Да правіл ветлівага абыходжання
Мусіць паэтка
Быць пудкай i прудкай
I прабівацца да чытача
Не рычагамі лакця i пляча
Вострым каленкам
I вострай грудкай!
Адаму Мальдзісу
дасылаючы верш пра Адама Міцкевіча
«Паэты нараджаюцца ў карчме»
Дарога сумная, даугая
Не давяла да Гудагая,
А прывяла яна ў карчму.
Вякі спытаюцца,
Чаму?
Ашчаднасць:
Нарадзіцца там
Павінен быў
Другі Адам!
Чытацкае пытанне
Уладзіміру Караткевічу
«Каласы пад сярпом тваім»,
Пад тваім жа цапом — зярняты
Дзе працяг абяцаны?
Чым,
Творца, рукі твае заняты?!
Двум Генадзям
Аўсянікаву i Гарбуку
Два Генi — i
Круціце твіст,
I пратарэка,
I бяссоннік,
Адзін народны,
як артыст,
Другі народны,
як паклоннік!
Паднавагодняе прызнанне
Не крэда гэта, не тэстамент —
Паднавагоднія радкі.
Ix потым Мальдзіс не дастане
З летаархіўнае ракі.
Пакуль крытычная завея
Свой Новы год не пачала,
Сказаць хацеў бы пра сябе я,
Пот спуду выцершы з чала.
Біў я сароку,
Біў варону,
Перабіваўся сакалом
I кругавую абарону
Займаў апоўнач за сталом.
Хаця займаўся перакладам,
Не ехаў на перакладных,
Не трызніў доктарскім акладам
На лаўрах вершаў прахадных.
Нікому ярлыкоў не вешаў,
Мне бок не пёк
Пасад сугрэў,
Дый белакроўем белых вершаў
З усімі заадно хварэў.
Не пяўся —
Аж да хрусту ў скабах —
Ца ўсенароднай гаманы,
Да слыннасці ў такіх маштабах
Кал i зацесны
Шар зямны.
Шавец цвікі ў зубах трымае,
Сугуччы я трымаць прывык,
Каб звонам
Рыфма йшла прамая,
Дзе гук у гук,
Як цвік у цвік.
З ушацкага крутога току
Слоў зерне трачу пакрыху,
За рыфму
Да Уладзівастока
Гатоў па шпалах гнаць блыху.
А то парой звонкапалозай,
Не дачакаўшыся гракоў,
Пяро я аскаромлю прозай.
Як нехта
З племя мудракоў!