Антаніна Фёдараўна стаяла як акамянелая. Потым паволі пачалі прыходзіць думкі. Уся нібы ўстрапянулася: «Ах, Маргарыта Іосіфаўна, Маргарыта Іосіфаўна... Як жа можна было самым блізкім і родным людзям стаць ворагамі? Маці і дачка...» На памяць прыйшлі кашмарныя сны ў гасцініцы... Ледзяная рэчка, тройка коней, сані, Антон Кузьміч, былы школьны дырэктар Ангеліна Мікалаеўна і яна... Усе яны правальваюцца пад лёд... Кожны па-свойму... I раптам Антаніне Фёдараўне моцна захацелася — ажно ўзняла галаву ўгару, — каб тыя іншапланецяне ці крылатыя анёлы са сну прыляцелі і забралі яе з сабою на неба...
Рэйсавы аўтобус спыніўся на прыпынку насупраць могілак. 3 яго пачалі выходзіць людзі, большасць з кветкамі. Дзве жанчыны, што першымі спусціліся з аўтобусных сходак, былі з жоўтымі Вяргінямі.
Канчалася лета, і з кветак найбольш было вяргіняў. Яны цвілі ўсюды: у вясковых гародчыках, на дачах. I Вадзімава маці, Наталля Сямёнаўна, таксама прывезла вяргіні з дачы. Свае — не чужыя, свае кветкі, як свае дзеткі. Гэтыя кветкі, пышныя, сонечныя, яна трымала ў руках.
Дзень быў якраз на Прачыстую, самае значнае свята ў канцы лета. Прачыстая, або Успение, азначае вечны сон. Мо таму і выбралі Наталля Сямёнаўна і Вадзім гэткі дзень, трэба сказаць, сімвалічны, каб паехаць на могілкі.
Каля ўваходнай брамы бабулькі прадавалі жывыя і штучныя кветкі. Вадзім памкнуўся да адной з бабулек, перад якой стаялі высокія белыя ружы. Маці раптам спыніла яго, заўважыўшы імкненне сына.
— Навошта яны табе, Вадзім? У нас жа ёсць кветкі... Вадзім ціха, нават па-філасофску, адказаў:
— Жоўтыя вяргіні, сімвал смутку, мы пакладоём на магілу Тані, а белыя ружы, чыстыя, велічныя, — Вераніцы. Так будзе правільна...
Вадзім расплаціўся з бабулькай, узяў у рукі чатыры ружы і пачаў даганяць маці, якая ўжо зайшла за браму. Хутка ён параўняўся з ёю.
— Пойдзем адразу да Тані, — сказала Наталля Сямёнаўна. — Яна тут непадалёк, з краю ў чацвёртым сектары. Справа. А Вераніка — у трэцім. Злева, у сярэдзіне... Дый на магіле Веранікі пабудзем даўжэй... — Наталля Сямёнаўна была на могілках у час пахавання Веранікі і Тані, добра запомніла тыя сектары. I калі Вадзім, вярнуўшыся з выхаваўча-працоўнай калоніі, папрасіў маці звазіць яго на могілкі, дзе пахаваны Вераніка Рагозіна і Таня Касмылёва, Наталля Сямёнаўна не адмовіла, а, наадварбт, падаахвоцілася. Яна разумела: сыну гэта неабходна.
Ішлі па галоўнай алеі між магіламі з помнікамі і фотаздымкамі людзей, якія некалі жылі, як Вераніка і Таня. Наталля Сямёнаўна амаль не глядзела на помнікі — не раз была тут: на гэтых могілках пахаваны яе бацькі. А Вадзім ажно крыху адстаў ад маці, чытаў прозвішчы нябожчыкаў. Рабіў ён гэта нібы спалохана, баючыся. Магілы і помнікі уражвалі, прымушалі сцішвацца ў душы, задумвацца. «Гэта тое месца, дзе трэба бываць часцей... Асабліва такім, як я...» — раптам узнікла думка ў Вадзімавай галаве.
Маці ўжо падыходзіла да чацвёртага сектара. Азірнулася, павярнулася да Вадзіма — хутчэй! Вадзім перастаў чытаць прозвішчы на помніках і рушыў за маці. За паваротам прайшлі крыху ўверх, і на горачцы, з краю Наталля Сямёнаўна спынілася.
— Вадзім, вось яна, Таня, — калі сын падышоў бліжэй, маці паказала на невысокі грудок, выкладзены зялёным муравам, у галавах якога стаяў партрэт Тані. Помніка яшчэ не было. Вадзім, нібы баючыся, падышоў бліжэй да магілы, паклаў жоўтыя вяргіні і стаў углядацца ў партрэт: знаёмыя рысы твару, насцярожаны позірк вачэй, прычоска «пад металістаў» — зблытаныя, быццам дрот, валасы... Здымак з тых, іх агульных часоў. Іншага здымка, відаць, не было.
Няўжо гэта яна, Таня Касмылёва? Тут, пад яго нагамі? Таня, якая, здавалася, гатова была перавярнуць дагары ўвесь белы свет? Таня, якая стала галоўнай віноўніцай яго паламанага лесу? Думкі пабеглі далека назад... Успомнілася тусоўка «Рэтс», куды яго ўцягнула Таня, чорныя справы, якія рабілі «пацукі» ў гэтай тусоўцы... Запыніліся на апошняй мяжы паміж вольным і зняволеным жыццём...
...Вадзіма прывезлі пасля суда адразу ў выхаваўча-працоўпую калонію абласнога горада Віцебска. Яна знаходзілася на вуліцы Гагарына, 48. Дзіўна, здавалася, што гэта нейкая насмешка: назва вуліцы ніяк не адпавядала той установе, куды трапіў Вадзім. Хутчэй яна падыходзіла да авіяцыйнага вучылішча, з якога маглі б выйсці будучыя касманаўты. Іншы раз Вадзіму мроілася, што ён не ў калоніі, а сапраўды займаецца ў ваенным афіцэрскім вучылішчы, куды марыў пасля школы паступіць. Аднак ява брала свой верх: пасля штодзённага манатоннага зняволенага жыцця забудзеш пра ўсякія мары. Ну хіба ёсць час ім, марам, калі вось гэткі рэжым дня: у 6.00 пад'ём пад званок, да пояса юлы бягом да мыцельніка, затым паверка — дзяжурныя пералічваюць усіх зняволеных, дарэчы, тры разы на дзень, сняданак з прасянай кашы і шклянкі чаю, шэсць гадзін працы ў дзень, паміж імі абед з чачэвічнага супу і стаўрыды, вучэбныя заняткі (калі гэта першая змена, бо калі другая, то ўсё наадварот; вучэбныя заняткі перад абедам, нейкая гадзіна на самападрыхтоўку — вось дзе можна было б памарыць, але тут як тут заўсёды іх начальнік аддзялення капітан Іван Шаўцоў: «Спыніць фантазію! Падручнікі ў рукі, шызікі-фтызікі»). Не паспееш павячэраць, як ужо ў 22.00 адбой. Да гэтага графіка жыцця Вадзім доўга не мог прывыкнуць. Бо там, дома, на волі ён мог у любы час задумаць нешта свае і рабіць гэтае «свае» ўсё па-свойму, калі захочацца... Тут жа ты толькі адзінка, якая падпарадкоўваецца, як і астатнія, агульнаму распарадку дня. У тым і розніца волі і няволі.