– Dostarczę twoją wiadomość z całą należytą pieczołowitością, na jaką zasługuje – zaczęła, lecz po chwili język stanął jej kołkiem. Jakim posłużyć się honorowym tytułem? – Mój Lordzie Smoku – dodała pośpiesznie. Słowa z trudem przeszły przez gardło, on jednak tylko skinął głową, więc pewnie uznał tytuł za wystarczający.
W jednej z tych niemożliwych dziur w powietrzu pojawiła się jakaś marath’damane. Młoda kobieta z włosami zaplecionymi w długi warkocz. Klejnotów miała na sobie tyle, że spokojnie starczyłoby dla arystokratki Krwi; nie wiedzieć czemu, czoło między jej brwiami zdobiła mała czerwona kropka.
– Jak długo jeszcze masz zamiar tu marudzić, Rand? – rzuciła ostre pytanie, jakby ten młodzieniec o twardych oczach był jej służącym, a nie tym, kim przecież był. – Przecież jesteśmy niedaleko Ebou Dar, nieprawdaż? Wiesz, że tam pełno Seanchan i na pewno wszędzie po niebie uwijają się rakeny.
– Cadsuane przysłała cię z tym pytaniem? – odpowiedział pytaniem na pytanie i lekko się zaczerwienił. – Już niedługo, Nynaeve. Jeszcze parę minut.
Młoda kobieta objęła spojrzeniem resztę sul’dam i damane, które najwyraźniej postanowiły pójść za przykładem Falendre i udawać, że nie dostrzegają żadnych marath’damane, o mężczyznach w czarnych kaftanach już nie wspominając. Poza tym trzymały się, jak która umiała. Surya zmyła krew z twarzy, oczyściła też buzię swojej Tabi, Malian zdążyła już opatrzyć im głowy – grube warstwy bandaży wyglądały jak dziwaczne kapelusze. Ciar tymczasem jako tako doprowadziła do porządku swoją suknię splamioną wymiocinami.
– Dalej uważam, że powinnam je Uzdrowić – znienacka rzekła Nynaeve. – Urazy głowy mogą spowodować skutki, które nie od razu są widoczne.
Na dźwięk tych słów oblicze Suryi stwardniało, ona sama zaś szarpnięciem a’dam skłoniła Tabi do zajęcia miejsca za nią, jakby chciała ją chronić. Jakby mogła ją ochronić. Jasne oczy damane rozszerzyły się ze strachu.
Falendre wykonała błagalny gest w stronę młodego człowieka. Wedle wszelkich wskazań – Smoka Odrodzonego.
– Proszę, nie. Otrzymają wszelką niezbędną pomoc medyczną, gdy tylko dotrzemy do Ebou Dar.
– Daj spokój, Nynaeve – powiedział młodzieniec. – Jeżeli nie chcą być Uzdrawiane, to ich przecież nie zmusisz. – Marath’damane obrzuciła go chmurnym spojrzeniem, ściskając warkocz tak mocno, że aż jej kłykcie pobielały. Zignorował ją i zwrócił się do Falendre: – Trakt do Ebou Dar znajdziecie mniej więcej o godzinę drogi stąd na wschód. Jeżeli się postaracie, dotrzecie do miasta przed zmierzchem. Tarcze oddzielające damane od Źródła znikną za jakieś pół godziny. Czy mogę to samo powiedzieć o tarczach uplecionych z saidara, Nynaeve? – Tamta tylko popatrzyła na niego groźnie i nic nie odpowiedziała. – Tak czy nie, Nynaeve?
– Pół godziny – rzekła w końcu. – Ale to nie w porządku, Randzie al’Thorze. Odesłanie tych damane z powrotem. To nie w porządku, i dobrze o tym wiesz.
Przez moment z jego oczu wyzierał jeszcze większy chłód. Nie stały się przez to twardsze, ponieważ to byłoby chyba niemożliwe. Ale przez chwilę były jak lodowe jaskinie.
– Znacznie lepiej wiedziałem, co jest w porządku, a co nie, kiedy miałem pod opieką tylko kilka owiec – oznajmił cicho. – Teraz nie zawsze do końca wiem, co te słowa znaczą. – Odwrócił się od niej i podniósł głos: – Logain, zabierz wszystkich z powrotem przez bramę. Nie, nie, Merise. Nie próbuję ci wydawać rozkazów. Grzecznie pytam: czy zechcesz nam towarzyszyć? Brama wkrótce zostanie zamknięta.
Marath’damane samozwańczo mieniące się Aes Sedai zaczęły szybko przechodzić przez jedną z tych obłędnych dziur w powietrzu, razem z nimi szli ubrani na czarno mężczyźni, Asha’mani i żołnierze o haczykowatych nosach. Kilku jeszcze raz sprawdziło więzy krępujące ciało Tanery przy końskim siodle. Zwierzęta też otrzymały od Smoka Odrodzonego. Dziwne, że po wszystkim, co się tu wydarzyło, okazał im jeszcze taką łaskę.
Młodzieniec o twardych oczach zwrócił się do niej:
– Powtórz otrzymane polecenia.
– Mam wrócić do Ebou Dar z wiadomością dla naszych przywódców, którzy tam kwaterują.
– Z wiadomością dla Córki Dziewięciu Księżyców – surowo poprawił ją Smok Odrodzony. – Masz ją dostarczyć osobiście.
Falendre zachwiała się na nogach. Żadną miarą nie była godna, aby mówić osobiście z kimkolwiek z Krwi, nie wspominając już o Wysokiej Damie, córce Imperatorowej, oby żyła wiecznie! Ale z wyrazu twarzy mężczyzny z łatwością mogła odczytać, że nie dopuszcza żadnych sprzeciwów. Falendre sama będzie musiała rozwiązać ten problem.
– Dostarczę jej twoją wiadomość – podjęła po chwili. – I powiem jej, że… że nie żywisz wobec niej złych uczuć za tę napaść, i że chcesz się z nią spotkać.
– Że wciąż się chcę z nią spotkać – powiedział Smok Odrodzony, kładąc nacisk na słowo „wciąż”.
Na ile Falendre się orientowała, do Córki Dziewięciu Księżyców nigdy nie dotarła żadna propozycja spotkania. Zostało ono zaaranżowane w tajemnicy przez Anath. Stąd też brała się rosnąca pewność Falendre, że stojący przed nią mężczyzna musi być Smokiem Odrodzonym. Ponieważ tylko Smok Odrodzony mógł stanąć twarzą w twarz z jedną z Przeklętych i nie tylko wyjść z tego spotkania z życiem, ale wyjść zeń jako zwycięzca.
A więc to prawda? Anath naprawdę była jedną z Przeklętych? Umysł Falendre buntował się przeciwko tej myśli. Niemożliwe. A jednak oto miała przed sobą Smoka Odrodzonego. Skoro żył, oddychał, kroczył po ziemi, to samo odnosiło się do Przeklętych. Zdawała sobie sprawę, że nie myśli zbyt jasno, że kręci jej się w głowie, ale przecież wiedziała. Zdusiła w sobie narastające przerażenie – na to przyjdzie czas później. Najpierw musi odzyskać panowanie nad sobą.
Zmusiła się, aby spojrzeć w lśniące klejnoty, które zastępowały temu człowiekowi oczy. Nie wolno tracić resztek godności, choćby tylko dlatego, aby nie załamały się do końca pozostałe cztery sul’dam. I oczywiście ich damane. Jeżeli sul’dam znów stracą głowy, dla damane nie pozostanie już żadna nadzieja.
– Powtórzę jej – powiedziała Falendre, dokładając wszelkich starań, aby nie załamał się jej głos – że wciąż chcesz się z nią spotkać. Że uważasz, iż między naszymi ludami powinien zapanować pokój. I zgodnie z twoim życzeniem powtórzę jej, że lady Anath była… była jedną z Przeklętych.
Kątem oka zobaczyła, jak jedna z marath’damane popycha przed sobą Anath w kierunku otworu w powietrzu, zachowując całkowity spokój i z pozoru zupełnie nie dbając, kim jest jej jeniec. Anath zawsze zachowywała się tak, jakby była kimś więcej, niż wynikałoby to z pozycji społecznej. Czy naprawdę była tą, za którą uważał ją ten człowiek?