— Я ведаю...
— Чаму не дакладваеце?
— Я ездзіў у бальніцу і правёў пярвічнае следства.
Ленін паспакайнеў, голас яго вярнуўся ў рэчышча
звыклага дзелавога тону:
— Урад назначае следчую камісію: Бонч-Бруевіч, Дыбенка, Штэйнберг. Неадкладна пачніце самае пільнае расследаванне. Віноўных арыштаваць абавязкова! Тут жа падрыхтуйце тэкст тэрміновай тэлеграмы. Усім камісарыятам, усім старшыням раённых Саветаў Петраграда і прыгарадаў. Камісіі па ахове Петраграда. Штабу Чырвонай гвардыі, ВЧК, камісарам вакзалаў... Абсалютна неадкладна падняць на ногі ўсе сілы, якія ёсць, і адшукаць забойцаў!
Бонч-Бруевіч хутка выйшаў.
А Ленін нейкую хвіліну сядзеў за сталом, масіруючы пальцамі скроні. У галаву ўдарыў боль. Аўрамаў баяўся паварушыцца. Але Уладзімір Ільіч успомніў пра чужога сведку і доўга, строга і пільна глядзеў на яго, як бы вывучаў: як балгарын прыняў гэтую падзею і як можа расказваць пра яе? Мабыць, зразумеўшы, што той страшна збянтэжаны і ўсім выглядам сваім паказвае, што нічога не заўважыў і нікому нічога не скажа, Ленін усміхнуўся. Потым наблізіўся да Аўрамава і коратка, адным сказам, растлумачыў сутнасць справы, якая вывела яго з раўнавагі. Між іншым кінуў:
— Плады анархізму. Анархія — злейшы вораг рэвалюцыі,— і, мабыць, яшчэ раз падкрэсліваючы, як трэба ахоўваць рэвалюцыю і яе штаб, бо ў першае наведванне Смольнага Аўрамаў спытаў, навошта такія строгасці — браневікі, гарматы ля пад'езда, кулямёты ў вокнах,— Ленін ужо з хітраватай усмешкай сказаў: — А без пропуска вас са Смольнага не выпусцяць.
Сеў да стала, адарваў шматок паперы, напісаў пропуск.
— Я скажу, каб вам далі аўтамабіль даехаць у гасцініцу.
Уладзімір Ільіч зразумеў, што перашкаджае яму не далёкі стук машынкі, адрываюць ад неадкладнай працы думкі пра забойства міністраў. Анархію неабходна задушыць у зародку! Пры волі, якую дала рэвалюцыя, пры слабасці Савецкай улады, яе органаў унутранага парадку — гэта страшная стыхія, разгул анархіі. Яе адразу ж пачынае выкарыстоўваць контррэвалюцыя, як было з пагромамі вінных падвалаў.
Ленін рэдка турбаваў работнікаў Саўнаркома ўначы. Але тут адчуў, што, каб скончыць тэзісы аб міры, яму патрэбны даклад аб расследаванні сённяшняй падзеі.
Выйшаў у сакратарыят. Папрасіў Сяргееву знайсці Бонч-Бруевіча.
Камісары 75-га пакоя знайшлі свайго кіраўніка ў казарме флоцкага гвардзейскага экіпажа, дзе анархісты таксама зрабілі заваруху.
Уладзімір Дзмітрыевіч тут жа звязаўся з Леніным па тэлефоне і каротка далажыў аб рабоце, якую прарабіла надзвычайная камісія. Паабяцаў праз паўгадзіны з'явіцца, каб расказаць пра ўсё падрабязна.
Ленін пераканаўся, што камісія працуе, нягледзячы на ноч,— і сапраўды заспакоіўся і здолеў пераключыць увагу на тэарэтычнае і практычнае абгрунтаванне неабходнасці неадкладнага падпісання няшчаснага міру.
Сціхла машынка. Ці ён шчыльна зачыніў дзверы? Ва ўсялякім разе, нейкі час нішто не перашкаджала цячэнню думкі. І галава, здаецца, перастала балець. Не, галава баліць. Але трэба ўмець не прыслухоўвацца да таго, што ў цябе баліць. Ён гэта ўмеў, калі вось так пагружаўся ў працу.
Ленін пісаў:
«Бяднейшае сялянства ў Расіі здольна падтрымаць сацыялістычную рэвалюцыю, кіруемую рабочым класам, але яно не здольна неадкладна, у даны момант пайсці на сур'ёзную рэвалюцыйную вайну. Ігнараваць гэтыя аб'ектыўныя суадносіны класавых сіл па данаму пытанню было б згубнай памылкай».
Няхай яго апаненты паспрабуюць аспрэчыць два дзесяткі тэзісаў! Такія эквілібрысты, як Бухарын, безумоўна, паспрабуюць гэта зрабіць. Але члены партыі будуць мець магчымасць параўнаць іх доказы, іх тэорыі і разабрацца, дзе праўда, за кім трэба пайсці.
Ленін верыў у здаровы рэалізм рабочых, салдат, на іх разлічваў тэзісы, таму і пісаў да празрыстасці прос та — каб зразумеў любы, нават непісьменны, чалавек.
Ленін уяўляў, ведаў наперад аргументы сваіх апанентаў і разбіваў іх. Ён гаварыў бязлітасна суровую праўду:
«Калі ж германская рэвалюцыя ў бліжэйшыя месяцы не адбудзецца, то ход падзей, пры прадаўжэнні вайны, будзе непазбежна такі, што мацнейшыя паражэнні прымусяць Расію заключыць яшчэ больш нявыгадны сепаратны мір, прычым мір гэты будзе заключай не сацыялістычным урадам, а якім-небудзь іншым (напрыклад, блокам буржуазнай Рады з чарноўцамі або што-небудзь падобнае)».
Ленін пісаў дваццаты тэзіс, калі прыйшоў Бонч-Бруевіч.
— Хвіліначку пасядзіце, Уладзімір Дзмітрыевіч. Не, не, не выходзьце. Пасядзіце тут.
Кіраўнік спраў прайшоў у дальні куток і стаіўся там, каб не перашкодзіць. Але глядзеў, як на твары Леніна, у маршчынах яго лба, у вачах, на вуснах адбіваецца тое, пра што ён піша. Бонч-Бруевіч бачыў гэта не ўпершыню, здзіўляўся і захапляўся такому выяўленню думкі на абліччы; хоць чытай на твары.