі.
У англічан, як і ў немцаў, адчуваецца моцная ваенная цэнзура, у французаў вальней, іх газеты пішуць і аб антываенных выступленнях. Есць такія выступленні. Але больш пакуль што эканамічных стачак. Заходні рабочы хоча есці хлеб з маслам нават у вайну. Адным словам, як і раней, ніводнае паведамленне не гаварыла пра блізкі рэвалюцыйны ўзрыў.