— Зразумеў ... —ледзь выцягнуў з сябе Вадзім.
— Ідзі ... I больш не трапляй у ізалятар. Бо адсюль можаш доўга не выйсці...
— Ды я... Ды я... — захваляваўся Вадзім, — хачу чым хутчэй пакінуць калонію. Бо я трапіў сюды па злашчасным супадзенні... А там, дома, нядаўна здарылася тое, чаго я і ў сне не мог прысніць... Вось і не ўстрымаўся перад Віцькам Баранавым...
— Што здарылася, кажы хутчэй? — запатрабаваў маёр. Яму таксама стала цікава, што ж там здарылася... адбылося...
— А што казаць, калі ўжо позна... Калі б я быў на волі, магчыма, таго і не было б... — Вадзім гаварыў пакуль загадкай.
— Чаму так думаеш? «Не было б...» Расказвай, расказвай... — памякчэў маёр.
Вадзім на хвіліну задумаўся: расказваць да канца, ці не пра лес Веранікі Рагозінай? Усё ж вырашыў расказаць...
Маёр Кузняцоў слухаў уважліва, раз-пораз мяняючы позу за сваім сталом. Было бачна, яго вельмі крануў Вадзімаў расказ. У канцы ён выйшаў з-за стала, падышоў да Вадзіма, паклаў руку на яго плячо.
— Ты тут не першы і не апошні з падобнымі гісторыямі. Хоць гэта страшна, калі падумаць, нават для нас, дарослых... Адно засвой: табе гэта трэба прапусціць праз душу і сэрца. I не выбрыкамі рэагаваць, як гэта ты зрабіў з Баранавым, а галавою думаць і думаць, каб хутчэй пакінуць калонію. Ты яшчэ не да канца страчаны юнак. — Кузняцоў гаварыў праўду: далейшы лес Вадзіма залежаў ад яго самога. — I гэтая страшная гісторыя з тваёй сяброўкай хай табе стане на ўсё жыццё урокам. Яе не вернеш, а ты адсюль можаш вярнуцца сапраўдным чалавекам... Ідзі на заняткі...
Маёр адышоў ад Цэхановіча, сеў за свой стол, а Вадзім выйшаў за дзверы кабінета і пакрочыў у пакой адпачынку. Яму хацелася цяпер пабыць у адзіноце. У пакоі якраз нікога не было. Сеў на крэсла перад тэлевізарам, які быў выключаны, абняў аберуч галаву і колькі сядзеў так — не помніць, пакуль не зайшла па яго выкладчыца гісторыі Марыя Пятроўна Івашова. Нехта падказаў, што Цэхановіч у пакоі адпачынку. Яна і забрала яго на урок.
Аб прыездзе Вадзіма з калоніі Антаніна Фёдараўна даведалася ад яго малодшай сястрычкі Алесі, якая вучылася ў пятым класе. У ім Мірановіч выкладала матэматьгку.
Аднойчы пасля урока яна затрымалася ў класе. Побач з ёю апынулася Алеся. Неяк само сабой у Антаніны Фёдараўны выскачыла пытанне:
— Алеся, а брат твой Вадзім яшчэ не вярнуўся з калоніі? — настаўніца ведала, што хутка павінен скончьщца тэрмін зняволення Вадзіма.
— Тыдзень назад прыехаў... Сядзіць дома...
— Алеся, — пачала як мага тактоўней прасіць Антаніна Фёдараўна. — Перадай яму, калі ласка, што я хацела б сустрэцца з ім. Няхай падыдзе ў школу ў любы дзень.
— Добра, Антаніна Фёдараўна. Я перадам Вашу просьбу, — Алеся подбегам выскачыла з класа.
Запрашэнне Антаніны Фёдараўны Вадзім спачатку ўспрыняў з асцярогай, а потым вырашыў усё-ткі пайсці ў школу, выбраў адпаведны дзень і накіраваўся туды.
Вось і школа, у якой правучыўся сем гадоў. Тыя ж сцены басейна з чырвонай цэглы, за ім — з белых панеляў будынак школы, які нагадваў літару «П».
У сэрцы нешта торгнула, апякло, нібы агнём. Так, здаецца, даўно ён не хваляваўся... Школа, родная школа... Колькі ўсяго тут было за час вучобы! I добрага, і дрэннага... Як далека бачыцца з вышыні перажытага... Эх, каб можна было нанава прайсці ўсе свае школьныя гады! Колькі б не зрабіў ён памылак! Як нашмат радасней можна было б пражыць тое жыццё...
Вадзім нясмела адчыніў знаёмыя ўваходныя дзверы... Вестыбюль, направа — гардэроб, злева наперадзе — калідор, паабапал якога класы. Ен яшчэ крыху прайшоў і апынуўся каля паста. Спытаў у пажылой вахцёркі, калі заканчваецца ўрок.
— Праз дзесяць хвілін, — адказала тая.
Вадзім ведаў, што настаўніцкая знаходзіцца на другім паверсе. Там можна будзе паглядзець расклад урокаў і даведацца, у якім класе зараз Антаніна Фёдараўна. Сустракацца з настаўнікамі яму не хацелася. У яго становішчы гэта было б цяжка. Таму вырашыў сустрэцца з Антанінай Фёдараўнай у класе.
Так і зрабіў. Зайшоў у настаўніцкую, якая была пустая, прабег вачыма расклад урокаў. Антаніна Фёдараўна вяла ўрок матэматыкі ў восьмым «Б». Яшчэ раз акінуў пакой настаўніцкай — здаецца, нічога не змянілася: уся тая ж абстаноўка, калі ён забягаў сюды ў час перапынкаў. Выйшаў і пакрочыў у бок восьмага «Б». Гэты кабінет ён помніў. Сам тут некалі займаўся. Слухаў тую ж Антаніну Фёдараўну...
Дзесяць хвілін прабеглі хутка. Празвінеў званок, і праз нейкія секунды з класа выйшлі першыя вучні. Вырашыў не заходзіць у клас, а дачакацца, калі Мірановіч выйдзе сама, як звычайна з класным журналам у руках.