* Чалавек разумны
** Чалавек чалавеку воўк.
*** Маральны
* * *
Брахаў сабака на ланцуг,
На злую долю.
Што не пускае ён на луг,
А ўсяк няволіць.
Брахаў штодзень па цэлым свеце —
Змаўкаў, калі давалі есці.
Калі ж стары зусім ён стаў —
Яго знялі ад ланцуга,
І прэч пагналі са двара.
—Прыйла пара! —
Рашыў кабель,
І зведаў волі жорнаў:
Цяпер
Не кормяць.
* * *
Крычала вока:
—Бачу я ўсё навокал.
Без мяне жыць не змогуць людзі,
І нават святла без мяне не будзе!
—О! — гэткі здзіў, —
—А гонар твой, брат, заўчасны,
Цяпер глядзі, — сказала Святло,
І згасла…
* * *
Не спрачайцеся, калі ласка!
Кіньце словаў грувасткі лязгат.
Кожны мае ўласную праўду:
Ваша праўда — мая таксама,
Прост ісціна паміж намі.
Хай у дыспутах сотні раўндаў
Правядзём мы з губамі ў пене,
Вы прабачце, ніхто ў накаўце
Не бывае ад моватрэнняў.
І дарэмна за словам слова:
Яго выпусціш — і не словіш!
Чырванеем, або бялеем,
Рыкашэтам злятаюць сказы,
Вось і крыўда на сэрцы вязне! —
Мы й спрачацца ячшэ не ўмеем.
Той дурны быў дзівак, няйначай,
Які словамі гэта азначыў:
Быццам спрэчка штосьці народзіць…
Годзе!
* * *
Далоў аблятае лісце.
Прымоўк абамлелы сад —
Вось так жа было калісьці
І сотні гадоў назад.
І сотні, і сотні тысяч
Круціўся жыцця калаўрот —
А людзі навокал тыя ж
Пад зманлівым словам: народ.
І гады спаўзаюць з дрэваў,
І вабяць душу пладом,
І зноў спакушаюць Еву:
Быў сад, а цяпер — Садом.
Мы літасці ў Бога просім,
Літаннем зямлі расцём.
Сыдуць халады на восень —
Расплачуцца дрэвы лісцём.
Далоў аблятае лісце.
Прымоў абамлелы сад.
Вось так жа было калісьці
І сотні гадоў назад:
Вятрыска хістаў галіны —
А час несупынна бег,
На чырвань тужлівай каліны
Зіма церушыла снег…
БАЛАДА ПРА ПТУШАК І ЛЮДЗЕЙ
А я здесь в поте и в пыли,
Я — царь земли, прирос к земли.
Па небе плавалі аблокі, нібы па моры караблі.
Кубло на вішні не высокай — чатыры метры ад зямлі.
Ад маладзенечкіх лісточкаў, зялёнай завязі пладоў
Ляціць пісклявы галасочак, ляціць і падае далоў.
Вакол рудое шалупінне. Адно, жывое, на кубло —
Жыццё раўняецца хвіліне, а ўжо, чуй, голас падало.
О, галапупец жаўтароты! Тварэнне сонца і святла,
Каб аглядзець сусвет шырокі — трэ проста вызірнуць з кубла.
Няслі дзіця ў пад’езд суседзі. Глядзела вокам птушаня:
“Во, у людзей таксама дзеці, а гэта значыць — мы радня!”
Матуля гэтак жа старанна люляе, песенкі пяе,
Не спіць ад вечара да рання — сваю крывінку сцеражэ.
Штодзень дзіця ў кватэры цеснай крычыла, плакала, жыло —
А птушаня спрабуе песню, і ўжо выпроствае крыло.