Jeszcze niedawno Aviendha chętnie zostawiłaby tego rodzaju myśli wodzom klanów i paniom dachów. Nie była już jednak Panną Włóczni i nie tylko zdawała sobie z tego sprawę, lecz także akceptowała ten fakt. Żyła pod innym dachem. Nawet trochę wstyd jej było, że tak długo opierała się zrozumieniu tej prawdy.
Niemniej problemy pozostawały. Na czym polegał teraz jej honor? Już nie Panna, jeszcze nie Mądra. Nie znała innej tożsamości niż ta oparta na tych włóczniach – do wykuwanych grotów dodano jej jaźń, jak dodawano węgiel, który miał je wzmocnić. Od dzieciństwa wiedziała, że zostanie Far Dareis Mai. I rzeczywiście, przystąpiła do Panien, gdy tylko stało się to możliwe. Była dumna ze swego życia, ze swych sióstr włóczni. Miała zamiar służyć klanowi i szczepowi do czasu, kiedy czyjś grot znajdzie drogę od jej ciała, a jej krwawa woda skropi po raz ostatni wyschniętą Ziemię Trzech Sfer.
To nie była Ziemia Trzech Sfer, niejednokrotnie słyszała, jak niektórzy spośród algai’d’siswai zastanawiali się, czy Aielowie jeszcze kiedyś tam wrócą. Ich życie się zmieniło. Aviendha nie ufała zmianom. Nie można było ich wykryć i przygwoździć włócznią, były cichsze niż wszyscy zwiadowcy, groźniejsze od skrytobójców. Nie, zmianom nigdy nie zaufa, choć nie widziała innego wyjścia, niż je zaakceptować. Nauczy się od Elayne, jak należy postępować i zacznie myśleć jak wódz.
Trzeba było poszukać nowego honoru w nowym życiu.
– Nie stanowią żadnego zagrożenia – wyszeptał Heirn, przykucnięty obok któregoś z Prawdziwej Krwi po drugiej stronie oddziału Panien.
Rhuarc wciąż obserwował uchodźców, czujny jak zawsze. – Umarli spacerują po ziemi – oznajmił wódz klanu Taardad – a ludzi na ślepo poraża zło Tego Który Odbiera Wzrok, ich krew psuje się niczym zatruta studnia. To mogą być biedni ludzie, uciekający przez okropnościami wojny. Ale mogą też być czymś innym. Zachowajmy bezpieczną odległość.
Aviendha zerknęła w kierunku oddalającej się kolumny uchodźców. Nie wydawało jej się, aby Rhuarc mógł mieć rację – to nie były żadne duchy ani potwory. Kiedy miało się do czynienia z tamtymi, o których mówił, zawsze czuło się… że coś jest nie tak. Czuło się jakby lekkie mrowienie na całym ciele, zwiastun niechybnego ataku.
Mimo to Rhuarc był przecież mądry. Na Ziemi Trzech Sfer, gdzie najlichsza gałązka mogła zabić, człowiek uczył się ostrożności. Grupka Aielów składnie zeszła ze wzgórza na zbrązowiałą trawę równiny u jego stóp. Nawet po wielu miesiącach spędzonych na mokradłach, Aviendha nie mogła się nadziwić otaczającym ją krajobrazom. Drzewa tutaj były wysokie, miały długie gałęzie o zbyt wielu pąkach. Kiedy Aielowie przechodzili przez łaty żółtej, wiosennej trawy wyrastającej wśród zbrązowiałych liści, mieli wrażenie, iż stąpają po źdźbłach i liściach tak napęczniałych od wody, że gotowych pęknąć pod ich stopami. Słyszała, że zdaniem mieszkańców mokradeł ta wiosna przyszła nienaturalnie późno, ale nawet taka spóźniona, była znacznie bujniejsza niż wszystko, co znała jej ziemia ojczysta.
Na Ziemi Trzech Sfer ta łąka – ze wzgórzami zapewniającymi dogodne punkty obserwacyjne i schronienie – natychmiast zostałaby zajęta przez jakiś szczep i oddana pod uprawę. A tu była po prostu jednym z tysięcy leżących odłogiem obszarów. Winą znów należało obciążyć miasta. Najbliższe z nich znajdowało się zbyt daleko od tego miejsca, żeby mieszkańcy mokradeł uznali ten teren za nadający się pod uprawy.
Ósemka Aielów szybko i sprawnie przemierzała łąki brązowej trawy, wybierając drogę między wzgórzami. Konie żadną miarą nie dorównywały pieszemu człowiekowi, i jeszcze ten ich grzmiący galop… Straszne zwierzaki – dlaczego ludzie tak się upierali, aby na nich jeździć? Niebywałe. Aviendha mogła próbować zrozumieć, jak myślą wódz czy królowa, ale zdawała sobie sprawę, że nigdy w pełni nie zrozumie mieszkańców mokradeł. Byli po prostu zbyt obcy i dziwaczni. Nawet Rand al’Thor.
Zwłaszcza Rand al’Thor. Uśmiechnęła się na wspomnienie jego poważnych oczu. Pamiętała jego zapach – zapach mydła mieszkańców mokradeł, rozsiewającego oleiste wonie, połączony z tym szczególnym zapachem ziemi, który należał tylko do niego. Wiedziała, że zostanie jego żoną. W tej kwestii była równie zdecydowana co Elayne – teraz, kiedy były pierwszymi siostrami, mogą obie wyjść za niego. Tak zresztą wypadało. Tylko jak Aviendha mogła teraz wyjść za kogokolwiek? Przecież jej honor opierał się na grotach jej włóczni, a te Rand al’Thor nosił obecnie na pasie, przetopione i przekute na sprzączkę, którą mu ofiarowała.
Pewnego dnia zaproponował jej małżeństwo. Mężczyzna! Zaproponował małżeństwo! Jeszcze jeden z dziwnych obyczajów mieszkańców mokradeł. Nawet gdyby przeszła do porządku nad kuriozalnością tego zwyczaju – nawet gdyby zapomniała, że równocześnie śmiertelnie obraził Elayne – Aviendha nie mogła na razie wziąć sobie męża. Czy Rand al’Thor nie rozumiał, że kobieta wnosi do małżeństwa swój honor? A jakiż honor mogła zaoferować zwykła uczennica? Czy chciałby, żeby oddała mu się jako ktoś o niższej pozycji? Gdyby tak zrobiła, nigdy nie zmazałaby swej hańby!
Zapewne nie rozumiał. Nie widziała w nim człowieka okrutnego, tylko nierozgarniętego. Ona sama do niego przyjdzie, kiedy będzie gotowa, a potem złoży ślubny wianek u jego stóp. Lecz nie stanie się to prędzej, nim zrozumie kim jest.
Ścieżki ji’e’toh były skomplikowane. Aviendha doskonale wiedziała, co jest miarą honoru Panny, ale Mądre należały do całkiem innej bajki, jakby były innymi ludźmi. Kiedyś sądziła, że zyskała już sobie w ich oczach przynajmniej drobną cząstkę honoru. Pozwoliły jej, na przykład, spędzać dużo czasu w towarzystwie swej pierwszej siostry w Caemlyn. A potem Dorindha i Nadere znienacka pojawiły się w pałacu i oznajmiły, że Aviendha uchyla się od nauk. Potraktowały ją jak dziecko podsłuchujące ukradkiem pod namiotem parowym i kazały przyłączyć się do reszty klanu, który wyruszał do Arad Doman.
A teraz… teraz Mądre traktowały ją z jeszcze mniejszym szacunkiem niż przedtem! Niczego jej nie uczyły. Czyli musiała się pomylić, niewłaściwie odczytała ich spojrzenia. Na tę myśl poczuła ściskanie w żołądku. Okrycie się wstydem w oczach pozostałych Mądrych było czymś równie paskudnym, jak okazanie strachu w obecności osoby tak odważnej jak Elayne!
Jak dotąd Mądre pozwoliły zachować Aviendzie przynajmniej odrobinę honoru, ordynując jej stosowne kary, ale dalej nie wiedziała, czemu kary te miały służyć, ponieważ nie wiedziała, czym wobec nich zawiniła. Gdyby zapytała, okryłaby się – oczywiście – jeszcze większym wstydem. Póki sama nie rozwiąże tej kwestii, nie będzie mogła sprostać swemu toh. A co gorsza, zapewne wciąż będzie popełniać te same błędy. Póki nie rozwiąże moralnego problemu, pozostanie uczennicą i nigdy nie złoży honorowego wianka ślubnego u stóp Randa al’Thora.
Aviendha zgrzytnęła zębami. Inna kobieta pewnie by się rozpłakała, lecz ona wiedziała, że nic jej z tego nie przyjdzie. Niezależnie od tego, na czym polegał jej błąd, sama go na siebie ściągnęła i jej obowiązkiem było rzecz całą naprostować. Wiedziała jedno: odnajdzie na powrót swój honor i wyjdzie za Randa al’Thora, zanim on zginie w Ostatniej Bitwie.
Stąd wynikało, że czegokolwiek ma się nauczyć, musi się nauczyć szybko. Bardzo szybko.
W końcu spotkali się z kolejną grupą Aielów, czekającą na nich na małej polance pośrodku sosnowego zagajnika. Ziemię zaścielała tu gruba warstwa opadłych igieł, niebo przesłaniały potężne pnie i gałęzie. Grupa była niewielka, jeśli mierzyć ją rozmiarem klanu czy szczepu, liczyła ledwie dwustu ludzi. Pośrodku polany stały cztery Mądre, wszystkie w typowych dla nich brązowych wełnianych spódnicach i białych bluzkach. Aviendha ubrana była tak samo jak one; z czasem przywykła do tego stroju, który teraz leżał na niej równie wygodnie co niegdyś cadin’sor. Oddział zwiadowców podzielił się, mężczyźni i Panny poszli tam, gdzie rozlokowane były ich odpowiednie klany czy społeczności. Rhuarc ruszył w kierunku Mądrych, a Aviendha powędrowała za nim.