Дзіця не хутка пройдзе сцежкай, не зроблен нават першы крок —
Але ж з’явілася засмешка, асэнсавана бычыць зрок.
А ў небе плавалі аблокі. Змянілі ветразь караблі.
І ў восень, выраем, далёка ляцелі птушкі ад зямлі.
Ад той, што іх узгадавала і крылы дужыя дала,
І рэжуць птушкі неба хвалі узмахам лёгкага крыла.
Дзіця палежвае ў калысцы — на дзіва кволая радня —
І адлятае ў свет не блізкі з крылатай зграяй птушаня.
Яно ляжыць, шточасу плача, і нат не думае аб тым,
Што свет шырэй за кут дзіцячы кватэры ў доме гарадскім.
І пройдзе дзесяць год, і дваццаць — заглушыць вішню пустацвет —
Тады дзіця пачне бадзяцца, каб паглядзець на белы свет.
ТУРАЎСКАЯ БАЛАДА
Гвораць кахання раней не было і ўпаміне,
Мы будзем спрачацца, бо гэта няпраўды сіло.
Спрадвеку каханне было і да веку не міне
Ні Тураў, ні Кіеў, ні нават з трох хатак сяло.
Каханне жыве там, дзе ёсць разнаполыя людзі:
Мыжчына жанчыну апоўначы ўбачыў і вось —
Пачуццем заб’юцца іх сэрцы ў знямозе і будуць
Да зоркі стаяць.
А гэта ўжо значыць: каханне між іх пачалось
Цокаюць капыты —
Падымаюць пыл.
За гады забыты
Даўняй казкі быль.
Цяжка божым чадам:
Шмат на свеце зла!
Повесці пачатак
Раскажу пасля.
Ад Кіева да Турава
Па сцежачцы крутой,
Ляці, як птушка з выраю,
Ратуй, мой конь, ратуй!
Скача, скача, скача
Княжацкі слуга.
Скача, скача, скача —
Смага на губах.
Песняй не раскажаш
Пра сваю любоў.
Дзе другія княжаць —
Там ліецца кроў.
Паланянкі косы,
Як лясны пажар.
Не глядзі, што босы —
Ёсць лязо нажа.
Ад Кіева да Турава
Па сцежачцы крутой,
Ляці, як птушка з выраю,
Ратуй, мой конь, ратуй!
Маё сэрца — церам,
А душа — смала.
Я табе паверыў,
Ты мне — не змагла.
Погляд, як запалка,
Пекла не мінуць!
Што ж ты, паланянка,
Завяла ў ману?
Скача, скача, скача
Княжацкі слуга.
Скача, скача, скача —
Смага на губах.
Як звычайна проста
Сэрца падпаліць.
Калі ты дарослы
І табе баліць.
Эх, пайшла гулянка —
Карамыслам дым,
Што ж ты, паланянка,
Так даступна ўсім?
Ад Кіева да Турава
Па сцежачцы крутой,
Ляці, як птушка з выраю,
Ратуй, мой конь, ратуй!
Косы паланянкі,
Як лясны пажар.
Скончылі гулянку
На лязу нажа.
Паланянка ўпала
Пасярод звяроў,
А за шклом бакала:
Ці віно, ці кроў?
Скача, скача, скача
Княжацкі слуга.
Скача, скача, скача —
Смага на губах.
Не скажыце — трэба
Болей пра любоў.
Водгукі па небе
Чуем зноў і зноў…
Адляцяць на поўдзень
Клінам жаўрукі —
Гэту песню ўспомню,
А прыпеў такі:
Ад Кіева да Турава
Хваробы ў свеце ўсім
Такія вось, мікстурамі,
Лечацца зусім.
Скача, скача, скача
Вечнасці слуга.
Скача, скача, скача —
Самага на губах.
БАЛАДА ПРА ГРЭШНАЕ КАХАННЕ
Я чужога ў жыцці не браў.
“Не бяры, калі там не клаў!” –
Так вучылі бацькі мяне,
Не чапаў я раней.
Толькі ў долю прыйшла бяда,
Як вясною з гары вада:
Заблудзіўся сярод людзей,
І нязбытных надзей.
А здавалася – вось яно,
Тое шчасце, трымай яго!
Пахіснуліся на мурог,
Як дазволіць я мог?
Зоркі падаюць на зямлю —
А я губы ивае лаўлю.
Ты ж чужым аганьком была,
Як жа гэтак змагла?
Немаведама надыйшло,
Зацямніла крылом святло,
Расчапіла мяне тугой,
І прыйшоў неспакой.
Грудзі пышныя, нібы квет,
Перакрэслілі белы свет —
Доля вечная ўсіх мужчын:
Заставацца ні з чым.
Ранкам сябар прыйшоў, маўчыць.
Нібы воўк на мяне глядзіць.
“Дзякуй, — кажа, — дружок, за ўсё —
Ашчаслівіў жыццё.
І пячэцца да гэтых пор
Погляд чысты, нямы дакор.
Як са здрадай на свеце жыць? –
Не бярыце чужых!