І лёталі разгублена стрыжы
Над скамянелай постаццю
Жанчыны,
Замерлай
Над надзеяю сваёй,
Заўжды такою кволай
І жывучай,
Цяпер
Імгненна гэтак
Бездыханнай;
Хапіла
Аднаго аблічча той,
Каго калісь кахаў
Яе каханы, —
Падчас
Знішчальней смерці
Хараство...
А той,
Хто для загубленай надзеі
Ужо адным ёй існаваннем быў
Уладаром вады
Жывой і мёртвай,
Не ведаў,
Што
Забойства
Адбылося...
1976
ЗНІЧКА
Дыпціх
1
Адны вучоныя сцвярджаюць:
Не ў дваццаць першае стагоддзе,
А ў пацяпленне на планеце
Няўхільна чалавецтва йдзе.
А беззаганныя машыны
Адначасова і бясстрасна
Вучоным іншым памагаюць
Зямлі вылічваць халады.
I, каб не стыць у адзіноце,
Мы так стараемся наблізіць
Да нашае планеты
Зоркі.
А людзям усё роўна золка,
Так часта безнадзейна золка.
2
І ты мне зорку абяцаў,
І падарыў яе ў шуканні
Цяпла спагады і любові.
І ў нас адліжнела на сэрцы,
Бо мы не ведалі яшчэ,
Што зорка тая наша —
Знічка.
Цяпер жа, ведаючы ўсё
Пра справядлівасць нашай знічкі,
Не хочам ведаць анічога,
І ў страху перад халадамі
Зноў прагнем зоркі —
Сэрца друга.
1977
БЕЗ ЦЯБЕ
А мне ўсё лепей без цябе.
Працую — не гарую.
Спакойнай сіле не слабець —
Магу звярнуць гару я.
Бясплённа дзень не праміне,
На мары не патрачу.
Смяюся, калі смешна мне,
А плачацца — не плачу.
Так, мне ўсё лепей без цябе.
Жніво наспела ў часе.
Ні тлуму, ні трывог цяпер.
...I ні хвіліны шчасця.
1977
* * *
Абступіце мяне,
людзі,
атачыце,
Ні на міг
не выпускайце з свайго кола:
Ваша тлумнасць неабходна,
як ніколі,
Каб забыць мне,
што цвітуць валошкі ў жыце.
Каб не помніць,
каб не слухаць,
каб не бачыць
Сінім-сінія і свята,
і гаркоту,
Каб мінальнай іх
не прагнуць мне спякоты
З безразважнаю
адвагаю дзіцячай.
Не праходзіць для душы беспакарана
Логікі
і пачуцця
несумяшчальнасць. —
Ды цнатліва,
і банальна,
й незвычайна
Перапёлку з васільком вянчае ранак!
Абступіце мяне,
справы,
атачыце,
Ні на міг
не выпускайце з свайго кола:
Ваша ўлада неабходна,
як ніколі,
Каб не помніць,
што крычаць валошкі ў жыце...
1977
БЯЗЛАДНАЯ РАЗМОВА
Пагаварыць з табою трэба мне,
А я пакутна падбіраю словы:
Зусім дзяўчынка ты ў маіх вачах,
А я ў тваіх чытаю столькі болю...
Як недарэчна, што душы мудрэць,
Мужнець ёй толькі ад рубцоў уласных
І раны, што скрывавілі мяне,
Цябе не ўберагуць ад ран тваіх.
Паслухай, сёння, калі што й скажу
І прыгадаю пачуццё, якое
Абразай падсякалі, як з абрэза,
Не думай, што цябе хачу суцешыць
Падобнасцю людскіх перажыванняў:
Не ўсцешыла б мяне бяда чужая,
Хай і ў мінулым гэтая бяда.
Цяпер, калі па валасах маіх
Усё натхнёней чыркае галубка
Крылом з'інела-белым,
Я хачу
Упэўніцца, ці гэтак, бы ў юнацтве,
Да новых ран маё гатова сэрца...
1977
* * *
«Прапашчы чалавек!..» —
І адкаснуцца,
З недаравальнасцю напагатоў,
Уласнай цнотаю прыстойналюбца
Надзейна асланіцца, як шчытом?