Kedar proponis iri mem al Babel kiel eble plej frue en la venonta mateno kaj transdoni al Omar ian komunikon, kiun Lemuel deziros sendi. Ĉi tiu tre volonte akceptis la proponon de la amiko, sed serioze avertis lin esti treege singarda:
— En la okazo, — li diris, — se Zalmuna aŭ la pastroj jam ricevis novaĵon de Ajla, antaŭ ol vi renkontos Omaron, via komisio tute ne estos sen danĝero. Sendube la pastroj tre zorge observadas ĉiujn paŝojn de Omar, kaj atentos pri ĉiuj personoj, vizitantaj lin. Ili uzos senkompate ĉiujn rimedojn, por malhelpi disvastiĝon de la scio pri iliaj kanajlaĵoj. Mi mem antaŭvidas akran konflikton kun ili. Mi konas ilin.
La postsekvantan tagon, nelonge antaŭ la vespero, Lemuel kaj Adaha alvenis en la tendon de Peor kaj Ŝalmana, kiuj akceptis ilin kun sincera ĝojo. Ambaŭ rigardis viziton de Lemuel kiel grandan honoron. Ŝalmana estis sola infano de Hagaj. De sia senpatrina infaneco ŝi estis favoratino de Lemuel, kiu, kiel fraŭlo kaj preskaŭ senparenculo, ĉiam ame interesiĝis pri ŝia bonfarto. Kiel infano, kaj nun kiel edzino kaj patrino de aro da infanoj, Ŝalmana alportis al li sinceran kaj dankoplenan amon, des pli kortuŝan, ĉar ĝin inspiris la plej profunda respekto. Ŝi sciis, ke en tio ŝi partoprenas la sentojn de la patro, kies sindonemo al sia iama posedanto kaj nuna konfidanto estis senlima. La bieno, sufiĉe granda kaj bone ekipita, estis donaco de Lemuel.
Adaha tuj gajnis la sinceran korinklinon de la tuta domanaro per sia natura amindeco. Dum la knabino, post kuna vespermanĝo, amuziĝis kun la infanoj, Lemuel alparolis siajn gastigantojn jene:
— Scivolemo estas natura eco de la homa koro. Mi scias, ke vi, de nia alveno, vin demandadis, kiu estas Adaha, kaj kial ni kune venis ĉi tien. Ne ofendiĝu pro tio, ke mi ne povas malkaŝe paroli pri ĉi tiuj demandoj. Fidu al mi; estos pli bone, ke vi ne sciu pli multe, ol mi opinias prudente sciigi al vi, eĉ se via scivolemo per tio pligrandiĝos. Nu, Adaha estas anino de mia lando kaj tre fidela kaj tre ŝatata servistino de kara amiko mia. Ŝi estas en granda danĝero, minacanta ŝin de la flanko de senskrupulaj homoj. Pro amikeco al mi, gastigu ŝin dum kelka tempo, kaj kiom eble, gardu sekreta ŝian viziton, ne kaŭzante tamen suspekton pri ŝi en la vilaĝo.
Ĉapitro XIII
La batalo komenciĝas
La granda vesperfesteno en la reĝa palaco estis atingonta la plej brilan epizodon. La vastan kaj brilege lumigitan festenejon plenigis du mil lukse vestitaj gastoj, jen duonkuŝantaj sur molaj kanapoj, jen sidantaj sur apogseĝoj, ĉe longaj vicoj da arte skulptitaj, lignaj tabloj. Inter la vicoj staris, je regulaj interspacoj, multebrakaj kandelabroj, belforme forĝitaj, kaj alterne altaj, masivaj tripiedoj kun oritaj ujoj, en kiuj brulis ligna karbo aŭ ia parfumita oleo. Sur la estrado prezidis la reĝo, ĉirkaŭita de la ĉefaj nobeloj kaj pastroj de la lando; kaj sur bele ornamita balkono, ĉe unu flanko de la estrado, vidiĝis la reĝino kaj kvindeko da kortegaj sinjorinoj, nobelinoj kaj pastrinoj. Zalmuna okupis honoran seĝon apud la reĝino.
Omar kaj Hamul sidis inter la plej eminentaj saĝuloj, ne malproksime de la reĝo, sub la alta plafono. Ilu-ittia troviĝis ĉe la alia ekstremaĵo de la honora tablo, inter aro da dignoplenaj ministroj.
La ĉefa manĝo jam finiĝis, kaj la tabloj estis kovritaj per oraj vinujoj kaj fruktujoj. La reĝaj gastoj trinkis la plej bonajn vinojn kaj fruktosukojn, kaj manĝis la plej bongustajn fruktojn, kiujn la hejmlando, Sirio kaj Kanaano povis produkti. Aro da harpistoj ĵus forlasis ĉirkaŭbaritan spacon antaŭ la reĝa estrado, kaj seso da ĵonglistoj eniris ĝin. Post multfoja riverencado ili ludis serion da treege lertaj ĵonglaĵoj; jen unuope, jen du- aŭ triope, aŭ ĉiuj kune. Unu el la prezentistoj ludis malspritulon, kaj lude fariĝis mokataĵo de siaj kunuloj. Per trafaj ŝercoj ili ofte elvokis ĉiuflanke koran ridadon. Tuj kiam tiu prezentado finiĝis, enkuris facilmove kvar tre malpeze, preskaŭ diafane vestitaj dancistinoj. Gracie riverencinte antaŭ la gereĝoj, ili komencis serion da malsimplaj, figuraĵaj dancoj ĉe ritmaj sonoj de cimbalo kaj tambureto. Tondra aplaŭdo sekvis ĉiun eron de la programo. La viroj, junaj kaj maljunaj, tributis al la beleco kaj la lerteco de la dancistinoj la plej malavaran admiron. La plej fervoraj admirantoj ŝajne elektis por si lokojn apud la dancejo por interŝanĝi rigardojn kun la virinoj, kaj por flustri al ili amindumaĵojn. Kelkaj el ili eĉ kuraĝis, dum la paŭzoj, prezenti sian oran vinpokalon al aparta favoratino, por ke ŝi trinku el ĝi. Sed tio videble malplaĉis al la reĝo, kaj oni sin detenis ĝis post la foriro de la gereĝoj. Tiam la gastoj sin fordonis al ĉiuspecaj ekscesoj. — Stranga fino de solena, religia festo!
Iom da tempo, antaŭ ol tio okazis, Zalmuna subite rimarkis, ke tri ĉefpastroj, kiuj ĝis antaŭ nelonge sidis tre proksime de la reĝo, estis for, kaj ke Omar, Hamul kaj Gamil-Sin, la ĉefdirektoro de la astrologia kolegio, okupas iliajn lokojn, interparolante kun li. Ŝi ankaŭ rimarkis, ke Ilu-ittia eĉ ne unu fojon vizitis la parton de la festenejo, kie sidis Omar, malgraŭ la intima amikeco, stariĝanta inter ili, pri kiu li fanfaronis. Scivole ŝi demandis sin — kial?
La reĝino atentigis kun malplezuro la korteganinojn, sidantajn apud ŝi, pri du junaj dandoj, kiuj sintrudeme amindumis la dancistinojn. Ŝi estis altkreska, belstatura virino kun dignoplena mieno. Kvankam ŝi ne estis tiel lukse vestita, kiel kelkaj el la korteganinoj, ne estus malfacile diveni, kiu el la virinoj sur la balkono estas la reĝino. Ŝia beleco — ĉar bela ŝi estis, malgraŭ la trideknaŭ jaroj de sia aĝo — estis beleco, kiu eble ne allogus tre multajn virojn, kaj certe trovus malŝaton ĉe multaj kritikemulinoj. Alta, belforma frunto kaj grandaj, vivecaj okuloj indikis inteligentecon pli ol ordinaran. La mieno estis fiera, sed ŝajne ne tiom pro ŝia reĝa rango, kiom pro ia konsciata aŭ imagata supereco de la spirito. Ŝia vizaĝo estis kutime bonkora, sed esprimo de amindeco sur ĝi ofte difektiĝis per moka rideto ĉirkaŭ la iom maldikaj lipoj, suspektiganta iom nefirman kaj nesinceran karakteron.
Dum la reĝino parolis, servistino timeme alproksimiĝis, tenante en la mano malgrandan, per sigelo fermitan saketon.
— Volu permesi, via reĝina moŝto, — ŝi diris, — treege urĝa komunikaĵo alvenis por mia sinjorino Zir-Nana.
— Prenu ĝin, Zir-Nana, kaj senĝene legu, — diris la reĝino, — mi esperas, ke ĝi ne enhavas malbonan novaĵon.
Zalmuna prenis la saketon, kaj, rompinte la sigelon, eltiris el ĝi du malgrandajn, surskribitajn cilindrojn. Tuj post lego de la unuaj du aŭ tri linioj, ŝi paliĝis, kaj la mano, tenanta cilindreton, ektremis. La reĝino, vidante tion, flustris al ŝi kunsenteme:
— Vi ĉagreniĝas, Zir-Nana; kio okazis?
Zalmuna embarasiĝis kaj respondis eviteme:
— Ajla raportas, ke nokta ŝtelisto eniĝis en la domon kaj ŝtelis altvalorajn objektojn. Mi ne povas klare deĉifri la skribaĵon, ĉar la lumo ne estas sufiĉe hela.
— Sinjorinoj, — diris la reĝino, kun signifoplena rigardo al la dancistinoj, — jam venis la tempo, kiam sinjorinoj devas sin retiri de la festeno. Ni iru. — Sin turnante al Zalmuna, ŝi aldiris: — En via propra ĉambro, Zir-Nana, vi povos legi la cilindrojn pli oportune. Mi esperas aŭdi morgaŭ, ke la novaĵo estas malpli malbona, ol vi timas.