І ў такіх вось калідорах
Чэргі, нібы па віно,
Растрасаюць пыл жыцця.
І растуць паперы ўгору
У дзвярынцы небыцця.
ПАМІНКІ ПА ДУШЫ
Апячэ, яшчэ раз апячэ!
Ты жывы, чалавеча, наўмысна
Апячэ і не стане лягчэй:
Вакханалія — гэта не трызна.
Горкіх оргій уедлівы дым:
Недакурак, кілішак над кількай,
Завітаў ты сюды маладым,
А застолле пакінеш з кавенькай.
Пакульгаеш далей — небыццё,
Як агонь ад агоніі прысмак.
За сталом даканала жыццё,
А гавораць, што п’янка не трызна.
Сорак дзён… І сябры пры віне:
Недакурак, кілішак над кількай…
Праляціць так жыццё, праміне —
Затрасуцца ўспамінам паджылкі.
САЛДАТАМ ТАТАЛЬНАЙ ВАЙНЫ
Мы з табой не на полі бою,
Мы з табою на полі быту.
Хтосьці харкае зноў крывёю,
Для кагосьці — ўсё шыта-крыта.
Мы з табой не на грознай сечы,
А ў пакоях сваёй кватэры,
Выпускаем запал карцечы
У Надзею, Любоў і Веру.
І ні фронту няма, ні тылу.
Рубяжом — аполённыя душы,
Што рабіць, як жыццё пастыла,
Калі кожнае слова душыць?
Мы салдаты выйны татальнай:
Мы ў сусветна-сямейнай рухнем —
Хто загіне ў баі за спальню,
Хто пазе ў бастыёне-кухні.
Сколькі згінула ў гэтых войнах —
Пераможцаў не будзе сытых:
Мы з табой не на полі бою —
Мы з табою на полі быту.
ЧАЛАВЕЧАЯ ПЕСНЯ
Я стаяў у чарзе за хлебам,
А чарга канчалася ў небе,
А чарга піхалася нагамі,
І масціла свій шлях мацюгамі.
Папрасіў я тады: о, Божа,
Дай кожнаму хлеба на кожны
Дзень.
Эх, мы воўчага роду-племені
Дзень натоўпінся у чарзе.
Налаўчыліся хапаць жменямі,
І стаяць на адной назе.
Чэргі,
чэргі
шэрагам —
шоргат
шэрых
нерваў.
Эх-ма!
Яшчэ разок!
Віна няма на пасашок?
Піва… Водкі?...
Самагон?
— Самі гонім, самі п’ём!
Не размова ж у нас — а лаянка:
Дурань дурня аслом заве.
Мы ня звыклі дарэмна каяцца,
Калі стукнулі па галаве.
Чэргі,
чэргі
шэрагам —
шоргат
шэрых
нерваў.
Эх-ма!
Чаго няма?
Што сягоння ў дэфіцыце?
Швэдры, курткі, нагавіцы?
—Чаравікі!
—Проста жах! Хутка пойдзем у лапцях.
Чэргі,
чэргі
шэрагам —
шоргат
шэрых
нерваў.
Мы забыліся як здароўкацца:
Хто апошні, хто крайні тут?
Па патыліцы — на здароўечка!
Уварваць бы, што там даюць:
Чэргі,
чэргі
шэрагам —
шоргат
шэрых
нерваў.
І хвалюемся, нібы рэчы там
Раздаюцца ўвесь дзень дарма.
Вось бяда, напірае на плечы нам
Процьма чэргаў, людзей гурма
Чэргі,
чэргі
шэрагам —
шоргат
шэрых
нерваў.
ЗАКОН ЧАРГІ
Закон чаргі — закон тайгі, амаль што тое ж сама:
Параскідая хутчэй другіх, пралазь на самы перад!
Чарга — наш дом, чаргой жывём, па чэргах — мы з вусамі,
А прыйдзе час і нажывём чаргой сардэчны верад.
Па закону чаргі білі ў морду —
Мардабойны закнаў ухіл.
Семярых разабралі па моргах —
Растапталі законам чаргі.
І тут даюць, і там даюць — куды паспець не знаю.
Не абмінуць бы дэфіцыт, яго штодня ўсё меней.
Я і апошнім пастаю, я пастаю і з краю,
Купоны, грошы і талоны сцісну ў мокрай жмені.
Па закону чаргі білі ў морду —
Мардабойны закнаў ухіл.
Семярых разабралі па моргах —
Растапталі законам чаргі.
Натоў людзей — натоўп надзей: другім не хопіць можа?
Вось інвалід паўзе, як танк, пікіруе бабуля.
Я дзень стаяў, канчаецца тавар, памілуй Божа!
Угробіў дзень і атрымаў пад самым носам дулю.
Па закону чаргі білі ў морду —
Мардабойны закнаў ухіл.
Семярых разабралі па моргах —
Растапталі законам чаргі.
ДА ЧАЛАВЕКА
Хто ты ёсць?
Кім быў ты?
Кім будзеш?
Што ты варты, калі адзін?
Моц людская у слове “Людзі”?
Ці ў звароце: “О, госпадзі!”
Мо драпежнік ты, Homo Sapiens? *
Іклы, кіпці і слоў атрута…
Не адну меў ад Бога запаведзь,
Толькі помняцца ўчынкі Юды.
Штосьці помніцца — ды не тое,
Для натоўпу маралі стае —
Яны боскае слова жывое
Бяруць без часціцы “Не”.
Homo homini lupus est. **
Бог не здрадзіць — свіння не з’есць!
І забі, і пралюбадзейнічай,
Хоць на грошык карысці маеш.
Утварай усялякае дзеянне,
Можа ў пекле канцы схаваеш.
Як жывеш, чалавек moralis, ***
Што на сёння трымае сэрца?
Не дарма цябе з раю гналі —
А з зямлі куды зграі дзецца?
Homo homini lupus est.**
Бог не здрадзіць – свіння не з’есць!
Ты ішоў па зямлі кагортамі
І стагоддзі наўзбоч кішэлі –
Цябе д’ябал адзначыў ордэнам –
Трыццаць срэбнікаў у кішэню.
Далятае да неба бразгат –
Срэбра здрадніцкае не трэ?
Ты забойца роднага брата –
Семя Каіна не памрэ.
Homo homini lupus est.***
Ваўкамі будзем – па-воўчы ў лес.