Побач з парадзіхай стаялі вялікія начоўкі, дзе спала, загорнутае ў чыстыя пялёнкі, дзіцё.
Марфа паставіла на стол свой кошык, гледзячы на бажніцу, ціхмана паклала на грудзі крыж і ўжо затым пайшла да тапчана. Асцярожна, каб не пашкодзіць, адгарнула лёгкую накрыўку, глянула на чырвоны тварык.
— Дзякуй, Давыдаўна, што прыйшла, — сказала Сахвея.
— Каго ж ты еты раз — дачку ці сына? — спытала Марфа.
— Дачку.
— А што сыны! — азвалася з услона Гапка Сімукова. — Не паспее падрасці, як яго забіраюць ужо ад цябе.
— Праўду кажаш, — падтрымала яе Гануся Падзерына. — Вон у Круцяліхі ажно пяцёра было, а дзе яны цяпера? Ні слыху ні дыху. А матка сядзі, чакай.
— Да ўжо ж... — паківала галавой Куліна Вяршкова, хоць сама хлопцаў не мела.
— А большы твой дзе? — спытала Сахвею Марфа.
— Недзе гуляе, — адказала парадзіха. — Можа, у суседзяў.
— Як жа ты пачуваеш?
— А-а-а, справа прывычная! Малое ў начоўкі, а сама была за рагач ужо да к печы. Але бабы во не падпускаюць.
— Нічога, паляжы, — сказала ў сваю чаргу і Марфа, — ёсць каму памагчы.
— Дак і я падумала, — усміхнулася Сахвея. — Але ж як... Як мне цяпера з імі адной? — І раптам яна зрабіла жаласны твар і пачала выціраць кулаком сухія вочы.
— Табе нельга хвалявацца, — паўшчувала яе бабка — Ціткова Рыпіна, — а то малако перагарыць. Чым тады малое будзеш карміць? А мужык, дасць бог, вернецца. Усе вернуцца, каму богам намечана, дак і твой прыйдзе.
— Хадзі-тка, Зазыбава, — паклікала Гануся Падзерына, — ды выпі з намі. Сахвея от брагі наварыла, дак...
Рыпіна Ціткова заглянула пад накрыўку ў кошык, прынесены Марфай, пераставіла яго са стала на акно, дзе былі ўжо кошыкі, і гладышы, і таксама пачала запрашаць:
— Давай, Давыдаўна, і папраўдзе хлябні.
Яна наліла ў карэц брагі. Марфа падняла важкі карэц, сказала:
— Ну, за тваё здароўе, Сахвейка! — выпіла брагу і села з бабамі на ўслон.
— Мы ета, Давыдаўна, пра вайну тута без цябе гаварылі, — сказала Куліна Вяршкова.
— А я на іх лаюся, — перапыніла Куліну гучным голасам Ціткова Рыпіна. — Песні спявайце, навошта пра вайну!
Тады раптам Дуня Пракопкіна сапраўды запела:
Я бы ету бабку,
Я бы ету любку
Да ў бабкі не брала;
Я бы етай бабцы,
Я бы етай любцы
Да й намёткі не дала...
Маладыя жанчыны заўсміхаліся і падхапілі песню:
Запражыце, запражыце
Дзевятнаццаць валоў,
Адвязіце, адвязіце
Ету бабку дамоў.
— Паглядзім яшчэ, якімі вы бабкамі будзеце, калі дажывеце, — сказала на гэта без усякае крыўды Рыпіна Ціткова.
Але Куліна Вяршкова пачакала, пакуль усе накрычацца, тады зноў сказала, звяртаючыся больш да Марфы Зазыбавай:
— Учора да Васілёвічавай Вулькі прыходзіла белаглінаўская баба, нейкая радня тамашняя, дак таксама гаварыла пра вайну. У іх жа тым летам абнавілася ікона, а сёлета бытта сам Хрыстос яўляўся адной там. Акурат, як пачацца вайне. Во, кажуць, бога няма, а як на паверку, так і праўда выйшла.
— Бо-о-ога няма?! — нібыта ўзбурылася Гапка Сімукова. — Ета як для каго, а я вон ікон дак не дала чапаць камсамольцам сваім. Сын быў усхадзіўся, а я — не руш! Дак яшчэ матчыны таму вісяць — і Ягоры Пабядзіцель, і Прачыстая дзева.
— Дак я і кажу, — не спынялася на тым Куліна Вяршкова. — Ён жа, гасподзь, таксама абы-каму не стане паказвацца. Значыць, заслужыла кабета перад госпадам, раз у вобразе чалавечым явіўся.
— Раскажы, раскажы, — падахвоціла яе Марфа Зазыбава.
— Дак от, — Куліна, мусіць, не першы раз апавядала ўжо, — ідзе ета яна па дарозе, а тады бача — стаіць чалавек. Ну, стаіць сабе і стаіць. Ці мала людзей бывае. Таму жанчына нават міма прайшла, але азірнулася. Глядзіць, а над галавой у яго бытта свеціцца што. Тады баба — бах на калені, маліцца пачала. А ён і гаворыць: «Зямля сухая. Саўсім перасохла. Трэба паліць чырвоным дожджычкам». Во, як у кніжках старых сказана — пральецца на зямлю чырвоны дождж!
— Дак ён і праўда праліўся! — сказала Ціткова Рыпіна.
— Награшылі людзі, — дадала Гануся Падзерына.
Тады нечакана ўзбурылася Дуня Пракопкіна: яна адчула ў гаворцы старэйшых жанчын нешта злое і нядобрае.
— А-а-а, памаўчалі б вы, бабы, з богам сваім! — крыкнула яна і пакутліва зморшчыла твар: — Жывеце са сваімі мужыкамі, дак і жывіце!
Жанчыны збянтэжана паглядзелі на маладзіцу.
— Не гняві бога, дзеўка! — як не накінулася на яе Рыпіна Ціткова.
— Грашыць дак усе грашылі, а як адказваць, дак нам адным, Розе во, Гэлі да Сахвеі? Нашы ж мужыкі паліваюць зямлю тым чырвоным дожджычкам, а не вашы! Вы сваіх на печах трымаеце! Вашы ж!.. — І раптам Дуня быццам спатыкнулася на што — загаласіла, ажно вокны затрымцелі ў хаце.