– Wszystkie systemy sprawne – zameldował.
Atmosferyczny skafander nurka, czyli ADS, był zaprojektowany do ochrony człowieka przed ciśnieniem morskim przy wykonywaniu precyzyjnych zadań. Mimo ludzkiego kształtu, ADS uważano za pojazd, a operatora nazywano pilotem.
Pod nadzorem Zavali bom przesunął się nad wodę. Austin kołysał się w przód i w tył niczym jo-jo na sznurku. Gdy zwodowano łódź z załogą, powiedział:
– Na dół.
Zwolniono linę i Austin wylądował w falach. Hełm zalała zielona piana. Załoga łodzi odczepiła linę i Austin poszedł pod wodę jak kamień. Opadł kilka sążni, zanim wyregulował neutralną wyporność skafandra. Potem uruchomił wirniki, przesunął się w przód, w tył, w górę i w dół, wreszcie zawisnął w miejscu. Po raz ostatni spojrzał na bladą, lśniącą powierzchnię morza, włączył reflektory na piersi, nacisnął pedał sterowania pionowego i rozpoczął schodzenie w dół.
5
Kapitan Petersen nie miał pojęcia, co dzieje się sześćdziesiąt metrów nad jego głową. Leżał na swojej koi, patrzył w ciemność i zastanawiał się, czy prędzej zamarznie na śmierć, czy udusi się z braku tlenu. W gruncie rzeczy nie obchodziło go, jak umrze. Miał tylko nadzieję, że szybko.
Zimno odebrało mu niemal całą energię. Z trudem wciągał do płuc dwutlenek węgla, którym zmuszeni byli oddychać. Powietrze coraz mniej nadawało się do podtrzymania życia. Kapitan zapadał w śpiączkę. Nadchodzi taki moment, gdy wola przetrwania oddala się jak odpływ morza. Nawet myśli o żonie i dzieciach nie mogły go zmobilizować.
Tęsknił za takim stadium odrętwienia, żeby przestać się męczyć. Atak kaszlu z udręczonych płuc wywołał ból w lewym ramieniu. Złamał rękę, kiedy wpadł na przegrodę. Bolało okropnie. Jęki załogi przypomniały Petersenowi, że nie tylko on tak cierpi.
Jeszcze raz odtworzył w myślach przebieg kolizji. Czy mógł jej uniknąć? Wszystko szło dobrze. Nie dopuścił do niebezpiecznej konfrontacji i eskortował “Sea Sentinela” na pełne morze. Potem, bez ostrzeżenia, statek pomalowany jak wóz cyrkowy skręcił w kierunku burty krążownika.
Petersen za późno wydał rozpaczliwy rozkaz uniku. Przeraźliwy dźwięk rozdzieranej stali powiedział mu, że rana jest śmiertelna. Rozkazał opuścić okręt i nadzorował wodowanie szalup. Nagle przybiegł marynarz z wiadomością, że pod pokładem są ranni. Petersen nie wahał się. Powierzył wodowanie łodzi ratunkowych pierwszemu oficerowi i pospieszył na pomoc swoim ludziom.
W chwili staranowania “Leifa Erikssona” nocna wachta spała. Dziób “Sea Sentinela” przebił kadłub krążownika za kwaterami załogi. Dzięki temu nikt nie zginął, ale niektórzy zostali ranni. Petersen wpadł do mesy, rzucił się zejściem w dół i zobaczył, że rannych opatrują koledzy.
– Opuścić okręt! – rozkazał. – Wynieść rannych.
Krążownik tonął pod kątem, rufą w dół. Zatapiał go ciężar wody, wlewającej się przez dziurę w kadłubie. Morze wdarło się do mesy, potem przez otwarty właz do kwater załogi i odcięło drogę ucieczki. Petersen wspiął się na drabinkę, zatrzasnął klapę, obrócił koło ryglujące i uszczelnił właz. Kiedy schodził po szczeblach, okręt przechylił się. Kapitan wpadł na przegrodę i stracił przytomność.
Na szczęście, bo dzięki temu nie słyszał przerażających jęków i trzasków, jakie wydawał krążownik w drodze na dno. Petersen nie odniósł dalszych obrażeń, gdy chwilę później okręt uderzył w miękki muł. Kiedy jednak kapitan ocknął się w ciemnej kabinie, dotarły do niego jeszcze straszniejsze odgłosy – krzyki jego ludzi. Wkrótce potem ciemność przeszył snop światła i Petersen zobaczył zakrwawione ciała wśród połamanych koi i porozrzucanych marynarskich kufrów. Lars, niski i gruby szef kuchni okrętowej, wołał kapitana po nazwisku.
– Tutaj – wychrypiał Petersen.
Drżące światło zbliżyło się. Lars podczołgał się z latarką.
– Nic ci nie jest, Lars? – zapytał Petersen.
– Kilka zadrapań i siniaków. Moja tusza mnie ochroniła. A pan?
– Nie miałem takiego szczęścia. Złamałem lewą rękę.
– Co się stało, kapitanie?
– Uderzył w nas statek.
– Cholera – zaklął Lars. – Zanim spadłem z koi, śniły mi się różne smakołyki. Nie spodziewałem się pana tu na dole.
– Jeden z marynarzy powiedział, że macie kłopoty. Przybiegłem na pomoc. – Petersen podniósł się z trudem. – Nie na wiele się przydam, siedząc tutaj. Pomożesz mi?
Umocowali złamaną rękę kapitana na prowizorycznym temblaku z pasa. Z pomocą kilku lżej rannych spróbowali ulżyć najbardziej cierpiącym. Największym zagrożeniem było dokuczliwe, wilgotne zimno. Petersen pomyślał, że mogliby zyskać na czasie. W tym pomieszczeniu przechowywano skafandry do ochrony przed zimną wodą na wypadek zatonięcia okrętu. Założono je również rannym. Wszyscy naciągnęli rękawice i kaptury. Potem owinęli się kilkoma warstwami koców.
Po tymczasowym zabezpieczeniu ludzi przed zimnem Petersen zajął się problemem powietrza. W jednej z aluminiowych szafek były aparaty ze sprężonym powietrzem na wypadek pożaru lub innej sytuacji alarmowej. Rozdano je załodze. W ten sposób też zyskano, na czasie. Petersen zdecydował, że najpierw zużyją powietrze w pojemnikach – czyściejsze niż powietrze w kabinie, które wywoływało mdłości.
Kapitan zorganizował drużyny do stukania w kadłub, tak jak oficerowie w obozach jenieckich przydzielają swoim ludziom obowiązki, żeby utrzymać morale. Marynarze na zmianę wystukiwali kluczem maszynowym sygnał SOS. Kiedy zmęczeni kolejno odpadali, Petersen zajął ich miejsce, choć nie bardzo wiedział, po co to wszystko. Potem zaczął opisywać alfabetem Morse’a ich sytuację. Zmęczył się, stukał w burtę coraz rzadziej, aż wreszcie przestał. Stracił nadzieję na ratunek, zamknął oczy i znów zaczął myśleć o śmierci.
Wykorzystując linę boi jako drogowskaz, Austin opadał w głębiny nogami w dół, lekko pochylony do przodu, jak dawny nurek w mosiężnym hełmie, opuszczany na wężu powietrznym. Pląsające tęczowe smugi przecinały wodę niczym światło słoneczne, wpadające przez witrażowe okna. Kiedy Austin znalazł się głębiej, kolory zniknęły i półmrok nagle zamienił się w fioletową noc.
Mocne reflektory halogenowe, zamontowane z przodu skafandra, oświetlały morską roślinność i ławice zaniepokojonych ryb. Wkrótce jednak Austin dotarł do dna, gdzie żyły tylko najodporniejsze stworzenia. Na głębokości sześćdziesięciu metrów lampy wyłowiły z mroku maszty i anteny krążownika, potem zmaterializowały się widmowe kontury okrętu.
Austin włączył wirniki pionowe, zwolnił i zatrzymał się na wysokości pokładu. Potem zawarczały wirniki poziome i popłynął wzdłuż kadłuba. Okrążył rufę i wrócił do dziobu. Okręt leżał tak, jak wynikało z obrazu sonarowego – pod lekkim kątem na pochyłości, z uniesionym dziobem. Austin obejrzał krążownik z dokładnością lekarza dokonującego autopsji ciała ofiary zabójstwa. Szczególną uwagę zwrócił na trójkątny otwór w burcie. Żaden okręt nie przeżyłby takiej rany zadanej gigantycznym bagnetem.
Widząc w głębi dziury tylko pogięty metal, Austin znów popłynął w kierunku dziobu. Posuwał się zaledwie centymetry od kadłuba, czując się jak mucha na ścianie. Przykładał hełm do stalowego poszycia i nasłuchiwał. Ale słyszał tylko własny głuchy oddech i warkot wirników, które utrzymywały skafander w zawieszeniu. Odepchnął się od kadłuba, włączył wirniki poziome i walnął metalowymi kolanami w okręt.
Po drugiej stronie kadłuba Petersen otworzył półprzymknięte oczy. Wstrzymał oddech.