Занадта нізка трэба падаць
Са стромай кручы,
Куды ты ўзнёс мяне каханнем,
Мой немінучы.
Раскоша самаго ўзнясення
Не дасць упасці.
Я толькі праз яго спазнала
Прадонне шчасця.
Я толькі праз яго спасцігла
Мінальнасць хвілі.
Свае дары багі — і тыя
Забраць не ў сіле.
Ты болей значыш: ты — Каханы.
Не наракаю.
Маўчыш.
Азвешся.
Хоць праз леты.
Я пачакаю.
НЕ АДДАВАЙ СЯБЕ САМОЦЕ
Э. М. I.
На золку прымаразкі ходзяць,
Не першы жоўты ліст упаў.
Не аддавай сябе самоце,
Заўчасна ёй не саступай.
Няхай пазначана журбою
Расстанне восені з вясной,
Нашто ж развітвацца з сабою,
Сябе збаўляць першаасноў,
Калі вачам — нябёс сінеча,
Калі рукам — барвяны ліст,
Калі для сэрца — позірк нечы,
І ўздрыгне сэрца, як калісь...
НАКАНАВАНАСЦЬ
Маркота раскусцілася,
Бы ўпарты, чэпкі плюшч.
Хіба ж я памылілася
У сугуччы нашых душ?
Бязлітасная, выпалю
Да кораня яе.
Не на самоту выпалі
Мне радасці твае.
Вузёл занадта ўжо тугі
Закручаны з тугой:
Не ведаць шчасця мне з другім.
Як і табе — з другой.
***
Запозненаю дзікаю ажынай
Узаемнасць наша дзёрзка расцвіла.
Мы ж бачылі,
Што лучная сцяжына
Па-за шляхамі нашымі была.
Мы ж разумелі,
Што блакітнай грывай
Праменны далягляд
Не нас
Заве.
І ўсё-ткі безразважна,
Як з абрыва,
Зрываліся ў наш
Невымоўны верш.
«Чакай. Кахай».
Кахаю.
І чакаю.
На самаце.
Сярод людзей.
Цяпер
Само паветра дасканала знае,
Як ім балюча дыхаць
Без цябе.
ПРАДЧУВАННЕ
Не дакарай мяне, што тваё слова
Бяру да сэрца так, да галавы:
Твой дух жывіўся полымем любві,
Твой кожны рух цяпер — не выпадковасць.
Здаволенасць і пэўнасць не адразу
Усведамляюць праўду перамен.
Ты ўжо чытаеш рэўнасць
узамен
Беззапаветнасці, што болып не ўразіць...
Ты ўжо гатовы эгаізм убачыць,
Дзе безвыходнасць грае дзікі пляс...
Што ж уратуе ў часе нас для нас,
Калі сябе не ў сіле мы зыначыць?
Перасыхаю, гіну...
А пустыня
Злавесна аступае ўсё глушэй...
Міражла дападае да вушэй:
Шумяць падлескі кронамі густымі!..
НЕ МІРАЖ
Была дарога. Пролівень улеіў
Такі, бы свет у прорву панясло.
Ды хутка неба зноўку расцвіло
Раскошнаю блакітнаю лілеяй.
Сінечы гэтай настраёва ўторыў
І несмяротна вабны васілёк,
У злеглым жыце бачны шчэ здалёк,
І да асфальту выбеглы цыкорый.
Зыходзіў ліпень, але поўны весняй
Трывушчай сілы,
радасці жыцця
Быў перамыты ліўнямі прасцяг, —
Душа ажно заходзілася песняй!
Таму душа і зважыць не схацела
На подумку пра смерць,
што праплыла...
А гэта ўжо, знішчальная, страла
Твайго «бывай» у пространі ляцела!..
Праз дзень страла
Навылет працяла...
Адно ў безабароннейшым парыве
Адчайны ўстрапятнуўся ўскрык:
— Скажы,
Хіба ж балець так могуць міражы?!.
Прыйшоў наяве, растаеш, як прывід!..
Прыйшоў наяве, растаеш, як прывід...
ЗАВЯЛІКАЯ
Як Самота з госцяй Радасцю развітвалася,
Дык усё яе пыталася, дапытвалася:
— Што ж ты, мілая, так мала пагасціла?
Пэўна, нечым я табе не дагадзіла.
Мо няўдалай гаспадыняю была я?
Мо табе мая святліца замалая?
Пакланілася ёй Радасць і сказала:
— Ах, тваёй мне ласкі шчырае хапала.
Ты прабач, што пабыла як для прыліку я.
Не малая твая хата. Завялікая.