ПРЫЗНАННЕ
Тваё ніякаватае прызнанне —
Зялёны ветах у маёй спякоце.
Калі табе нялёгка
(Так сказаў),
Тады ты да мяне чамусь прыходзіш...
Зялёны ветах, засені галіна.
Як хораіпа яна знімае стому!
Малой драбнічкі толькі не хапае
У густой лістоце:
Расспяванай птушкі.
Калі б яшчэ і з радасцю сваёй
Прыходзіў да мяне ты,
Як дадому...
***
Адным і тым жа вёрстам —
Карацець
І доўжыцца —
На подзіў.
Страчаемся з сябрамі ўсё радзей.
Ужо як подзвіг —
Парыў з-за кратаў неадкладных спраў
Да тых нябёсаў,
Дзе грае фарбамі адвечны спрат
Апоры ў лёсе.
Ужо і здольны на такі парыў
Між нас не кожны.
І зорка лучнасці ўжо ледзь гарыць
Перасцярожна...
***
Не хацела нічога ад вас,
А дары не прыняць не змагла.
Падзякуйце вашым ганцам:
Ветру з гор,
Што настойліва браў за плячо
І прымушаў азірнуцца,
Каб спаткаліся нашы пагляды;
Неспадзеўнаму ліўню, які
Вестуном жыццярадасным
Шчодрасці вашай з'яўляўся;
Ціхай хвалі марской —
Пра патрэбу пяшчоты
Са мной гаварыла яна;
І раскутай,
узбуранай хвалі падзякуйце
За дакладнасць высновы:
Немагчыма —
без бунту.
Не хацела нічога ад вас.
...I вамі — жывая.
ЛІЛЕЯ
Абысці б цябе мне за вярсту! —
Ножанькі прымлелі...
І на Чорным возеры растуць
Белыя лілеі.
І на Чорным возеры вясна, —
Берагі абжыты, —
Працінае плынь ажно да дна
Кветам старажытным.
І цвісці яму — не адцвісці? —
Таямніцы нечап...
Дзякуй, што цябе не абысці.
Дзякуй за сустрэчу.
***
На асамотненай кручы
Лёс не дае халадзець:
Радасна і балюча
У вочы твае глядзець.
Казкаю пакарана,
І ведама нам абаім:
Сонца не за гарамі —
Яно за болем маім.
КРАСАВІК У САКАХ
Сустрэчы — што? Выпадак? Немінучаець?
О як было далёка да вясны
У доме тым пры возеры гаючым,
Што песціла і вергла ў продань сны!
Ішлі праз ноч агні палоскай вузкай
Да зор, на подзіў рэдкіх, угары.
«Пагавары са мной па-беларуску!
Пагавары!..»
Каля балкона кажаны ляталі,
Сам у сябе ўзіраўся карагач,
Адказвала сабачым брэхам далеч
На знерваваны чайчын покліч-плач.
А над усім —
Над сцішанасцю золкай,
Над кажанамі, што гусцілі змрок,
Усходзіла гарачай чыстай зоркай
Матчына мова, —
І відушчаў зрок.
Хай бед людскіх не развясці рукамі —
Успыхне слова выйсцем пра запас.
...Цвілі так блізка вочы васількамі,
І жыта,
Жыта абступала нас...
ЖАР-ПТУШКА
У мой прыглухлы,
Поўны лета сад
Аднойчы,
Як сухая навальніца,
Зіхотка, бесклапотна, жыццярадасна
Жар-птушка з казкі ў сад мой
Прыляцела,
Прашыла зорным полымем яго,
І кожнае зярнятка ў кожным яблыку
Задыхала з абуджанай маркотай
Сканаць,
Ды толькі — цветам прарасці.
Стрывожаны,
Устрапянуўся сад,
А птушка...
Палае двузіхоткае пяро,
Пакінутае мне
Не на ўспамінак:
На тое, каб і ў верасні, і ў лютым
Быў сад мой
Поўны лета.
Кабён
Быў казкаю.
Азораны. І толькі.