Ян. Хрыстос уваскрэс, доктар Скарына!
Скарына. Відаць, што ўваскрэс, раз вы тут, пан епіскап.
Ян. Не кашчунствуй, грэшны. Сёння Вялікдзень…
Скарына. Можа, і грэшны, толькі не вінаваты ні перад Богам, ні перад людзьмі. (Хрыстосуецца з Янам.)
Ян. Што здарылася, доктар?
Скарына. Пра гэта лепш запытацца ў войта слаўнага горада Познані. У яго, а можа, і не толькі ў яго руках тут суд і права.
Ян. Уціхамірся, доктар!
Скарына. Даруйце, пан епіскап, але мой гонар і мая годнасць — гэта адзінае, чым я магу абараніцца ад абразы і хцівасці.
Ян (да Войта). Што ўлады Познані маюць да слаўнага доктара Скарыны?
Войт (раскрывае паперы, чытае). «Жыгімонт, з ласкі Божай кароль польскі, вялікі князь літоўскі, рускі, прускі, мазавецкі і г. д., гаспадар і дзедзіч.
Усім і кожнаму з ваяводаў, кашталянаў, саноўнікаў і ўраднікаў, старостаў… гарадоў і мястэчак, бурмістрам, радцам, (з націскам) войтам і іншым нашым падданым, у якім бы стане, чыне і вартасці яны ні былі ў каралеўстве, панам вяльможным, пастаўленых намі, да якіх дойдзе гэта наша шчырая грамата, а таксама паважаным давераным — наша каралеўскае благаславенне! Шчыра паважаныя давераныя нашы, калі мы зусім нядаўна былі ў горадзе нашым Вільні, паскардзіліся нам Лазар, сын, і Майсей, зяць старога Майсея, іудзея нашага варшаўскага, што слаўны памёршы Іван Скарына, наш віленскі грамадзянін, застаўся вінен яму дзвесце шэсць коп грошаў, а таксама заявілі і давялі, што доктар Францыск, яго брат, узяў сабе ўсё дабро, якое засталося пасля смерці самога Івана. Загадваем гэтаму доктару Францыску заплаціць ім… дзвесце шэсць коп грошаў. А таму, што гэтыя самыя іудзеі Лазар і Майсей скардзіліся нядаўна ў нашай прысутнасці, што названы доктар Францыск уцёк з горада Вільні, пераязджае з аднаго месца ў другое, бадзяецца і зрабіць ім выплату названай сумы не хоча, загадваем вам, каб для гэтых варшаўскіх іудзеяў Лазара і Майсея ў адносінах да наконт раней названага доктара Францыска Скарыны, у якім бы месцы яны самі або іх павераныя або слугі не знайшлі яго, каб вы цераз іх адшукалі неабходнае і неадкладнае правасуддзе і скарысталі яго да Скарыны як да чалавека беглага і маёмаснага і каб не вызвалялі яго да таго часу, пакуль сапраўды не задаволіць іх, іудзеяў, на суму ў дзвесце шэсць коп грошаў. I, па нашай міласці, не рабіце па-іншаму. Дзеялася ў Кракаве, у панядзелак [5 лютага] у год Божы тысяча пяцьсот трыццаць другі… (Паказвае на пячатку.)
Да ўласнага ўказа Каралеўскай Вялікасці».
Ян (забірае ўказ, разглядае подпіс і пячатку). Вы верыце ўсяму гэтаму, сын мой?
Войт. Я веру каралю, святы айцец. (Схіляе галаву.)
Ян. Трэба яшчэ верыць і Богу, сын мой…
Войт (вінавата). Я не спяшаўся судзіць доктара, святы айцец, і нават збіраўся адпусціць яго, але ж…
Ян. Сын мой, вы да гэтага асабіста ведалі доктара Скарыну?
Войт. Я добра ведаў яго брата, купца Івана Скарыну. Справядлівы быў чалавек. Яго ўся Познань ведала.
Ян. А што вы скажаце пра старога Мойшу?
Войт. Тое ж, што і пра сына з зяцем… Ліхвяры… Што ж тут яшчэ скажаш? Толькі (прыкрывае дзверы, амаль шэптам), здаецца мне, святы айцец, і яны не самі па сабе ўз’еліся на падсуднага. I каралю веру, і грэх вялікі чую. Нутром чую, святы айцец. (Хрысціцца.)
Ян. Войт, ці не мог бы ты пакінуць нас?
Войт (пасля паўзы). Мог бы, толькі вельмі баюся, каб вартаўнік не данёс і на мяне, і на вас таму, хто заадно з Мойшам.
Ян. Я вазьму клятву з вартаўніка. Урэшце, епіскап я ці не епіскап?!.
Войт. Толькі ненадоўга, святы айцец, а то, не дай Божа, і мне будзе тое ж, а то і горай, чым доктару. Тут, у нас у Познані, усе павязаны. Адно слова — ліхвяры… павукі… (Выходзіць, прычыніўшы дзверы.)
Ян. Доктар Скарына, я паспрабую дапамагчы вам, толькі абяцайце, што застанецеся маім сакратаром і лекарам. Не мне вам казаць пра сваё здароўе.
Скарына. Хіба ж я калі парушаў клятву Гіпакрата?
Ян. I яшчэ… Пакляніцеся, што не будзеце больш друкаваць ерэтычных кніг на мове люду паспалітага.
Скарына. Ерэтычных пакуль не буду, а Статут Вялікага княства Літоўскага надрукую!
Ян. Загубіце вы сябе, доктар.
Скарына. Бадай што… Надрукаваць Статут — мой святы абавязак перад Айчынай, справа майго грамадзянскага сумлення. Калі ж здолею быць вашым сакратаром і лекарам — і надалей палічу за гонар.