Выбрать главу
* Чалавек разумны ** Чалавек чалавеку воўк.
*** Маральны
* * *
Брахаў сабака на ланцуг, На злую долю. Што не пускае ён на луг, А ўсяк няволіць. Брахаў штодзень па цэлым свеце — Змаўкаў, калі давалі есці.
Калі ж стары зусім ён стаў — Яго знялі ад ланцуга, І прэч пагналі са двара. —Прыйла пара! — Рашыў кабель, І зведаў волі жорнаў: Цяпер Не кормяць.
* * *
Крычала вока: —Бачу я ўсё навокал. Без мяне жыць не змогуць людзі, І нават святла без мяне не будзе! —О! — гэткі здзіў, — —А гонар твой, брат, заўчасны, Цяпер глядзі, — сказала Святло, І згасла…
* * *
Не спрачайцеся, калі ласка! Кіньце словаў грувасткі лязгат. Кожны мае ўласную праўду: Ваша праўда — мая таксама, Прост ісціна паміж намі. Хай у дыспутах сотні раўндаў Правядзём мы з губамі ў пене, Вы прабачце, ніхто ў накаўце Не бывае ад моватрэнняў. І дарэмна за словам слова: Яго выпусціш — і не словіш! Чырванеем, або бялеем, Рыкашэтам злятаюць сказы, Вось і крыўда на сэрцы вязне! — Мы й спрачацца ячшэ не ўмеем. Той дурны быў дзівак, няйначай, Які словамі гэта азначыў: Быццам спрэчка штосьці народзіць… Годзе!
* * *
Далоў аблятае лісце. Прымоўк абамлелы сад — Вось так жа было калісьці І сотні гадоў назад.
І сотні, і сотні тысяч Круціўся жыцця калаўрот — А людзі навокал тыя ж Пад зманлівым словам: народ. І гады спаўзаюць з дрэваў, І вабяць душу пладом,
І зноў спакушаюць Еву: Быў сад, а цяпер — Садом. Мы літасці ў Бога просім, Літаннем зямлі расцём. Сыдуць халады на восень — Расплачуцца дрэвы лісцём.
Далоў аблятае лісце. Прымоў абамлелы сад. Вось так жа было калісьці І сотні гадоў назад: Вятрыска хістаў галіны — А час несупынна бег, На чырвань тужлівай каліны Зіма церушыла снег…
БАЛАДА ПРА ПТУШАК І ЛЮДЗЕЙ

А я здесь в поте и в пыли,

Я — царь земли, прирос к земли.

Ф.И. Тютчев
Па небе плавалі аблокі, нібы па моры караблі. Кубло на вішні не высокай — чатыры метры ад зямлі.
Ад маладзенечкіх лісточкаў, зялёнай завязі пладоў Ляціць пісклявы галасочак, ляціць і падае далоў.
Вакол рудое шалупінне. Адно, жывое, на кубло — Жыццё раўняецца хвіліне, а ўжо, чуй, голас падало.
О, галапупец жаўтароты! Тварэнне сонца і святла, Каб аглядзець сусвет шырокі — трэ проста вызірнуць з кубла.
Няслі дзіця ў пад’езд суседзі. Глядзела вокам птушаня: “Во, у людзей таксама дзеці, а гэта значыць — мы радня!”
Матуля гэтак жа старанна люляе, песенкі пяе, Не спіць ад вечара да рання — сваю крывінку сцеражэ.
Штодзень дзіця ў кватэры цеснай крычыла, плакала, жыло — А птушаня спрабуе песню, і ўжо выпроствае крыло.