Фелікс Эдмундавіч з'явіўся на Саўнарком са спазненнем, калі Ленін пачаў ужо даклад.
Дзяржынскі з парога, не прысядаючы, папрасіў слова для нечарговай заявы.
Ленін здагадаўся, пра што ён можа гаварыць, нахмурыўся, але слова даў.
— Таварышы, паўгадзіны назад быў зроблены замах на Уладзіміра Ілыча Леніна. Прашу дазволіць мне не прысутнічаць на пасяджэнні, каб заняцца расследаваннем.
Члены Саўнаркома падхапіліся.
— Дзе?
— Як гэта было?
— Уладзімір Ільіч? І вы маўчыце?!
Ленін падняў руку.
— Спакойна, таварышы! Адпусцім нашага Фук'е-Тэнвіля лавіць тэрарыстаў. А самі зоймемся справамі. Паведамляю... Пасля прыёму мной дыпламатаў і нашага ультыматуму Фрэнсіс прыслаў тэлеграму, у якой гаворыць, што ім заяўлены пратэст аб недапушчальнасці варожых дзеянняў урада Румыніі ў адносінах да рускіх войск. Таму прапаную: арыштаваных вызваліць. Ваша думка, таварышы?
Пасля пасяджэння Саўнаркома Ленін прымае Жака Садуля. Вельмі важна, каб аб наведванні Саўнаркома дыпламатамі Антанты інфармаваў французскую прэсу не толькі маркіз Нуланс, але і сацыяліст Садуль.
Апоўначы разам са Сталіным Ленін перадае рашэнне Саўнаркома аб падзеях апошніх дзён у Брэст, савецкай дэлегацыі.
З гадзіны да дзвюх ночы Уладзімір Ільіч гутарыць з Эгедэ-Нісенам, нарвежскім сацыялістам. Прадстаўніку рабочага руху прыйшлося доўга тлумачыць «буквар рэвалюцыі».
Дзесьці а палове трэцяй Ленін уласнаручна піша прадпісанне камісару Петрапаўлаўскай крэпасці аб вызваленні пасланніка Дзіамандзі і членаў пасольства. Пры гэтым падкрэслівае, каб ім абавязкова заявілі, «што яны павінны прыняць усе меры для вызвалення акружаных і арыштаваных рускіх войск на фронце».
Ці скончыўся на гэтым рабочы дзень Старшыні Саўнаркома? Вядома толькі, што раніцой, у палавіне дзевятай, таго, другога, дня новага года ён быў у сваім рабочым кабінеце. На баявым пасту Рэвалюцыі.
Раздзел трэці. КАМАНДЗІРЫ ПАЛКОЎ
1
Міра хварэла. Яе паліла. Яна моцна кашляла. Не трэба было быць урачом, каб паставіць дыягназ: запаленне лёгкіх. Першая гэта зрабіла пані Альжбета, яна яшчэ тры дні назад старалася не размаўляць з іншаверкай, камісаркай, якая без шлюбу жыве з афіцэрам,
Мірына хвароба, сустрэча Новага года, магчыма, кранальна-бацькоўскія адносіны да Міры старога палкоўніка Пастушэнкі, а можа, больш за ўсё нечаканая праява прыязнасці да кватаранткі яе ўласнай дачкі Юстыны перавярнулі ў пані Альжбеты ўсе ўяўленні, пахіснулі яе выхаваныя пэўным асяроддзем прынцыпы, шляхецкія і рэлігійныя перакананні.
Сама яна так не лічыла і моцна абурылася б, каб нехта хоць намякнуў, што яна ў нечым адступае ад сваёй рэлігіі. Не, веру ў пана Езуса і ва ўсё тое, што яна з маленства чула ад пана ксяндза, не маглі ў ёй пахіснуць усе рэвалюцыі ў свеце — так яна лічыла. А вось каб сказалі, што сэрца яе адтала пасля пакут і абраз эвакуацыі, што сэрца яе напоўнілася дабрынёй і спагадай, мацярынскай ласкай да дзяцей — па ўзросту Міра яе дачка, ды і пан паручнік не намнога старэйшы за яе сына, які, дзякуючы яе, матчыным, малітвам, служыць недзе ў Сібіры (няхай Сібір, няхай холад, абы не фронт!),— то з гэтым звонку пыхлівая полька, безумоўна, згадзілася б. Усе маткі такія. А дзеці ёсць дзеці. Яны могуць нарабіць глупства. Але ніколі не позна накіраваць іх на пуці ісціны. І лепш за ўсё дамагчыся гэтага можна дабрынёй і ласкай.
У пані не хапіла смеласці спытаць у бальшавіцкага камандзіра палка, якой ён веры, але яна пераканала сябе, што такі выхаваны мінчанін можа быць толькі католікам. І яна давала волю сваёй фантазіі — марыла, як павянчае іх у касцёле. Якое гэта шчасце будзе для іх, думала яна, далучыцца да адзінай у свеце прававернай царквы. І якое шчасце для яе, што яна паможа ім у гэтым! Пан Езус спіша палавіну грахоў.
Калі прывезены са шпіталя з Маладзечна ўрач пацвердзіў запаленне лёгкіх, Багуновіч, бадай, спалохаўся. Успомніў, як некалі сам, будучы гімназістам, хварэў на крупознае запаленне, як пакутліва доўга — здавалася яму тады — цягнулася хвароба і як уважліва, цярпліва яго лячылі: доктар, маці, цётка. Маці не адыходзіла ад ложка і на ноч перабралася ў яго пакой, спала на састаўленых крэслах. Ды ці спала? Калі б ён ні расплюшчваў вочы, яна тут жа схілялася над ім: «Што табе, Сярожа, хлопчык мой?»
Хто здолее так дзяжурыць каля Міры? Урач, акрамя тых ардынарных лекаў, якімі лячылі салдат, прызначыў малако. Гарачае малако.