Egwene nic nie powiedziała. Po co tracić czas na przekonywanie Czerwonych?
Stare drewniane drzwi za jej plecami zamknęły się z trzaskiem, Egwene aż podskoczyła. Obejrzała się przez ramię. Po obu stronach drzwi arrasy przez chwilę kołysały się lekko, potem znieruchomiały. Egwene nie zdawała sobie sprawy, że wychodząc zostawiła w drzwiach szczelinę. Czy Silviana słyszała ich rozmowę? Nie było już czasu do stracenia. Wychodziło na to, że Alviarin dzisiejszego wieczora się nie pokaże. Gdzie była? Zawsze przychodziła zaraz po tym, gdy końca dobiegała kara Egwene. Egwene pokręciła głową, a potem ruszyła w głąb korytarza. Obie Czerwone siostry poszły za nią. Ostatnio coraz częściej jej towarzyszyły, nie odstępując na krok, obserwując – wyjątkiem były chwile, gdy Egwene odwiedzała kwatery innych Ajah, gdzie odbierała nauki. Próbowała zachowywać się w taki sposób, jakby obie kobiety stanowiły po prostu jej orszak honorowy, a nie były strażniczkami więziennymi. Próbowała też ignorować ból w plecach.
Wedle wszelkich znaków Egwene wygrywała swoją wojnę z Elaidą. Wcześniej w trakcie obiadu podsłuchała, jak dwie nowicjuszki plotkowały o dramatycznej porażce operacji Elaidy, mającej na celu schwytanie Smoka Odrodzonego. Zdarzyło się to już wiele miesięcy temu, ale cała sprawa wciąż trzymana była w tajemnicy. Poza tym krążyły pogłoski, że Asha’mani nałożyli więzi zobowiązań siostrom, które zostały wysłane, aby zniszczyć Czarną Wieżę. Kolejna misja Elaidy, o której nikt nie miał nic wiedzieć. Egwene podjęła kroki mające na celu utrwalenie świadomości tych porażek w umysłach mieszkanek Wieży, rozpowszechniała też wiedzę o bezprawiu, z jakim potraktowano Shemerin.
O czym plotkowały nowicjuszki, to dochodziło do uszu Aes Sedai. Tak, Egwene wygrywała. Ale równocześnie zbliżające się zwycięstwo sprawiało jej mniej satysfakcji, niż kiedyś sobie wyobrażała. Któż cieszyłby się na widok Białej Wieży rozpadającej się niczym zetlałe płótno? Kogo przepełniłby zadowoleniem widok ulic Tar Valon, najwspanialszego z miast, zasłanych stosami odpadków? I choć Egwene z całych sił gardziła Elaidą, nie potrafiła triumfować na widok Tronu Amyrlin, który władał z tak żałosną niekompetencją.
A teraz, dzisiejszego wieczora, miała spotkać się z Elaidą twarzą w twarz. Więc szła korytarzami w kierunku komnat tamtej, uważając, żeby zanadto się nie spieszyć. Jak powinna się zachować w trakcie kolacji? Podczas dziewięciu dni spędzonych w Wieży, Egwene widziała ją tylko przelotnie. Asystowanie przy posiłku tamtej mogło okazać się niebezpieczne. Jeżeli obrazi Elaidę odrobinę za bardzo, może się to skończyć egzekucją. A mimo to jakoś nie wyobrażała sobie samej siebie w roli uśmiechniętej i usłużnej. Nie ukorzy się przed tą kobietą, nawet gdyby miało ją to kosztować życie.
Skręciła za róg i stanęła jak wryta, omal się nie przewracając. Korytarz kończył się znienacka ścianą z kamienia, w której osadzono mozaikę z płytek. Dzieło przedstawiało którąś ze starożytnych Amyrlin, zasiadającą na zdobnym złotym tronie z dłonią wyciągniętą w ostrzegawczym geście do królów i królowych ziemi. Plakietka u dołu informowała, że jest to wizerunek Caraighan Maconar w dniu, gdy położyła kres buntowi w Mosadorin. Egwene rozpoznała mozaikę, ostatnim razem, gdy ją widziała, zdobiła ścianę biblioteki Wieży. Przypomniała sobie też, że wtedy twarz Amyrlin nie była maską krwi. A na mozaice nie było rzędów ciał zwisających z dachów.
Katerine przystanęła obok Egwene, zbladła. Siostry nadzwyczaj niechętnie rozmawiały o nienaturalnych zmianach miejsc komnat i korytarzy Wieży. A przecież przemiany te powinny im uzmysłowić, że walki o władzę są czymś drugorzędnym wobec większych, straszliwych kłopotów na świecie. Pierwszy raz się zdarzyło, by Egwene zobaczyła nie tylko zmieniający miejsce korytarz, ale również zmianę jego wystroju. Czarny poruszał się niespokojnie, a Wzór drżał w posadach.
Egwene zawróciła, zostawiając za sobą przeniesioną w nowe miejsce mozaikę. Teraz nie mogła się zastanawiać nad tym problemem. Jeśli chcesz umyć posadzkę, musisz po prostu wyznaczyć sobie konkretne miejsce i zabrać się do szorowania. Ona już swoje miejsce wybrała. Biała Wieża musi stać się na powrót całością. Droga dookoła musiała niestety zająć znacznie więcej czasu. Egwene niechętnie przyspieszyła kroku, za nic nie chciała przyjść za wcześnie, ale nie miała też zamiaru się spóźniać. Jej strażniczki spieszyły wraz z nią, ich suknie szeleściły, gdy przemierzały kolejne korytarze. Po drodze Egwene mignęła skręcająca za róg Alviarin, która ze spuszczoną głową szła w kierunku gabinetu Mistrzyni Nowicjuszek. A więc jednak dzisiejsza kara miała jej nie minąć. Tylko dlaczego się spóźniła?
Jeszcze dwa zakręty, jedno piętro po schodach i Egwene znalazła się w części Wieży, którą zajmowały Czerwone Ajah; tędy biegła najkrótsza droga do kwater Amyrlin. Na ścianach wisiały czerwone arrasy, głębię ich barw podkreślały szkarłatne płytki posadzki. Na twarzach wędrujących po korytarzach kobiet widniał bliźniaczy niemal wyraz srogości, szale ciasno otulały ramiona i ręce. Dziwne, że właśnie tutaj, we własnych kwaterach, gdzie powinny czuć się najpewniej, wszystkie wydawały się zalęknione i podejrzliwe, nawet wobec służących, które uwijały się dookoła z Płomieniem Tar Valon na piersiach. Egwene przemierzała korytarze, żałując, że musi się spieszyć, ponieważ przez to sprawiała wrażenie onieśmielonej. Jednak w tej sprawie nic nie mogła zrobić. W końcu pokonała kilka kondygnacji schodów wiodących przez centrum Wieży i dotarła na korytarz prowadzący do kwater Amyrlin.
Zajęta obowiązkami nowicjuszki i lekcjami, nie znalazła czasu na jakieś szczególne przygotowania do konfrontacji z fałszywą Amyrlin. A przecież była to kobieta, która obaliła Siuan, która rozkazała pobić Randa i która pchnęła wszystkie Aes Sedai na krawędź przepaści. Elaida powinna posmakować gniewu Egwene, powinna zostać upokorzona i zawstydzona! Powinna…
Egwene zatrzymała się przed pozłacanymi drzwiami wiodącymi do komnat Elaidy.
„Nie”.
Bez większego trudu potrafiła sobie wyobrazić tę scenę. Rozwścieczona Elaida, Egwene zesłana do ciemnicy pod Wieżą. Co niby w ten sposób osiągnie? Nie mogła otwarcie stawić jej czoła, jeszcze nie. To przysporzyłoby jej tylko chwilowej satysfakcji, za którą natychmiast poszłaby w ślad kompromitująca porażka.
Ale, na Światłość, nie mogła również ukorzyć się przed Elaidą! Amyrlin nie postępowała w ten sposób!
Albo… nie. Amyrlin postępowała tak, jak tego od niej wymagały okoliczności. Co ważniejsze? Biała Wieża czy duma Egwene? Jedynym sposobem na wygranie tej wojny jest przekonanie Elaidy, że to ona ją wygrywa. Nie… Nie, jedynym sposobem na zwycięstwo jest przekonanie Elaidy, że nie ma żadnej-wojny.
Czy Egwene będzie w stanie na tyle pohamować ostry język, żeby przeżyć tę noc? Nie była pewna. Niemniej musiała sprawić, żeby w chwili, gdy ona będzie opuszczać tę komnatę, Elaida czuła, że panuje nad sytuacją, że Egwene została stosownie upokorzona. Najlepszym sposobem na osiągnięcie tego celu, przy równoczesnym uratowaniu choćby resztek godności, było nic nie mówić.
Milczenie. Oto broń, którą weźmie do ręki dziś wieczorem. Wzmocniwszy się wewnętrznie tym postanowieniem, Egwene zapukała do drzwi.
Pierwszą niespodziankę przeżyła na widok Aes Sedai otwierającej drzwi. Czy Elaida nie miała służących, którym można zlecić takie zadania? Egwene nie rozpoznała siostry, niemniej pozbawiona śladów wieku twarz mówiła sama za siebie. Kobieta należała do Szarych, na co wskazywał jej szal; była szczupła, z wydatnym biustem. Złotobrązowe włosy spływały jej do połowy pleców, jej spojrzenie było nawiedzone, jakby w ostatnich dniach żyła w nadludzkim napięciu.