"Malgraŭ tio, ke ni nun scias, ke li estas en San Remo?"
"Tie li tute certe ne estas, ĝuste pro tio ne, ke doktoro Beads rekomendis al li tiun restadejon por lia pacientino. Favore por ni estas, ke Jameson vojaĝas kune kun ŝi. Unuopulo estas multe pli malfacile trovebla, ol du kune vojaĝantaj personoj, precipe, se unu el ili estas sinjorino. Pli ol unu defraŭdinto verŝajne neniam estus kaptita, se sian amatinon li estus lasinta hejme kaj estus ĉesiginta ĉiun interrilaton kun ŝi. Do, ĉar ne ŝajnas maleble, ke per fraŭlino Woodwell ni venos sur la postsignon de Jameson, ni devas kolekti kiel eble plej precizajn detalojn pri ŝi."
"Tio estas ĝusta. Sed kiamaniere vi volas ekscii tiujn detalojn? Ĉu ne estus plej simple demandi doktoron Beads pri ili?"
"Eble. Sed povus esti, ke tio farus lin suspektema. Ĉi tiu vojo restas ankoraŭ al ni, kiam la alia rimedo malsukcesos."
"Kian rimedon vi celas?"
"Provi ekscii, kie fraŭlino Woodwell loĝis, kaj tie pli detale informiĝi."
"Ĉu ĉi tiun taskon vi volas lasi al mi?" Petante ŝi rigardis lin.
"Se vi sentas vin kapabla por tio, jes! Sed plej granda singardemo estas necesa!"
"Ĝin mi aplikos."
"Unue mi nur volas iom manĝi, mi estas sufiĉe maisata."
"Kompreneble! ĉu ni kune matenmanĝos?"
"Se plaĉas al vi, tre volonte."
Ili iris en la matenmanĝan salonon, post kiam von Merten estis sendinta serviston al sinjoro Killaney, ke li venu tien.
Killaney aperis jam post duona horo. Merten salutis lin kaj diris al li, pri kio temas. "Ĉar fraŭlino Woodwell estis malsana kaj malriĉa, ŝi certe havis sian loĝejon en la proksimeco de la lernejo, en kiu ŝi instruis," li finis sian klarigon. "Ĉi tio do unue estas esplorota."
"Tio ne estos malfacila", diris Killaney. "Ĉar fraŭlino Woodwell estis grave malsana, doktoro Beads certe havis ŝin kiel daŭran pacientinon, kaj estas tre verŝajne, ke la lernejo, en kiu ŝi funkciis kiel instruistino, estas proksime de la loĝejo de doktoro Beads. De Scotland Yard mi havigos al mi liston de ĉiuj lernejoj troviĝantaj en tiu kvartalo kaj okupantaj instruistinojn. Ĝis kiam mi ricevos ĉi tiun liston, mi uzos la tempon, por telefoni al kelkaj lernejoj, kies adreson mi sen tio jam scias. Se mi estos trovinta la koncernan lernejon, mi tuj informos vin."
"Bone; kaj bonan rekompencon mi promesas al vi", Edito diris.
Jam post unu horo Killaney revenis.
"La afero iris tre bone", li raportis. "Fraŭlino Woodwell funkciis en la privata instituto de sinjorino Forster, kiu telefone certigis al mi, ke ŝi treege kompatas la amindan fraŭlinon. Evidente ĉi tiu akiris al si la plej grandan simpation de sia direktorino. Fraŭlino Woodwell loĝis, ŝajne ĝis antaŭ tute mallonga tempo, en Cambridgestrato, numero 112, ĉe sinjoro Uborne."
Edito donis al sinjoro Killaney la promesitan rekompencon. Certe ĝi estis tre sufiĉa, ĉar por momento la esprimo de ĝoja miro aperis sur la vizaĝo de Killaney. Li adiaŭis kun la certigo, ke ĉiutempe li estos je plua dispono.
Edito nun iris al Cambridgestrato, dum von Merten reiris al sia pensiono. Antaŭe ili ankoraŭ estis interkonsentintaj, ke je destinita horo ili ree renkontos unu la alian en ŝia hotelo. —
Sinjoro Uborne estis ŝuisto kun multnombra familio. Li plimultigis siajn malgrandajn enspezojn per ludono de ĉambroj. Edito opiniis, ke ŝi plej bone povus enkonduki sin, pretekstante, voli lui ĉambron. Sinjorino Uborne montris al ŝi malgrandan, ne tre komfortan ĉambron, rimarkigante, ke ĝis antaŭ du tagoj loĝis en ĝi fraŭlino, kiu forvojaĝis al Riviero.
"Do ŝi vivis en bonaj posedaĵ-cirkonstancoj, ĉu ne?"
"Ho ne, ŝi estis instruistino, unue en popollernejo kaj poste, kiam ŝi ne plu povis elteni tiajn streĉadojn, nur en privata lernejo. Ŝi havis riĉan onklon en Ameriko, de kiu ŝi ricevis subtenaĵojn."
"Ĉu vere?" — La fabelon pri la riĉa onklo fraŭlino Woodwell verŝajne elpensis, por ke ne ekestu suspektanta babilado. Ĉi tiu ne estus forestinta, se oni estus eksciinta, ke la donanto de la subtenaĵoj estas ankoraŭ juna viro. — "Do li verŝajne sendis al ŝi ankaŭ la monon por la vojaĝo al Riviero, ĉu ne?"
"Li mem estis ĉi tie, por kunvenigi ŝin, ĉar li krom tio devis veni al London."
"Ĉu vi vidis lin?"
"Ne. Ĉi tien li ne venis. Certe li estas iom stranga sinjoro, ĉar li plej severe ordonis al fraŭlino Woodwell, ke ŝi nepre ne relasu ion el siaj objektoj, precipe ne bildon. Bona Dio! La malmultaj aĵoj, kiujn la kompatindulino havis! Per ili ni ne es-
tus pliriĉigintaj nin! Eĉ ne unu suverenon oni estus ricevinta por ili de uzitaĵisto! Kaj bildon de ŝi mi tamen havas! Pasintan Kristnaskon ŝi donacis ĝin al mi en beleta kadro, kiun ŝi mem estis bruldesegninta, pli frue, kiam ŝi ankoraŭ estis sana."
"Ĉu mi povas vidi la bildon?"
"Se vi deziras, volonte!" Esperante forlui sian ĉambron, la bona sinjorino rapide kuris al la posta ĉambro, kiu servis por ŝi kaj ŝiaj infanoj — ŝia edzo laboris eksterdome — kiel loĝejo. Reveninte ŝi donis la bildon al Edito, kiu estis surprizata per la simileco de la fotografaĵo kun Alico Smith. Fraŭlino Woodweli aspektis kvazaŭ kiel iom pli juna fratino de la murditino.
"Tre bela vizaĝo!" ŝi ekkriis. "Ĉi tiun fotografaĵon mi bone povus uzi kiel modelon por pli granda bildo; nome mi estas pentristino."
"Ĉu pentristino? Tion mi ne estus supozinta!" diris sinjorino Uborne, rigardante la simplan, sed elegantan tualeton de fraŭlino Mac Kennon.
"Jes, mi pentras pro mia plezuro. Ĉu vi volas lasi al mi la bildon por kelka tempo?"
"Hm — mi ja tute ne konas vin — ĉu mi certe rericevos ĝin? ĉi estas por mi valora memoraĵo, ĉar mi efektive tre ŝatis la amindan, kompatindan fraŭlinon; mi flegis ŝin, kiom ajn mi povis."
Edito eltiris sian monujon. "Mi donas al vi suverenon por la bildo kaj promesas al vi, ke vi rericevos ĝin post kelkaj semajnoj. Ĉu vi konsentas pri tio?"
"Kaj kiam mi rericevos ĝin, ĉu mi tiam devos redoni al vi la suverenon?"
"Ne ne, ĝi restos en via posedo!"
"Ho, tiukaze mi kompreneble konsentas! Sed tio estas tro multa! Ŝajnas, ke vi estas riĉa amerikanino, ĉu jes? Via lingvo estas ankaŭ iom alia ol ĉe ni."
Edito ridis. "La Londonan dialekton mi ja ne parolas!" ŝi
diris. "Cetere, ĉu vi eble scias, de kie devenis la juna instruistino?"
"Fraŭlino Woodwell estis el Newcastle. Ŝia patro estis ministestro en karbominejo, sed li mortis antaŭ tri jaroj, kaj ŝia patrino mortis jam pli frue. Gefratojn ŝi ankaŭ ne havas, la kompatinda estaĵo staris tute sola en la mondo. Ŝia sola parenco estis la onklo en Ameriko"
"Cu la fraŭlino havis multe da aliaj interrilatoj al konatoj?"
"Pli fruejes, kiamŝi ankoraŭ estis en la popollernejo. Tiam koleginoj ofte venis al ŝi, kaj ŝi iris ankaŭ al ili. Sed kiam ŝi pli kaj pli malsaniĝis, tio ĉesis, kaj nur la infanoj ankoraŭ venis ĉi tien, kiujn ŝi private instruis. Sed fariĝis pli kaj pli malmultaj pro — pro —"
"Nu, pro kio?"
"Ĉar — ĉar la fraŭlino tiel malbone aspektis!"
"Kaj pro kio ŝi malbone aspektis? Ĉar ŝi havis la ftizon, ĉu ne?"
"Ho, bona Dio, ĉu vi scias tion? Eble vi nun ne luos la ĉambron, ĉu ne?"
"Ne, kara sinjorino, mi ne emas ĉi tie eble ankaŭ malsaniĝi de ftizo. Sed jen, akceptu ankoraŭ kvin ŝilingojn kiel kompenson por la tempo, kiun vi dediĉis al mi. Kiam mi ne plu bezonos la fotografaĵon, vi rericevos ĝin. Adiaŭ!"
Akompanate de dankoparoloj de la malriĉa sinjorino, Edito malsupreniris la ŝtuparon, por reveturi al la hotelo. Tie ŝi trovis sinjoron von Merten, kiu jam atendis ŝin.