...«Пацукі» сядзелі ў Дзіка ў пакоі, дзе стаяў відэамагнітафон і быў сякі-такі парадак. Анастас спачатку паставіў касету з кітайскім фільмам «Касталомы» — аб прыёмах каратэ. Зачараваў «пацукоў» дзядуля, гадоў пад сто, настаўнік і супермайстар каратэ, які лёгка спраўляўся з сапернікамі.
Дзік прынёс са спальні цыгарэту з анашой. Закурылі, кожны па чарзе зацягваўся, пачынаў чмурэць. У гэты час Анастас паставіў новую касету з амерыканскім парнаграфічным фільмам «Гарэм».
Пачалася бесцырымонная гамонка. Цыгарэта і фільм рабілі сваю справу. I тут Спейс-Лысы загаварыў пра шпрыц.
— Як гэта паспрабаваць укольчыка, Анастас? — цягуча звярнуўся ён да Дзіка. — Не ведаю, з чым яго ядуць. Ні разу не даводзілася...
— Гэ, — гікнуў Дзік. — Гэтая раскоша не проста здабываецца і робіцца. Патрэбен мак. Сябры з Прыбалтыкі прывезлі мне крышку гэтага бальзаму. Але ўвесь яго ўжыў.
— Мак? — паўтарыў Спейс. — Ды яго ж цяпер усюды забаранілі сеяць.
— Ёсць яшчэ мясцінкі... — ківаўся Дзік.
— Я ведаю, — раптам уклініўся ў гаворку Вадзім. — У нас на дачах у некаторых сярод кропу спее.
— О-о! Ідэя: сходзім на вашы дачы, Вадзім! — падхапіў Цім. — Я быў у вас, ведаю.
— Я з вамі, хлопчыкі! — усхапілася з крэсла Таня. — I я была там...
— Бачу, у вас дзеўка што трэба, — пахваліў Анастас Таню, падышоў да яе, прыціснуў да сябе.
— Ну, не хапай, шэф, — папярэдзіў Спейс-Лысы. — Яна «нарачоная» вось гэтага прыгажуна, — паказаў на Вадзіма. — А яшчэ — наша агульная прынцэса.
Дзік па-дзікунску (можа, за гэта і далі яму такую мянушку ў калоніі?) зарагатаў і скамандаваў:
— Усё, ганіце па «чырвоненькай», на сёння хопіць. Разбягайцеся без лішняга шуму. I каб нідзе, — грозна папярэдзіў, — ні гу-гу...
— Таня, ты напісала ў сваім дзённіку пасля сёмага класа: «План згвалтавання Рагозінай, які я распрацавала, не ўдаўся. Дарэмна толькі сапсавала лес хлопцам. I невыносна на душы з-за Вадзіма! Сядзе ні за што. Але нічога — яшчэ не вечар...
Чэрвень. Пятроўшчына».
Раскажы, як усё было.
— Падрабязна? Ліпнеце, як смала...
— Інакш не можам. Надта ж сур'ёзная справа. I прашу не маніць, гаварыць сумленна. Для цябе будзе лепш.
Чэрвень выдаўся гарачы, сонца свяціла спякотна ледзь не штодзень. На небе — ні воблачка. А на зямлі трава і лісце дрэў курчыліся ад бязлітасных промняў.
У такую пару і прыехалі ў саўгас «Пятроўшчына», што за трыццаць кіламетраў ад горада, вучні сёмых класаў, пакуль яшчэ сёмых, праходзіць месячную вытворчую практыку. У двухпавярховым цагляным будынку, які быў спецыяльна пабудаваны саўгасам для школьных практыкантаў, і пасяліліся шэсць паралельных сёмых класаў і адзін спецыялізаваны матэматычны. У кожным невялікім пакоі звычайна жылі чатыры вучні.
Суседкамі Веранікі Рагозінай былі аднакласніцы Ірына Лысёнак, Каця Скакун і Тамара Гога. Дзяўчынкі жылі на другім паверсе. Вадзім Цэхановіч, як і ўсе хлапчукі, пасяліўся на першым паверсе ў адным пакоі з Сяргеем Дубовікам, Аляксеем Булатам і Антонам Сухавеем. Усе з сёмага «С». А Таня Касмылёва не захацела жыць са сваімі аднакласніцамі і папрасілася пасяліць яе з Аняй Крываручка, Вольгай Старасценка і Верай Свістуновіч з сёмага «Б». Заявіла: інакш уцячэ з практыкі. У Тані былі свае планы. 3 аднакласніцамі яна не сябравала, таму і тут не пажадала жыць разам.
Перад ад'ездам Таня ледзь не пасварылася з маці. Яна ўведала, што Вадзім пасля практыкі едзе ў піянерлагер «Зялёны гай».
— Даставай пуцёўку ў лагер, ма, а то...
— Што?.. — не зразумела Маргарыта Іосіфаўна.
— ...уцяку куды-небудзь...
— Таня, што ты гаворыш, апомніся!
— Папрасі добра ў Канстанціна Сяргеевіча пуцёвачку. Ён усё можа. Нават новага мужа знайшоў табе...
— Што, што? — не паверыла пачутаму Маргарыта Іосіфаўна.
— Ты думаеш, я маленькая, дурненькая, не чую, як вы ў нашым другім пакоі пра ўсё гаворыце з сябрам Канстанціна Сяргеевіча?! Каб ведаў бацька...
— Я прашу цябе, больш пра гэта нідзе ні слова...
— Толькі тады, калі будзе пуцёўка.
— Новыя «адзідасаўскія» красоўкі, заходнегерманскія касеты ты атрымала. Табе яшчэ мала? Падзякавала б хоць Віктару Міхайлавічу, які табе ўсё гэта прывёз.