W obozie wiatr podwiał kilka sukienek, zrzucił parę sztuk prania ze sznurków i zaraz pognał na zachód. Przemknął obok dominującego nad okolicą masywu Góry Smoka, z której strzaskanego wierzchołka wciąż sączył się dym. Następnie pognał ponad Czarnymi Wzgórzami, przez rozległe stepy Caralain, gdzie zwały osłoniętego przed słońcem śniegu wciąż trwały przytulone do cieni rzucanych przez poszarpane nawisy skalne i rozrzucone z rzadka zagajniki górskiego czarnodrzewu. Był już najwyższy czas, aby przyszła wiosna, spod zbrązowiałej przez zimę trawy wzeszły nowe źdźbła i pojawiły się pąki. Ale oznaki wiosny wciąż kazały na siebie czekać. Ziemia jeszcze spała, wstrzymując oddech. Nienaturalne upały minionej jesieni nie chciały się skończyć, porażając ziemię suszą, która wypaliła życie z większości roślin, wyjąwszy te najbardziej odporne. Kiedy w końcu przyszła zima, wraz z nią nastąpiły szaleńcze zawieruchy śniegu i lodu, później zaś długotrwałe i zabójcze mrozy. Teraz wreszcie, choć szaleństwo żywiołów już ustąpiło, nieliczne na tych terenach farmy daremnie wyglądały nadziei.
Wiatr szumiał w zbrązowiałych źdźbłach zimowej trawy, szarpał wciąż nagimi gałęziami drzew. Na dalekim zachodzie, już prawie u granic krainy zwanej Arad Doman, ukształtowanej z wzgórz o ostrych zboczach i szczytów niskich gór, wiatr znienacka o coś uderzył. O coś niewidzialnego, zrodzonego przez odległą ciemność na północy. Coś, co poruszało się wbrew naturalnym rytmom i prądom powietrza. I wiatr został przez to coś pożarty, a potem wypluty na południe pojedynczym tchnieniem, które ponad niskimi szczytami i brązowymi dolinami, krętą ścieżką pośród wzgórz dotarło do zbudowanego z drewnianych bali dworu, samotnie okupującego porośnięte sosną wzniesienie we wschodnim Arad Doman. Zmieniony w gorące tchnienie wiatr spowodował przeciąg w budynku, szarpnął płótnami rozbitych wokół dworu namiotów, a potem wyrwał się na rozległy pusty obszar, gdzie strącił igły z sosen, aby potem jeszcze raz musnąć linki namiotów.
Rand al’Thor, Smok Odrodzony stał z rękami założonymi za plecy w otwartym oknie dworu i wyglądał na zewnątrz. Wciąż tak o nich myślał – „ręce” – choć tak naprawdę miał już tylko jedną. Lewa kończyła się kikutem. Pod palcami jedynej dłoni czuł gładką, zaleczoną saidarem skórę. Jednak wydawało mu się, a właściwie był przekonany, że utracona dłoń powinna być na miejscu, namacalna pod dotykiem.
„Stal” – pomyślał. „Wykuto mnie ze stali. Nic już się nie da w tej sprawie zmienić, więc żyję z tym dalej”.
Budynek – dom z grubych bali sosnowych i cedrowych na modłę faworyzowaną przez bogaczy Domani – zajęczał i zadrżał od podmuchu. Wiatr niósł odległą woń zgniłego mięsa. Ostatnimi czasy nie powinno to raczej dziwić. Mięso psuło się zupełnie bez przyczyny, czasami ledwie kilka minut po uboju. Suszenie i peklowanie nie pomagało. Tak manifestował się uścisk dłoni Czarnego, która spoczęła na świecie, mocniejszy z każdym dniem. Ile jeszcze zostało czasu, nim świat zacznie się w nim dławić, zanim wszystko nabierze oleistego, mdlącego posmaku skazy, która niegdyś pokrywała saidina, męską połowę Jedynej Mocy?
Pomieszczenie, w którym przebywał, było długie i stosunkowo szerokie, jego zewnętrzną ścianę stanowiły bale konstrukcji nośnej budynku. Ściany wewnętrzne zrobiono z desek, wciąż jeszcze pachnących lekko żywicą i farbą. Pokój wyposażony był skromnie: dywan na podłodze, para wysłużonych mieczy skrzyżowanych nad kominkiem, umeblowanie z drewna specjalnie nie do końca oheblowanego, tak żeby pozostawione gdzieniegdzie łaty kory nadawały im surowy i rustykalny wygląd. Dom zaprojektowany jako idylliczne schronienie wśród lasów, z dala od gwaru wielkiego miasta. Oczywiście nie sposób było go nazwać leśną chatą – był na to zbyt wielki i zbytkowny. A więc – kryjówka.
– Randzie? – zapytał cichy głos.
Nie odwrócił się, ale chwilę później poczuł na plecach lekki dotyk palców Min. Potem dłonie przesunęły się niżej i objęły go w pasie, a jej głowa spoczęła na jego ramieniu. Przez łączącą ich więź zobowiązań poczuł troskę i zaniepokojenie.
„Stal” – pomyślał znowu.
– Wiem, że nie lubisz… – zaczęła Min.
– Te gałęzie – wszedł jej w słowo, skinieniem głowy wskazując za okno. – Widzisz te gałęzie, tam, niedaleko obozu Bashere?
– Tak, Randzie. Ale…
– Kołyszą się w niewłaściwą stronę – wyjaśnił Rand.
Min zawahała się i choć z zewnątrz nic nie było po niej znać, w więzi nagle zadrgała zdwojona czujność. Okno, przez które wyglądali, znajdowało się na wyższym piętrze dworu. Wyraźnie było zeń widać, jak płachty sztandarów ponad obozem – Sztandar Światłości, osobista chorągiew Randa, Sztandar Smoka i znacznie mniejszy błękitny sztandar, na którym widniały trzy czerwone kwiatki grosika oznaczające Dom Bashere – łopoczą obok siebie. Wszystkie powiewały dumnie… jednak tuż obok sosnowe gałęzie poruszały się w drugą stronę.
– Czarny jest w ruchu, Min – oznajmił Rand.
Byłby skłonny uznać te wiatry za skutek wpływu, jaki na świat wywierała jego natura ta’veren, ale przecież zdarzenia, które mu towarzyszyły, zasadniczo były zdarzeniami możliwymi, choć nadzwyczaj mało prawdopodobnymi. Wiatr wiejący w dwóch różnych kierunkach naraz… cóż, nawet nie mogąc dostrzec pojedynczych igieł, wyczuwał prawie namacalnie, że w poruszeniach gałęzi sosen jest coś niedobrego. Jego wzrok nie był już tak dobry, jak przed tym starciem, które kosztowało go rękę. Miewał takie wrażenie, jakby… jakby patrzył przez warstwę wody zniekształcającą rzeczy. Ostatnio jednak powoli, bardzo powoli dochodził do siebie.
Budynek był kolejnym z długiego szeregu dworów, wiejskich pałacyków i innych ustroni, z których Rand korzystał w ostatnich kilku tygodniach. Wskutek nieudanego spotkania z dowódcami Seanchan, które okazało się pułapką zastawioną przez Semirhage, odczuwał potrzebę ciągłego bycia w ruchu, przeskakiwania z miejsca na miejsce. Miał nadzieję, że w ten sposób zmyli tropy ewentualnym prześladowcom. Potrzebował czasu, żeby spokojnie pomyśleć, rozważyć parę spraw. Nie mógł już wrócić na dwór lorda Algarina we Łzie. Szkoda, to było dobre miejsce na dłuższy pobyt. Teraz pozostawały ciągłe przenosiny z miejsca na miejsce.
Poniżej widział obóz Saldaean Bashere rozbity na rozległej polanie – otwartej połaci zieleni od frontu, ograniczonej po bokach rzędami sosen i jodeł. W tym przypadku nazwa „zieleń” brzmiała co najmniej ironicznie. Nawet przed przybyciem armii trawa nie była zielona – była splątaną gęstwą brązowej ściółki, spod której tu i ówdzie wyglądały trwożnie nowe źdźbła, wątłe, żółtawe, które wkrótce potem padły ofiarą końskich kopyt i żołnierskich buciorów.
Przed oczyma patrzącego z piętra Randa rozciągały się równe szeregi małych, szpiczastych namiotów, nasuwające mu na myśl planszę do gry w kamienie. Żołnierze też zwrócili uwagę na anormalny wiatr. Nie przerywając swoich zajęć – polerowania zbroi, wędrówki z wiadrami wody ku spętanym szeregom koni, ostrzenia mieczy czy grotów lanc – wskazywali palcami lub chowali głowy w ramiona. Dobrze chociaż, że to nie wstający z grobów umarli. Na widok duchów powracających na świat w ludziach najodważniejszego serca mogło podupaść morale, a Rand chciał, żeby jego armia była silna.
Tak dyktowała konieczność. Nie chodziło bowiem o to, czego Rand mógłby chcieć albo czego by sobie życzył. Wszystko, co robił, robił pod dyktando konieczności, a ta stanowiła, że najważniejsze jest życie tych, którzy poszli pod jego sztandar. Żołnierze będą walczyć i umierać, a z ich śmierci zrodzi się świat gotów na Ostatnią Bitwę. Tarmon Gai’don nadciągał nieodwołalnie. Potrzebni będą żołnierze, którzy będą dość silni, by zwyciężyć.