Доктар Скарына паказаў сваю здольнасць не толькі ў перакладзе богаслужэбных кніг на беларускую мову, але і надрукаваў Апостала на царкоўнаславянскай. Гэта якраз тое, чаго яшчэ не было на Маскве. Князі Алелькавічы ў хаўрусе з іншымі вам жа на шкоду могуць дапамагчы і доктару Скарыне і Маскве ўмацаваць і без таго магутнае праваслаўе.
Жыгімонт (занепакоена). Яны не пасмеюць гэтага зрабіць…
Гаштольд. Пасмеюць. Запэўніваю вас, што пасмеюць, як пасмелі некалі пасля смерці караля Аляксандра ўзвесці вашу вялікасць на велікакняскі прастол нават не параіўшыся з польскімі магнатамі. I вы ведаеце, што ім нічога не заставалася, як абраць вашу вялікасць каралём Польшчы.
Жыгімонт (з прыкрасцю). Ну пры чым тут гэта?
Гаштольд. Толькі пры тым, што нашы князі, і праваслаўныя і католікі, вельмі лёгка дагаварваюцца, калі бачаць, што могуць зрабіць вам прыкрасць, а то і шкоду. А доктар Скарына са сваёй справаю — якраз той выпадак. I я вельмі баюся, каб вялікі князь маскоўскі Васілій III не пасмяяўся з караля польскага Жыгімонта I. А ведаючы схільнасці і характар доктара Скарыны, я маю смеласць запэўніць вас у магчымасці такога смеху.
Жыгімонт. I тым не менш я не магу лютэраніну, а яшчэ горш, схізматыку Скарыне дазволіць друкаваць свае ерэтычныя кнігі ні ў каралеўстве, ні ў Вялікім княстве… Пакуль што я яшчэ кароль! I баста, як кажа каралева.
Гаштольд. Відаць, ваша вялікасць хоча, каб лютэранства бесперашкодна паўзло да нас не толькі з Захаду, але і з Усходу.
Жыгімонт. Гэта не падыходзіць нам тым больш! Гэта было б яшчэ больш небяспечна!
Гаштольд. Мушу супакоіць вашу вялікасць і з усёй адказнасцю запэўніць, што доктар Скарына не толькі не прыхільнік лютэранства, а, наадварот, яго перакананы супраціўнік. Лютэранінам жа Скарыну зрабіла папская курыя, каб пашкодзіць яго асветніцкай дзейнасці. Падтрымкай папскіх эдыктаў супраць друкарскай справы вы дамагліся таго, што доктар Скарына фактычна спыніў у Вільні сваю выдавецкую справу. I зараз яму губляць няма чаго. З’едзе хоць у Маскву, хоць зноў у Прагу. А там ведаюць цану друкаванай кнізе. А як многа доктар мог бы зрабіць на карысць умацавання саюза княства з каралеўствам! Іх незалежнасці, як ад Захаду, так і ад Усходу…
Жыгімонт (зморана). Вы, канцлер, майстра пераконваць. I за гэта я вас люблю. Але і вам ці варта было так хутка кідацца на выкананне тых папскіх эдыктаў…
Гаштольд. У крыві ў нас ужо гэта — загадаюць дурням маліцца, дык яны і лбы паразбіваюць…
Жыгімонт (зусім прымірэнча). Каб не Ян ды каралева, я гэтыя эдыкты наогул бы… Усе навокал друкуюць, а мы сапраўды як тыя дурні… калі з цягам часу з’явіцца магчымасць выправіць справу…
Гаштольд. Ваша вялікасць, магчымасць ёсць, і не благая. Трэба толькі ўгаварыць герцага прускага Альбрэхта запрасіць доктара Скарыну ў Кёнігсберг. Я ведаю, што герцаг збіраецца адкрываць універсітэт і наладжваць друкарскую справу. Лепшага за доктара Скарыну параіць цяжка. Мець жа пры двары такога лекара, як Скарына, палічыць за гонар не толькі герцаг, але і любы кароль.
Жыгімонт. У вашай прапанове нешта ёсць. I каралева доктара там не дастане. Пляменнічак у мяне з норавам!
Гаштольд. Ваша вялікасць, зрабіце Альбрэхту сапраўдны падарунак! Далібог, ён вам гэтага век не забудзе.
Жыгімонт. Абы толькі каралева не здагадалася, пакуль падарунак у нашых руках.
Гаштольд. Будзем спадзявацца і маліцца.
Жыгімонт. Маліцеся, ды, глядзіце, лоб не расквасце.
Гаштольд кланяецца і выходзіць.
Сцэна зацямняецца.
VIII
Познань. Скарына ў вязніцы. Грымяць запоры, уваходзіць Вартаўнік.
Вартаўнік. Добрага ранку!.. Ну, і як?..
Скарына. Добрага ранку… Што — «як»?..
Вартаўнік. Сам жа казаў, што вылічваеш, хто цябе сюды заканапаціў. Калі вылічыў — гавары, я яму, гаду, пакажу, дзе ракі зімуюць…
Скарына. Як вылічу, абавязкова скажу, а то мне аднаму, відаць, не ўправіцца.
Вартаўнік. Гэта ўжо сапраўды. Гуртам, кажуць, і бацьку добра біць… А ваўком лепш выць аднаму.
Скарына. Чым далей думаю, тым больш завыць хочацца. (Пасля доўгай паўзы.) Лепш бы сказаў, што ад мальцаў чуваць…