– Kiedy wreszcie przestaniesz, dziecko? – zapytała. – Muszę przyznać, że w zupełnie nadzwyczajny sposób postawiłaś na swoim, ale przecież musisz zdawać sobie sprawę, że będę cię karać, póki nie zegniesz karku. Porządek musi być.
Egwene ze wszystkich sił nie chciała dopuścić, aby przeżyty wstrząs odbił się na jej twarzy. Mistrzyni Nowicjuszek rzadko odzywała się do niej w inny sposób, niż wydając polecenia lub udzielając reprymendy. Niemniej w tej masce już wcześniej dostrzegła szczeliny…
– Porządek, Silviano? – zapytała Egwene. – Taki sam, jak panuje gdzie indziej w Wieży?
Usta Silviany zacisnęły się w cienką kreskę. Odwróciła się i zapisała coś w księdze.
– Widzimy się rano. Teraz marsz na obiad.
Kara, jaka ją czekała jutrzejszego poranka, spowodowana była faktem, że Egwene przed momentem zwróciła się do Mistrzyni Nowicjuszek po imieniu, nie dodając po nim honorowego tytułu „Sedai”. I zapewne również tym, co obie wiedziały, że z pewnością nastąpi, mianowicie, iż Egwene znowu nie ukłoni się, wychodząc.
– Wrócę rano – zgodziła się Egwene – ale obiad będzie musiał zaczekać. Otrzymałam polecenie asystowania dziś przy posiłku Elaidy. – Wizyta u Silviany zajęła dużo czasu… Egwene udało się zgromadzić długą listę wykroczeń… a teraz nie starczy jej czasu na obiad. Żołądek zaprotestował w obliczu takiej perspektywy.
Po twarzy Silviany przemknął cień emocji. Może zaskoczenia?
– I nic nie powiedziałaś wcześniej?
– Gdybym nawet powiedziała, co by to zmieniło?
Silviana nic nie odrzekła.
– Wobec tego zjesz po tym, jak już wywiążesz się z obowiązków wobec Tronu Amyrlin. Zostawię instrukcje dla Mistrzyni Kuchni, aby zostawiła ci coś do zjedzenia. Mając na względzie, jak często ostatnimi czasy potrzebujesz Uzdrawiania, dziecko, musisz się właściwie odżywiać. Naprawdę nie chciałabym, żebyś zemdlała z głodu.
Surowa, ale sprawiedliwa. Szkoda, że trafiła w szeregi Czerwonych.
– To dobrze – skonstatowała Egwene.
– A po jedzeniu – dodała Silviana, wznosząc w górę palec – wrócisz tu do mnie i poniesiesz karę za brak szacunku okazanego Tronowi Amyrlin. Ona nigdy nie będzie dla ciebie po prostu „Elaidą”, dziecko. – Powróciła do swej księgi, rzuciwszy jeszcze w przestrzeń: – Poza tym, Światłość jedna wie, w jakie jeszcze kłopoty się wpakujesz do wieczora.
Egwene wyszła z maleńkiej komnaty na szeroki korytarz z szarego kamienia o posadzce z zielonymi i czerwonymi płytkami, przez cały czas zastanawiając się nad tą ostatnią uwagą. Być może na wieść o wizycie Egwene u Elaidy Silviana wcale nie zareagowała zaskoczeniem. Być może było to współczucie. Elaidzie z pewnością nie będzie w smak, jeżeli Egwene przeciwstawi się jej tak, jak wszystkim pozostałym kobietom w Wieży.
Być może właśnie dlatego Silviana kazała Egwene stawić się na ostatnią chłostę po jedzeniu? Ponieważ słowo Mistrzyni Nowicjuszek było rozkazem, Egwene będzie mogła najeść się przed kolejną karą, nawet jeśli Elaida osobiście zarządzi jej chłostę.
To była drobna uprzejmość, niemniej Egwene była za nią wdzięczna. Codzienne kary były i tak dość trudne do zniesienia, nawet jeśli jadało się regularnie.
Kiedy tak stała pogrążona w myślach, z naprzeciwka zbliżyły się do niej dwie Czerwone siostry: Katerine i Barasine. Katerine trzymała w dłoni mosiężny kubek. Kolejna dawka widłokorzenia. Wychodziło na to, że Elaida chce mieć całkowitą pewność, iż Egwene nie będzie w stanie przenieść nawet najdrobniejszego strumyczka Mocy w trakcie jej posiłku. Bez żadnych protestów Egwene wzięła kubek do ręki i opróżniła go jednym haustem. Na języku poczuła słaby lecz charakterystyczny smak mięty. Lekceważącym gestem oddała kubek Katerine, a tamta nie miała innego wyjścia, jak go przyjąć. Nawet jeśli sytuacja do złudzenia wyglądała tak, jakby to podczaszyni usługiwała swojej królowej.
Egwene zdecydowała, że nie uda się bezpośrednio do kwater Elaidy. Nadmiernie przeciągająca się kara, która zajęła część czasu przeznaczonego na obiad, paradoksalnie podarowała jej kilka wolnych chwil – a nie chciała pojawić się u Elaidy zbyt wcześnie, żeby nie zostało to odczytane jako wyraz szacunku wobec niej. Zamiast tego została pod drzwiami Mistrzyni Nowicjuszek wraz z Katerine i Barasine. Zobaczmy, czy pojawi się tu pewna postać?
W oddali małe grupki sióstr spacerowały po zielonych i czerwonych płytkach posadzki korytarza. Ich spojrzenia były ukradkowe, jakby były zającami, które wyszły na otwartą przestrzeń, żeby skubnąć trochę trawy, równocześnie bojąc się przyczajonych w cieniach drapieżników. W tych dniach siostry w Wieży zawsze nosiły szale i nigdy nie spacerowały samotnie. Niektóre nawet obejmowały Źródło, jakby tu, w Wieży lękały się ataku jakichś rzezimieszków.
– I co, jesteście z tego zadowolone? – w uszach Egwene rozległ się jej własny głos. Zerknęła na Katerine i Barasine, które tak się składało, wchodziły w skład grupy, która wcześniej pojmała Egwene.
– A co to ma niby znaczyć, dziecko? – zapytała chłodno Katerine. – Odzywasz się do siostry niepytana? Taką masz ochotę na kolejną karę? – Ubrana była w ostentacyjne czerwienie, jej suknia była barwy szkarłatu z czarnymi wykończeniami. Lekko kręcone czarne włosy spływały kaskadą na plecy.
Egwene zignorowała pogróżkę. Co jeszcze mogły jej zrobić?
– Porzuć na chwilę swoją swarliwość, Katerino – rzekła Egwene, przyglądając się grupce mijających ją Żółtych sióstr, które na widok dwóch Czerwonych przyspieszyły kroku. – Odłóż na moment autorytatywne pozy i groźby. Zapomnij o tym i rozejrzyj się dookoła. Dumna jesteś z tego? Wieki przeminęły w dziejach Wieży, od kiedy po raz ostatni Amyrlin wyniesiono z grona Czerwonych. A teraz, kiedy wreszcie dostałyście swoją szansę, wybrana przez was przywódczyni zrobiła z Wieżą to. Kobiety niepotrafiące spojrzeć w oczy tym, których nie znają bliżej, kobiety gromadzące się w przestraszonych grupkach. Ajah zachowujące się, jakby były w stanie wojny ze sobą!
Katerine prychnięciem zbyła jej przemowę, ale szczupła Barasine zawahała się i zerknęła przez ramię na Żółte, które oddalały się korytarzem, oglądając się nerwowo na obie Czerwone.
– To nie Amyrlin jest temu winna – oznajmiła Katerine. -To wina twoich głupich buntowniczek i ich zdrady!
„Moich buntowniczek?” – pomyślała Egwene, uśmiechając się w głębi ducha. – „A więc już je uważasz za «moje» siostry, a nie za jakieś biedne Przyjęte, które dały się omamić sprytniejszym od siebie? To postęp”.
– Czy to my obaliłyśmy prawowierną Zasiadającą na Tronie Amyrlin? – zapytała Egwene. – Czy to my zwróciłyśmy Strażnika przeciwko Strażnikowi? Czy to my pozwoliłyśmy uciec Smokowi Odrodzonemu? My wybrałyśmy Amyrlin tak żądną władzy, że rozkazała wznieść dla siebie pałac? Kobietę, która u każdej siostry wzbudza lękliwe podejrzenia, czy przypadkiem to ona nie będzie następną, którą pozbawi się szala?
Katerine nie odpowiedziała, jakby wreszcie zrozumiała, że nie powinna wdawać się w dyskusje z byle nowicjuszką. Barasine wciąż przyglądała się odchodzącym Żółtym szerokimi oczami pełnymi zmartwienia.
– Pomyślałby kto – kontynuowała Egwene – że to właśnie Czerwone nie powinny bronić Elaidy, lecz być jej najostrzejszymi krytyczkami. Ponieważ dziedzictwo Elaidy będzie też waszym. Pamiętajcie o tym.
Katerine zerknęła na nią płonącymi oczyma, Egwene resztką sił udało się nie skulić pod tym spojrzeniem. Być może tą ostatnią uwagą posunęła się trochę za daleko.
– Dziś wieczorem zgłosisz się do Mistrzyni Nowicjuszek, dziecko – poinformowała ją Katerine. – I wyjaśnisz jej, na czym polegał twój brak szacunku wobec sióstr oraz samej Amyrlin.