— У нас захварэў таварыш... цяжка. Доктар прапісаў малако і мёд,— пра масла не адважыўся сказаць.— Вы не параілі б... у каго можна купіць?
Твар яе раптам расплыўся ад спагады, дабрыні і глыбока стоенай хітраватай усмешкі: здагадалася, для якога «таварыша» камандзір асабіста шукае малако і мёд; пра яго адносіны з Мірай у вёсцы не маглі не ведаць, асабліва жанчыны; Міра разы два выступала перад сялянамі.
Маладая салдатка па-старэчаму пляснула далонямі.
— Ой, паночку! Дзе вы купіце? Хіба ў нас так рана целяцца каровы? А мёд... У каго ён, мёд, цяпер? Салдаты дзікіх пчол выкурылі з-за мёду,— засаромелася, што так пра салдат, павярнулася да старэйшай дачкі, як бы просячы рады ў яе.— Хіба ў Кілаватага? Але не... да яго не хадзіце. У яго сына пад Новы год застрэлілі вашы. А другога пасадзілі. Стары што звер. П'е.
Сыноў кулака высачылі не салдаты палка — свае, сяляне, з атрада Рудкоўскага. Немцы заяўлялі пратэст за страляніну: маўляў, рускія парушаюць перамір'е. Прыйшлося пісаць тлумачэнне штабу фронту.
Рыгорыха выйшла следам за Багуновічам на двор гэтак жа лёгка апранутая, толькі хусціну абапнула. Вельмі ёй хацелася памагчы яму. Называла людзей, у якіх варта папытаць.
— Мёду ў старога Шкеля спытайце... як назад пойдзеце — за мастком злева... Каля яго хаты дзве ліпы. Ён багаты, але добры. Не такі воўк, як Кілаваты... Толькі каровы і ў яго не маглі ацяліцца. Ой, паночку! — ужо на вуліцы ўспомніла жанчына: — А вы ў камуне спытайце. У маёнтку каровы рана целяцца. Галанкі. Кароў нямнога засталося, ды нейкая магла ацяліцца.
— Дзякую вам. Не стойце так. Холадна.
— А ліха нас не возьме, паночку. Баба — што сабака.
— Не трэба мне казаць «паночку». Які я пан?
Жанчына хораша ўсміхнулася.
— Мяне Галька пад бок штурхала, што так цяпер не гавораць... Дзеці вучаць. Дык прывычка ж, таварыш...
Каб замацаваць гэтае «таварыш» у яе свядомасці, Багуновіч працягнуў ёй на развітанне руку. Перад тым, як падаць яму сваю руку, салдатка выцерла яе аб сак.
Пра камуну ён падумаў у самым пачатку, яшчэ там, у доме начальніка станцыі, каля Мірынага ложка. Але яму ўжо тройчы прыйшлося звяртацца да Рудкоўскага ў моманты, калі зусім пусцеў палкавы склад — ні хлеба, ні бульбы, ні капусты. У тым, што полк застаўся баявой адзінкай, хоць усяго з трэццю штатнага саставу, была, лічыў камандзір, не яго заслуга і нават не камітэта, а заслуга матроса Рудкоўскага, старога вясёлага селяніна Калачыка і, магчыма, такіх вось салдатак, як гэтая Рыгорыха, што ад уласных дзяцей аднімаюць, каб накарміць салдат.
Таму прасіць у Рудкоўскага малака... Не. Не мог. А раптам не зразумее матрос і ўедліва высмее. Дзецям няма, а ён хоча каханку малаком паіць.
Перад новым, ажно на чатыры акны, пад бляхай, домам Шкеля пастаяў, але зайсці не адважыўся. Як тлумачыць такому багатаму гаспадару? Да такога лепш паслаць казака, які мог бы сказаць: прадайце мёд для камандзіра палка. Перад такімі сапраўды не трэба раняць гонар, каб не злараднічалі: во да чаго давяла вас рэвалюцыя! Рэвалюцыю ён нікому не дазволіць аплёўваць, як бы блага ні было не толькі яму асабіста, але Міры, маці, бацьку, сястры, салдатам. Не сказаць, што ён рабіў яе, рэвалюцыю, але прыняў розумам, сэрцам, паверыў у бальшавіцкія прынцыпы свабоды, роўнасці, брацтва. Лютаўская рэвалюцыя ненадоўга пабратала яго з салдатамі. А пасля яго зноў вымусілі гнаць іх у атаку, на нямецкія кулямёты, і яму было сорамна перад імі, брыдка; каб хоць як апраўдацца, ён сам першы лез на гэтыя кулямёты, шукаючы смерці. Смерць пашкадавала яго. Цяпер яму хочацца жыць, як ніколі, ажно страшна робіцца ад такой прагі жыцця. Хочацца кахаць, скончыць універсітэт, вучыць дзяцей, мець сваіх.
Багуновіч намерыўся зайсці яшчэ ў адну серадняцкую хату, у двары якой прагульваліся карова і цялушка.
Але тут яму пашанцавала. З хаты гэтай выйшла Стася. Убачыла яго — і вочы яе загарэліся, як у кошкі, што ўбачыла мыш і рашыла пазабаўляцца. Весела засмяялася.
— Дзень добры, таварыш камандзір. Што гэта вас у такі мароз прымусіла гуляць? Што вы шукаеце? Хату для салдат? Самі?
— Малако.
— Што? — здзівілася Стася, ажно знік у вачах гуллівы бляск.— Малако? Якое малако? Чыё?
— Каровіна,— яму захацелася сказаць усю праўду.— Цяжка захварэла мая жонка...
— Жонка? У вас ёсць жонка?
— У мяне ёсць жонка.
— Гэта тая маленькая... агітатарка?
— Тая.
— Дзе ж вы павянчаліся? У якой царкве?
— Хіба для таго, каб з'яднацца двум чалавекам, трэба абавязкова поп і кадзіла? Хіба для гэтага мала кахання?
Цяпер яна глядзела на яго зусім сур'ёзна і ўжо з нейкім іншым здзіўленнем.