1976
* * *
— Дзе завязваюцца ветры,
Тыя,
Што прыносяць буру
У чалавечую душу?
— У пустынях адзіноты.
1976
* * *
Ненавіджу святочныя дні,
І таму
Свята жадаю ўсім, хто мне дораг:
Паэту,
Чый затоены смутак
Збірае пяшчотна людзей
Пад сузор'ямі вершаў,
Каб адчулі яны адзінства сваё
І збавіліся адзіноты;
Суседу —
Маўкліваму столяру —
Які ўсё жыццё
Ювелірна
Камень халодны новых кватэр
Устаўляе ў аправу цёплую
З бярозы, сасны і яліны,
Каб помнілі навасёлы
Пра сувязь карэння і кроны;
Сябру маленства майго —
Трактарысту —
Рудому ад сонца і ветру,
Быццам камяк палескай зямлі,
Добраахвотна падданаму і ўладару
Бяссоннай турботы —
Сеяць;
І яшчэ,
І яшчэ,
І яшчэ, —
Іх многа, хто мне дарагі
І хто ведае гэта,
І таму пералік не патрэбен, —
Жадаю сапраўднага свята:
Каб любою парою года
Чырвоная лічба
У душы распускалася ўзнёсла
Дрэўцам маёвым,
І зялёнаю моваю ўся істота
Узрушана сцвердзіла:
Падзяляю
Агульную радасць быцця!
1977
* * *
Дзе твае межы, дабрата?
(3 крывёю повязі ірвуцца...)
Своечасова б забрытаць,
Каб злом табе не абярнуцца...
Каб шчодрасць годная твая
Не стала дробязнай апекай,
З якою робіцца ўтрая
І пуста й душна чалавеку.
Ён паспрабуе ўсё прыняць,
Даць усяму сваё найменне,
Ды не даруе, дабрыня,
Спагадлівага прыніжэння.
1977
* * *
...I прыпасе нялёткае імгненне:
Зноў змрочна, глуха.
А ты не маеш права на сумненне,
На стому духу.
Не маеш права ты ў нявер'і горкім
Шукаць прычалу, —
Не прабачаюць здраду нашы зоркі,
Не прабачаюць.
1977
* * *
Цуд не бывае нечаканы,
Не спраўдзіцца яму раптоўна:
Жаданы пасля ночы ранак,
З карэньчыка ідуць бутоны.
Зялёнай клеткай хларафілу
Завяжацца першапрычына, —
Хай выстарчыць бунтоўнай сілы
Зрабіць рэальнасцю магчымасць!..
А хто не меў тут дачынення,
Слязы ні ўсмешкі не патраціў,
Той цудам назаве здзяйсненне...
Была ж,
як выклік,
праца.
Праца!
1977
* * *
Ловяць далягляд
гады імклівыя, —
Таямнічы, непазбежны дар...
Чалавек адно датуль шчаслівы,
Покуль сам
умее шчасце даць.
І адвеку
будні нашы ўпарта
Цвердзяць,
новы беручы рубеж:
Дай нам,
лёс,
таго, чаго мы вартыя,
Каб не здрадзіць нам
самім сабе.
1977
* * *
Хто вас прымаў калі,
парады:
«Будзь асцярожней, тут асцюк»?
Удзячна колкаму жыццю,
Што выхварэла гэту праўду:
Там
сэрцу засень адшукаць,
Дзе сонца
смаліць без патолі.
...I каласуе маё поле
Пад горным знакам васілька.
1977