— Здалёк... У госці да аднаго практыканта...
— Да каго, калі не сакрэт?
— Вунь да таго прыгажуна, — Спейс паказаў на Вадзіма.
— Ведаю. Бачыла. Ён з Веранікай Рагозінай прыходзіў на рэпетыцыю. Дарэчы, вы не ведаеце Вераніку? — Спейс хітнуў галавой. — Шкада, што сёння не давялося ёй у канцэрце выступіць. Прыехала мама і забрала яе: памерла бабуля. Вы не бачылі яе ў ролі Асоль! Гэта непаўторна! Казала, што яна іграла гераіню Аляксандра Грына ў тэлеспектаклі. Шкада, я не бачыла...
— А ці любіць Ніна сучасную музыку? — перайшоў на іншае Лысы.
— Вельмі люблю! Сама ў самадзейнасці ўдзельнічаю. Іграю на акардэоне. Пяю. Сёння выступала ў канцэрце. Не бачылі? — Ніна не адышла яшчэ ад выступления, была ўзбуджана.
— Не, мы толькі прыехалі. Нядаўна.
— Чаму так позна?
— 3 сябрам — вунь ён танцуе з белавалосай дзяўчынкай, — Спейс, паказаў на Ціма, — мы вучымся ў музычным вучылішчы. Пасля заняткаў у нас заўсёды практычныя. Пакуль адпрацавалі, выбраліся, дык і зашарэла, — ілгаў Лысы.
Ніна паверыла, што з ёю танцуе будучы музыкант-прафесіянал, і пацікавілася:
— А на чым вы іграеце?
— На флейце. Калі Ніна не супраць, мы з сябрам можам хоць зараз на ёй пайграць. Дудка ляжыць у пакоі ў Вадзіма. Не было куды яе дзець. Захапілі пасля заняткаў з сабой. Хадзем!
Лескавец згадзілася: гэты незвычайны, як ёй здалося, хлопец не на жарт зацікавіў.
Праз некалькі хвілін Спейс, Цім і Ніна крочылі ў бок інтэрната. Таня і Вадзім, згледзеўшы, што сябры зніклі, таксама выйшлі з клуба. Першай мінула тройцу Таня, не паказала выгляду, што ведае хоць каго-небудзь і пабегла паперадзе. Вадзіма хлопцы спынілі. Перакінуліся некалькімі словамі, Вадзім павітаўся з Нінай, тая ў адказ усміхнулася яму. Калі параўняліся з інтэрнатам, Цім шапнуў Вадзіму: маўляў, бяжы, вазьмі магнітафон.
Вадзім ведаў, што Цімаў магнітафон у Таніным пакоі. Таму адразу і пабег туды. Таня сядзела на ложку, калі ўвайшоў Вадзім...
— Дай магнітафон... Папрасілі хлопцы...
— Перадай і вяртайся назад.
— А ты тут будзеш? 3 намі не пойдзеш?
— Хутка вернуцца дзеўкі з клуба. Заходзь да нас абавязкова. А хлопцы няхай... няхай пазабаўляюцца з гэтай Нінкай... Чуеш, Вадзім, вяртайся! — кінула наўздагон.
Вадзім пабег, схапіўшы магнітафон, а Таня засталася адна. Яна перажывала, каб хоць Вадзім не ўблытаўся ў гісторыю. Яна яму спецыяльна не расказвала, чаго прыехалі Спейс і Цім. Так, праведаць іх...
Пакуль Вадзім выбег з інтэрната, троіца быа ужо далекавата: у цемры, якая апусцілася над зямлёй, не было чутно нават крокаў па гравійцы. I Вадзім прыпусціўся бегчы. Дагнаў у канцы вёскі, недалёка ад возера. Вяртацца яму не хацелася. Дый сябры падахвоцілі застацца. Асабліва прасіла, ледзь не малілася Ніна: яна пачула, як пстрыкнуў клавіш магнітафона і ў цемры загучала рок-музыка. Ніна зразумела: флейта — гэта звычайны жарт гарадскога хлопца. А Вадзім быў Ніне ўсё ж крыху знаёмы.
Засвяцілася ў цемры, як зорка ў небе, невялікае возера. Кампанія набліжалася да яго, смеючыся пад музыку. Па дарозе Спейс дастаў цыгарэты, тыя самыя, з анашой, прапанаваў Ніне:
— Цыгарэткі незвычайныя, закуры...
— Я куру гады ў рады, — пажартавала, адвяла ўбок Спейсаву руку з цыгарэтай Ніна.
— Ну, навошта ж так... — зазлаваў Спейс, але тут жа супакоіўся.
Пайшлі па беразе. Паабапал возера раслі чарот, трыснёг, кусты алешніку, крушыны. Непадалёк стаяў невысокі гай. Ніна ішла з кампаніяй на тое месца, дзе звычайна вясковая моладзь раскладала вогнішчы. Гэта быў узлобак паміж возерам і гаем. Там, думала Ніна, і яны распаляць цяпельца, пагамоняць... Падышлі да попелішча. Над ім высока ўгары, нібы ў прысаку вуглі, гарэлі дзве зоркі. Селі на калодкі, якія прынеслі сюды, відаць, вясковыя хлапчукі
— Давайце распалім вогнішча, — сказала Ніна. — Запалю ёсць, а сушняку знойдзем...
— Вогнішча не будзе... — раптам устаў Спейс.
— Яно толькі будзе прыцягваць увагу... — шматзначна вымавіў Цім.
— Усё-ткі, хлопцы, я заскочу ў гаёк, пашукаю сухіх галінак, — і Вадзім знік у цемры.
— Дзівак! — плюнуў у старое попелішча Лысы. Мацней зацягнуўся цыгарэтай, тое ж зрабіў і Цім.
Спейс падышоў да Ніны, узяў за валасы, уставіў ёй цыгарэту ў губы:
— Куры! — загадаў.
— Ну навошта ж так груба? Я і сама магу... — крутнулася Ніна. Затым узяла цыгарэту са Спейсавых рук, крыху пацягнула: разумела, так будзе лепш. Але смак цыгарэты ёй не спадабаўся, і яна кінула яе ў попел. Ніна не ведала, што гэта была за цыгарэта...
Гэтая Нініна неразважлівасць раз'юшыла «пацукоў». Яны зараз сапраўды былі падобны на пацукоў, якія раптоўна кідаюцца на сваю ахвяру. Спейс і Цім, як па камандзе, падскочылі да Ніны: закруцілі назад рукі, заткнулі рот, ірванулі адзенне. Зляцела лёгкая вятроўка, затрашчалі блузка і плашчовая спаднічка...