Jak Falendre miała stanąć przed der’sul’dam i wytłumaczyć jej tę tragedię, to straszne zamieszanie? Miała chęć wywinąć się jakoś z tego obowiązku, uciec, gdzieś się schować.
– Pokój jest koniecznością – oznajmił Smok Odrodzony. – Zadbam o to, aby zapanował. Powiedz swojej pani, że znajdzie mnie w Arad Doman. Udam się tam, by położyć kres walkom, w które uwikłana jest wasza armia. Przekaż swojej pani, że może to traktować jako znak dobrej woli z mojej strony, podobnie jak uwolnienie ciebie. To nie wstyd wpaść w sieć intryg jednej z Przeklętych, zwłaszcza zaś tej… tej istoty. Do pewnego stopnia będę teraz spał spokojniej. Obawiałem, się że jedno z Przeklętych przeniknęło w kręgi seanchańskiej szlachty. Właściwie powinienem się domyślić, że będzie to Semirhage. Ona zawsze uwielbiała wyzwania.
Imię Przeklętej wypowiedział z niezwykłą swobodą, jakby była po prostu członkiem rodziny, a Falendre przeszył zimny dreszcz. Obrzucił ją przelotnym spojrzeniem.
– Możesz odejść – rzekł, a potem odwrócił się, przeszedł kilka kroków i zniknął po drugiej stronie rozdarcia w powietrzu. Falendre przelotnie pomyślała, że dużo by dała za to, aby ktoś nauczył Nenci tej sztuczki. Tymczasem ostatnie marath’damane zniknęły w szczelinie, która natychmiast się za nimi zamknęła. Falendre i sul’dam zostały same. Stanowiły doprawdy żałosną gromadkę. Talha wciąż płakała, Malian miała taką minę, jakby nie przestawało jej mdlić. Kilka spośród pozostałych nie umyło dokładnie zakrwawionych twarzy, wciąż znaczyły je czerwone smugi i okruchy skrzepłej krwi. Falendre była zadowolona przynajmniej z tego, że udało jej się nie dopuścić do Uzdrawiania. Wcześniej przyglądała się, jak jeden z tych mężczyzn Uzdrawiał żołnierza oddziału Smoka. Któż mógł wiedzieć, jaką skazę w duszy człowieka zostawią te zbrukane dłonie?
– Nie ulegajcie słabości – rozkazała głosem, którego pewność nie odzwierciedlała uczuć nękających jej duszę. Naprawdę dał jej wolność! Wcześniej ledwie ośmielała się marzyć o takim końcu. Najlepiej natychmiast się stąd wynosić. Bez zwłoki. Zmusiła pozostałe, żeby natychmiast dosiadły ofiarowanych koni i wkrótce już wszystkie pędziły na południe, w kierunku Ebou Dar, a przy boku każdej sul’dam jechała jej damane.
W wyniku wydarzeń minionego dnia mogła zostać odsunięta od swojej damane, otrzymać dożywotni zakaz wzięcia do ręki a’dam. Skoro Anath zniknęła, ktoś inny będzie musiał wziąć na siebie winę za porażkę i ponieść odpowiednią karę. Co powie Wysoka Lady Suroth? Poległe damane, obrażony Smok Odrodzony.
Najdotkliwszą dla niej karą byłoby bez wątpienia pozbawienie przywileju posługiwania się a’dam. Przecież kogoś takiego jak Falendre nie zmienią w da’covale, prawda? Na samą myśl poczuła, jak w jej gardle nabrzmiewa kula żółci.
Będzie musiała przedstawić wydarzenia minionego dnia z wielką rozwagą. Z pewnością istniał sposób, by ocaliła głowę.
Dała Smokowi Odrodzonemu słowo, że porozmawia bezpośrednio z Córką Dziewięciu Księżyców. I tak też uczyni. Ale to nie musi nastąpić natychmiast. Najpierw trzeba będzie głęboko wszystko przemyśleć. Bardzo głęboko.
Pochyliła się nisko nad karkiem konia, skłaniając go do szybszego biegu. Wyprzedziła pozostałe. Dzięki temu nie mogły dostrzec łez zawodu, bólu i przerażenia, jakie bezwolnie spływały po jej twarzy.
Tylee Kirghan, generał porucznik Zawsze Zwycięskiej Armii, zatrzymała wierzchowca na szczycie zalesionego wzgórza, z którego rozciągał się widok na zachód. Jakże inne były krajobrazy na tych ziemiach. Pochodziła z Maram Kashor, suchej wyspy przy południowo-wschodnim krańcu Seanchan. Rosnące na niej drzewa lumma wznosiły się ku niebu prostymi, gigantycznymi pniami, które dopiero na szczycie rozgałęziały się, tworząc pióropusze przywodzące na myśl grzebienie włosów na łysych czaszkach arystokratów Szlachetnej Krwi.
Na tych ziemiach drzewa były sękate, poskręcane, właściwie krzaki w porównaniu z tamtymi. Gałęzie wyglądały niczym palce starych żołnierzy porażone artretyzmem od ściskanego latami miecza. Jak nazywali je tutejsi mieszkańcy? Chruściane drzewa? Takie to dziwne. Pomyśleć, że jacyś jej przodkowie mogli urodzić się właśnie tu, aby potem z Luthairem Paendragiem popłynąć do Seanchan.
Jej oddziały maszerowały drogą u stóp wzgórza, ciągnąc za sobą obłok kurzu. Tysiące, tysiące ludzi. Ich stan uszczupliły nieco wcześniejsze potyczki, lecz nieznacznie. Minęły dwa tygodnie od bitwy z Aielami, w trakcie której miała okazję podziwiać strategię Perrina Aybary – walka u boku takiego człowieka okazała się doświadczeniem tyleż przyjemnym, co niepokojącym. Przyjemna była obserwacja autentycznego geniusza w działaniu. Niepokojące były myśli, że któregoś dnia przyjdzie im się spotkać na polu bitwy. Gdy w grę wchodziła wojaczka, Tylee była przeciwieństwem brawury cechującej wielu wojskowych: nie gustowała w piętrzonych przez los wyzwaniach. Zawsze wolała nieskomplikowane, ale za to pewne zwycięstwa.
Znała generałów, którzy powiadali, że ci, którzy nie muszą zmagać się z prawdziwymi trudnościami, nie rozwijają się, nie stają lepsi. Tylee odpowiadała, że ona i jej ludzie rozwijać się będą na placu ćwiczeń, zmagania z trudnościami pozostawiając wrogom.
Ale nie miała najmniejszej ochoty na spotkanie z Perrinem po przeciwnych stronach pola bitwy. Żadnej ochoty. I nie tylko dlatego, że zdążyła go już polubić.
Do jej uszu dobiegł powolny, miarowy stuk końskich kopyt po ubitej ziemi. Obejrzała się i zobaczyła Mishimę na siwym wałachu. Po chwili znalazł się przy jej boku. Hełm miał przytroczony do siodła, na pełnej blizn twarzy zastygł wyraz zadumy. Od dawna byli nierozłączni. Twarz Tylee znaczyły takie same blizny.
Mishima zasalutował. Teraz, kiedy Tylee została wyniesiona w szeregi Krwi, gest ten miał w sobie coś więcej niż tylko szacunek dla towarzyszki broni. Ją samą zaskoczył ten honor. Wiadomość została dostarczona przez rakena, a jej treść stanowiła całkowitą niespodziankę. To był prawdziwy zaszczyt, a dotychczasowe życie jakoś jej do zaszczytów nie przyzwyczajało.
– Wciąż międlisz w głowie tamtą bitwę? zapytał Mishima.
– Tak – odparła Tylee. Minęły już dwa tygodnie, a ona wciąż nie potrafiła się uwolnić od powracających myśli. – A ty co myślisz?
– To znaczy, o Aybarze? – dopytywał się Mishima. Rozmawiał z nią wciąż jak z przyjacielem, tyle że jakoś nie potrafił już spojrzeć jej prosto w oczy. – To dobry żołnierz. Być może zbyt skupiony na tym, co robi. Zbyt obsesyjnie podchodzący do swej profesji. Ale z drugiej strony dzięki temu można na nim całkowicie polegać.
– Tak – powiedziała Tylee, po czym pokręciła głową. – Świat się zmienia, Mishimo. I to zmienia się w sposób, którego nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Najpierw Aybara, teraz te dziwne wydarzenia.
Mishima w namyśle pokiwał głową.
– Ludzie nie chcą o tym mówić.
– Zbyt wiele mamy raportów, żeby wszystko to mogły być kolejne zwidy – ciągnęła dalej Tylee. -Zwiadowcy coś widzieli.
– Ludzie nie znikają tak po prostu – rzekł Mishima. – Myślisz, że to sprawka Jedynej Mocy?
– Nie wiem, co myśleć – odparła Tylee. Powiodła wzrokiem po otaczających ją drzewach. Parę dni temu podczas marszu przez las dostrzegła pierwsze zielone pędy, tu natomiast nie było nawet śladu wiosny. Nagie drzewa wyglądały jak szkielety, mimo iż powietrze tchnęło już ciepłem każącym siać pierwsze ziarna. – W Halmak macie takie drzewa jak tu?
– Niedokładnie takie – odpowiedział Mishima. – Ale widywałem już w życiu podobne.
– Nie sądzisz, że powinny już wypuszczać pierwsze pąki?
Wzruszył ramionami.