Ili reiris al la loko, kie Kruse ankoraŭ fervore serĉis. Ne interrompante lin eĉ nur per unu demando, Merten poste sekvis la piedsignon de la murdisto, facile ekkoneblan sur la malseketa kampo.
Ĝi kondukis rekte al la densaĵo, en kiu la kadavro estis trovita. De tie ĝi ne plu estis ekkonebla, post kiam pluraj homoj, certe ankaŭ scivolemuloj, al kiuj la arbaristo rakontis pri sia trovaĵo, estis irintaj tie. Merten pro tio encirkligis la lokon. Li ĉirkaŭiris ĝin en distanco de unue proksimume dudek, poste de duoble tiom da paŝoj, kun speciala atento observante la flankon for de la fervojo, kaj efektive sur ĝi li retrovis la jam konatajn piedenpremojn. Li tuj konstatis ilin per komparo kun la farita skizo. Nun li plue laŭiris la piedsignon. Ĝi kondukis en akuta angulo al la ŝoseo, sur kiu ili antaŭe estis veturintaj. Ĉi tie, sur la malmola kaj multe pli suririta vojo, ne plu estis eble daŭrigi la laŭiradon de la piedsignoj, des malpli, ĉar la nokta mallumo jam komenciĝis.
"Nun ankoraŭ la loko, en kiu la kadavro estis elĵetata, devas esti precize esplorata."
"Sed estas jam tro malluma, sinjoro kriminalkomisaro."
"Por tio mi havas mian lanternon." Alveninte en la loko de la fervoja taluso, kie la piedsigno de la murdisto deflankiĝis de ĝi, von Merten eklumigis sian lanternon kaj komencis plej precize efektivigitan esploron. Rompe difektitaj branĉoj signis la lokon de la surfalo. Sur unu el ili pendis malgranda strio de flavegriza ŝtofo, kiun Merten metis en sian leterujon. Same tien li metis pecon da papero, kiu kuŝis malproksime inter altaj herboj kaj sur unu flanko montris jenan surpreson:
Te
Fakt
P
Sinjorino A
Granda Hotelo
Senpere sub kaj post tiuj vortoj la papero estis forŝirita. Sur la alia flanko troviĝis krajone skribita noto: "T. 11. 40, L. 5. 29."
Tio estis ĉio; iu alia objekto malgraŭ plej zorgema esploro ne estis trovata.
"Ĉu vi opinias, ke tio iel estas valora?" la urbestro demandis kun seniluziigita mieno.
"Certe. La papereto ĝuste estas eksterordinare grava por la trovo de la murdisto, kaj verŝajne ankaŭ la peceto da ŝtofo, kiu sendube devenas de la vestaĵo de la murditino; por vi eble ne", von Merten ridetante respondis. "Kion mi konkludas el la trovaĵoj, vi vidos hodiaŭ vespere. Nun al la stacio." —
La fervoja asistanto, kiu la pasintan nokton deĵoris, estis revenonta nur post kelka tempo por la venontnokta deĵoro. Sed la suboficisto, kiu ĉe la peronbarilo kontrolas kaj deprenas la biletojn, ĉeestis.
"Ĉu vi memoras, kiu en la pasinta nokto forlasis la vagonaron ĉi tie?" Merten demandis lin.
"La rapidvagonaron, kiu haltas ĉi tie nur, kiam la princo venas por ĉasi, kio hodiaŭ ne okazis, kompreneble neniu forlasis, ĉar ĝi senhalte traveturis", respondis la suboficisto.
"Certe; sed ĉu la ordinaran vagonaron?"
"Kiun?"
"Ĉu pluraj ordinaraj vagonaroj dumnokte pasas ĉi tie?"
"Laŭ ĉiu direkto unu."
"Do mi celas tiun de Reberg."
"Ĝin forlasis la arbarasistanto kaj fremdulo."
"Kiel aspektis la fremdulo?"
"Tre precize mi ne rigardis lin. Sed estis granda, maldika sinjoro, kaj ankoraŭ juna, proksimume tridekjara, kun granda nigra liphararo kaj bluaj okulvitroj. Jes, kaj li parolis iom strange."
"Ĉu vi parolis kun li?"
"Jes. Li havis bileton, kiu valoris pli malproksimen, kaj li demandis, ĉu li povus senplue daŭrigi la vojaĝon, aŭ ĉu estus necese, atestigi la interrompon sur la bileto."
"Ĝis kie valoris la bileto?"
"Tion mi ne plu scias."
"Meditu!"
La oficisto meditis kelkan tempon kaj fine diris: "Efektive, mi ne plu scias."
"Ĉu estis granda stacio?"
"Mi ne kredas."
"Se vi ankoraŭ ekmemoros la nomon de la stacio, tuj sciigu ĝin al sinjoro la urbestro. Estas tre grave. Vi diris, ke li iom strange parolis. Kiamaniere?"
"Tiel — tiel larĝe — tiel malrapide — germano li ne estis."
"Eble tieclass="underline" Ĉu la vojaĝinterrompo devas esti atestata?" Merten elparolis ĉi tiujn vortojn kun angla akĉento.
"Jes, jes, precize tiel estis."
"Ĉu vi dum la tago revidis lin, eble ke li daŭrigis sian vojaĝon?"
"Ne."
"Ĉu tion vi scias certe?"
"Tute certe."
"Ĉu ankaŭ dum la tago vi konstante deĵoris ĉe la peronbarilo, post kiam vi havis noktan deĵoron?"
"Jes. La nokta deĵoro ne estas tro malfacila. Mi dormas en la stacidomo, kaj kiam la vagonaroj estas alvenontaj, la ĉefdeĵoranto vekas min."
"Ĉu la fremdulo parolis ankaŭ kun la asistanto?"
"Ne, el la vagonaro li venis tuj al mi."
"Bone, mi dankas vin." —
Merten kaj la urbestro reiris al Kruse, kiu sur la montrita al li loko ne estis trovinta ion alian ol malgrandan ŝtalan ringon, uzeblan por plej diversaj celoj; ĝi estis iom disfleksita. Ankaŭ ĉi tiun Merten enpoŝigis. Poste li iris meti la kadavron kune kun la sako, en kiu ĝi estis trovita, en la veturilon uzitan de ili, kaj reiris, akompanate de la urbestro kaj Kruse, al la urbeto.
Lian profundan meditadon interrompis la demando de la urbestro, ĉu li opinas, ke la fremdulo, pri kiu la fervoja oficisto parolis, estas la farinto de la murdo.
"Plej verŝajne. Cetere ni baldaŭ tute precize scios tion."
"Kiamaniere?"
"Ni devos konstati, ĉu en la pasinta nokto iu fremdulo gastiĝis en la urbo."
"Nek en la hotelo, nek en privata domo. Tion mi jam esploris."
"Ho, tre bone, tio ŝparas tempon al ni. Sed, ĉu eble en la vilaĝoj kaj bienoj de la ĉirkaŭaĵo?"
"Ankaŭ ne. Tion la ĝendarmo jam hodiaŭ antaŭtagmeze konstatis. Li ĉien estis ĉirkaŭrajdanta."
"Bonege! Nun ni scias, ke la fremdulo estis la murdisto, aŭ almenaŭ, ke li interrilatas kun la murdo, se tia estas farita."
"Tio certe ne estas dubinda"
"Ni devas ĝisatendi la sekcon. Espereble la kuracisto kun certeco povos konstati la kaŭzon de l' morto."
"Nia distrikta ĉefkuracisto estas tre kapabla."
"Pri tio mi ĝojas. Al mi la kaŭzo de l' morto ĝis nun estas tute enigma. La postsigno de ekstera vundo ne estas trovebla sur la kadavro. La morto do devas esti kaŭzita en alia maniero ol per ekstera efiko. Sed en kia? Veneno kaŭzas spasmosimilajn aperaĵojn, kiuj postlasas siajn signojn en la vizaĝo. Sed la vizaĝo de la mortintino estas tiel kvieta, kvazaŭ ŝi dormus."
"Hm. Sed kiel alie la morto povus esti kaŭzita?"
"Tio ankoraŭ estas enigmo, kies solvon espereble alportos la sekco. Ĉu la distrikta ĉefkuracisto ĝin faros ankoraŭ hodiaŭ vespere?"
"Li jam diris, ke tio devas okazi, por ke organaj ŝanĝoj eble ne malfaciligu la konstaton de la kaŭzo de l' morto."
"Li estas prava."
"La murdisto verŝajne veturis per la rapidvagonaro ĝis la plej proksima stacio, kie ĝi haltis, kaj poste revenis ĉi tien per la ordinara vagonaro."
"Sendube. Kaj la elekto de ĝuste tiu loko, proksime de stacio, kiun li tiel rapide ree povis atingi, supozigas zorgeman pripensadon de la faro."
"Nur tion mi ne komprenas: Kial li ne aĉetis bileton ĝis ĉi tie, sed al pli malproksima stacio?"
"Por malaperigi sian postsignon por la kazo, ke lia faro estus malkaŝata pli frue ol li esperis, ke tio okazos."
"Kaj kien li poste turnis sin?"
"Verŝajne al la plej proksima stacio, al Reberg."
"Kial ne al la kontraŭa direkto?"