— Хачу ў «Зялёны гай»!
— Ну, ладна. Паспрабую... — здалася Маргарыта Іосіфаўна.
Перад ад'ездам на практыку Таня сустрэлася ў падвале, новым месцы збору тусоўкі, з Цімам і Спейсам і прапанавала ім свой план:
— Хлопчыкі, чакаю вас у адзін з выхадных у Пятроўшчыне. Гэта трыццаць кіламетраў ад горада на поўдзень. Мы будзем там праходзіць практыку. Ёсць ідэйка. Там будуць Вадзім Цэхановіч і Вераніка Рагозіна. Мне, прынцэсе, надакучыла бачыць, як яна чапляецца да яго. Я адна хачу быць з Вадзімам. Трэба нешта зрабіць з ёй. А вы разумееце, што... Я пастараюся вам дапамагчы. Згода?
— Пра што гаворка, прынцэса! — засмяяўся Спейс.
— Не падвядзём. Можаш не сумнявацца, — падтрымаў сябра Цім.
У суботу вечарам Таня сядзела на сваім ложку ў інтэрнаце. Суседкі збіраліся пасля праполкі цукровых буракоў у мясцовую лазню.
— Пойдзеш, Таня, з намі? — спытала Вольга Старасценка.
— Ды вы што? Там жа мыюцца адны брудныя саўгаснікі. Я лепей у горад з'езджу. У ванне памыюся. Ды вось-вось да мяне павінны прыехаць сябры.
— Кажуць, у клубе сёння будуць канцэрт, дыскатэка, — кладучы ў цэлафанавы мяшок мачалку і шампунь, сказала Вера Свістуновіч. — Трэба памыцца...
— Я ведаю, што будзе выступаць Вераніка Рагозіна з сёмага «С» са сваімі тэлевізійнымі ролямі, — іранічна скрывілася Таня. — Яна і мясцовая артыстка Нінка рыжая, кажуць, спеліся...
— А я бачыла, як Вераніка з мамай пайшлі на аўтобусны прыпынак, — падала голас з кутка Аня Крываручка. — Відаць, у горад паехалі...
— Не можа быць! — ускочыла з ложка Таня. — А як жа канцэрт?
— Без яе абыдуцца... Ёй, мусіць, тэрмінова трэба было дамоў, — выказала свае меркаванне Вольга Старасценка.
Таня гэтага не чакала. Яна рыхтавалася да сённяшняга вечара. Хадзіла на возера, якое было за вёскай, каля невялікага гаю. Берагі возера параслі густым кустоўем. Тут адпачывала вясковая моладзь. «Сюды, сюды неабходна завабіць Рагозіну...» — вірыла ў яе галаве адна думка. Па дарозе назад сустрэла Нінку рыжую, як называлі ў Пятроўшчыне тутэйшую васьмікласніцу Ніну Лескавец за яе выфарбаваныя ў рыжы колер валасы. Скончыўшы восем класаў, яна нікуды не паступала, збіралася ісці ў дзевяты клас. I таму пакуль дапамагала ў клубе загадчыцы арганізоўваць канцэрты.
Ніна, сама аматар і ўдзельніца мастацкай самадзейнасці, у першыя ж дні, калі прыехалі школьныя практыканты ў саўгас, разведала, хто з гарадскіх вучняў мае артыстычны талент. У групу артыстаў трапіла і Вераніка, нават пасябравала з Лескавец. На першай рэпетыцыі Вераніка зачаравала Ніну сваёй Асоллю з «Пунсовых ветразяў». Тая доўга хадзіла пад уражаннем, якое зрабіла на яе Вераніка сваёй гераіняй. Пра гэта ведала і Касмылёва. Аднойчы яна трапіла на такую рэпетыцыю, дзе Ніна з захапленнем глядзе-ла на Вераніку-Асоль.
— Фі, чарэшня! Хронікі! — засмяялася Таня. Гэтыя словы мелі прыкладна наступны змест: ідэйныя, зацыкленыя дурні. На што Ніна, доўга не думаючы, адказала:
— Чувіха ты ў суперсучаснай форме, што ты разумееш? — Ніна была вострая на язык. Яна бачыла, як Таня, высока задраўшы нос, праходзіла каля вясковых дзяўчынак, нафарбаваная, модна апранутая.
Касмылёва гэта запомніла. Яна, прынцэса, не магла дараваць нейкай простай вясковай дзяўчыне.
— Эй, ты, зацыкленая, — кінула Таня і цяпер наўздагон Ніне, калі тая, параўняўшыся, не глянуўшы на Касмылёву, спакойна пакрочыла далей. — Вітацца трэба...
— А я з такімі чувіхамі не вітаюся, — спакойна адказала Лескавец.
I вось Таня сядзела адна ў пакоі, суседкі, якія вярнуліся з лазні, пайшлі ў клуб, і думала, што рабіць, калі прыедуць Спейс і Цім. Веранікі няма, адна Нінка, — што ж, варта хоць яе правучыць. Такога нахабства яна даўно не ведала. Каму, ёй, прынцэсе, такое сказаць? Не, гэтага яна не сцерпіць. Адпомсціць, абавязкова адпомсціць!
Спейс і Цім з'явіліся, калі ўжо пачынала цямнець. Пакой нумар 25, у якім жыла Таня, ім паказала цётка Дуся, якая тут дзяжурыла.
Адчыніўшы дзверы пакоя, «пацукі» ўбачылі на ложку Таню. Яна ляжала на баку ў хатнім халаце.
— Прывітанне працаўнікам палёў! — кінуў з дзвярэй Спейс.
Таня паднялася, падбегла да Ціма, Лысага, чмокнула іх у шчокі.
— Што новага, прынцэса? — спытаў Цім.
— Праваліўся план, хлопчыкі. Рагозіна змылася ў горад. Але тут ёсць адна асоба... Даручаю вам з ёю пазнаёміцца. Не падабаецца яна мне. Чувіхай мяне называе, не вітаецца. I з кім? Са мной!
— Хто яна? — спытаў Цім.
— Нінка рыжая... Мясцовая чмошня... На год старэйшая за мяне. У мясцовым клубе самадзейкай займаецца. Цьфу! Перажыткам мінулага...