1976
* * *
Трывалае, трывушчае ты,
Сэрца.
Цябе,
Нібы стыхія першабытная,
Смяротна перапоўніць пачуццё,
Цябе,
Як промнем лазерным,
Пратне
З бязлітаснаю асалодай
Узаемнасць,
А ты
На гэтай прывіднай мяжы
Неверагоднасці і явы —
Ты тут адно і ўсведамляеш
Сябе жывым!
1977
ПЕСНЯ МАТЧЫНАЙ МАЛАДОСЦІ
Святлом і ценем хвілю працяло:
Знарок ці незнарок?
Сабе ці мне? —
Вяртае мама песняй маладосць сваю:
...Насыпаў пшанца
Аж па каленца,
Наліў вадзіцы
Аж па крыліцы.
Галубка не есць,
Галубка не п'е,
На круту гару
Усё плакаці йдзе.
— Галубка мая,
Шызакрылая,
Якая ўдалася
Ты журлівая!
Ой, ёсць у мяне
Семсот галубоў.
Лятай, выбірай
Па сэрцу любоў.
— Ой, лятала я,
Выбірала я.
Не знайшла такога,
Як страціла я...
...А на старой бярозе за акном
Кажнюткі ліст імя тваё калыша.
А за парогам кожная сцяжынка
Звіваецца ў дарогу — да цябе
І што ні міг, сваёй кажнюткай нотай
Святло і цень складаюць гімн — табе.
1972
БЫЛО РАССТАННЕ
Было расстанне назаўжды.
Так трэба, ведалі абое.
І два каменных гарады
Нас падзялілі між сабою.
Далоні ўладныя свае
Раўніва ўсклалі нам на плечы,
Сказалі:
«Помніць недарэчы» —
І ўкінулі ў віры свае.
Міналі месяцы, гады.
Сцяна няведання ўставала.
Было расстанне назаўжды.
Не ўспамінаў.
Не ўспамінала.
Вясну, хоць заплаці ўтрая,
За восені слату не купіш,
Дзе непрыкаянасць мая
Уселася ў чырвоным куце.
Было расстанне назаўжды.
А колькі ж лютых мінавала? —
І хваляй весняе вады
Сцяну як маем змаявала.
Чытаю твой кароткі ліст,
Які, як парастак нязломны,
Прабіўся з нашага калісь
У дзён цяперашніх улонне.
І змоўклі стражы-гарады,
І на скрыжалях іх заззяла:
Не забываў,
Не забывала.
Было расстанне. Назаўжды?
1977
ЗА СОСНАМІ—МОРА
Пляменніку Ланку
І
Упарта, пругка
сэрца мора б’ецца.
У памяць — хвалю шызую — ступі:
Разгубленасці ўзрост мінуў, здаецца —
Трывогам месца саступіў.
У цяглых сосен праз гушчэўе веек
Глядзіць сцярожка неба сінізна.
О, боязь за другога чалавека!..
Адна ты робіш чалавека з нас.
Адна ты нешта ў гэтым свеце значыш.
На поўдні зноў хмурына усплыла...
На золку чайкі, як жанчыны, плачуць,
Страсаюць цішу з белага крыла.
II
Дзень натхнёна вяслуе пунсовым вяслом,
Выплываючы з мора.
Колькі вас, для каго сёння не прынясло
(Як і ўчора)
Ані ўзнёслых мінут, ні жывучай тугі,
Ні хвіліны жадання
Нескарона рассунуць
(хоць на крок)
берагі
Свайго існавання...
След на ўбітым пяску ўвачавідкі зацёк
Каляроваю пенай.
Акунаюцца целы ў хвалі
(лёсы ў быццё)
Раўнадушна і лена.
З сытай зморай гайдаюцца на ружовай вадзе.
І спрасонак
Ледзьве-ледзь адзначаюць: плыве міма дзень
На вёслах пунсовых.
III
«Табе лягчэй: ты ўжо змірылася».
...Ківаю галавою згодна,
Сачу, як цвёрда і лагодна
Выводзіць мора штось кірыліцай.
Такое мернае, пакорнае
Сваім дыханнем галубіным.
...Трагічным знакам бур глыбінных —
Палоска
на ўзбярэжжы
чорная.
IV
Хваля доўга вагалася ў незнаёмых глыбінях,
Прымервалася, выбірала,
Нарэшце —
Спружыніста ўскочыла,
Рассмяялася белазуба,
Падалася ўсім целам —
І вось
Пасяродку ўтравелага лета,
Як суніцы,
Зоры збіраю, —
Так ускінула хваля крутая мяне.
Упіваюся сілай сваёй нечаканай,
Халадзею ад думкі,
Што гэта ўсяго на імгненне.
Я падоўжу ўладу над часам! —
Я замкну чароўную хвалю,
Абгараджу, прыпыню!