...Ні прасторы галавакружнай,
Ні зор.
Смяецца над загародкамі
Стыхія.
V
На ўзморы туман беспрасветна-густы,
Аж сонцу на неба не ўзбіцца.
Замкнёны рашуча на ключ залаты
Чаканні, каторым не збыцца.
І кінуты ключ залаты у ваду,
У горкую продань марскую.
І зманьвай не зманьвай цяпер —
не прыйду,
Гукай не гукай —
не пачую...
VI
Не да мора прыбеглі сосны —
З мора выбеглі свет паглядзець.
У трывозе за лёс людзей
Зелянеюць яны
і сохнуць.
VII
Хвалюецца салёная разлога,
Дзень, як бурштын, хаваючы на дне.
Усё ўспамінам стане,
і дарогу
Перамяце, засыпле ранні снег.
А ўдома загудзе на ветры голле,
У волкай цемры цяжка зашуміць —
І уваскрэсне,
І падкоціцца да горла:
Стрывожанае мора,
Дзюны.
Мы...
11-18.07.1975
Дубулты
ЗА СПАТКАНАЕ ШЧАСЦЕ…
* * *
За сялом палавеюць жыты,
Росна песня дзявочая ўзносіцца:
«Твой пярсцёнак, ды твой залаты,
Мне на ручаньку правую просіцца...»
На свае нам пацэліць кругі —
Непрамая дарога, няблізкая.
Дар сярэбраны, дар дарагі
На маёй ды на левай паблісквае.
Ад Расстання да Стрэчы ляцець:
Два прыстанкі ўвабралі прычалы ўсе.
...Над ваколлем трымціць залацень
Жыта й песні, яна —
не канчалася б!..
Пасярод наступальнай слаты
Так раптова надарыцца просінцу!
«Твой пярсцёнак, ды твой залаты,
Мне на ручаньку правую просіцца...»
1977
ТЫ
Быў.
І не было.
Пры выпадковых,
Неназолістых спатканнях зрэдзь
Бестурботна ападалі словы
З доляю ні радаваць, ні грэць.
Быў.
І не было.
Не бачна воку,
Як карэнне дастае з зямлі
Над ільдамі, камянямі
сокі,
Каб у дрэва
песню лета ўліць.
Дзёрзка выбухнула лістота —
Твая пяшчота.
Што яна шукала ў маім лёсе?
Сцверджання?
Бунтоўнай праваты?
Што шукала — ці знайсці ўдалося?
Быў.
І не было.
І раптам — Ты!..
1976
ГАЛЬФСТРЫМ
Раскавана дыхае Гальфстрым!..
I, як там, дзе шчодрыя пасаты
Дотыкам да вычарнелых дрэў
Квеценню абсыпалі сукі —
Бачу я, як расцвітаюць людзі
Лепшымі галінамі душы!
Бо к табе, адзінаму на свеце,
Вырваўшыся з даўкай нематы,
Як Гальфстрым з Фларыдскае пратокі,
Цяжка, безаглядна, як Гальфстрым,
Хлынула к табе маё каханне.
Хто ты мне?
Нашто ты мне?
Чаму
Аддзяліць цябе ўжо немагчыма
Ад жыцця майго,
Як немагчыма
Ад зямлі нябёсы аддзяліць?
Ды хіба пытаюць у Гальфстрыма
Пра ягоны выбар акіяна,
Пра ягоны выбар берагоў...
Ён бурліць — і адступаюць айсбергі,
І ў далонях шыраты паўночнай
Дарам найвышэйшай справядлівасці
Фарбы поўдня дзёрзка раскашуюць!
Ці ж не чуеш ты
І ці ж не бачыш,
Што—
да недаўмення —
перавернуты
Свет сцюдзёных, непрытульных вод,
Што ўжо незваротна-новы свет
Явай непаўторнаю пануе?!
Не змаўчы маўчаннем таго вострава,
Дзе Гальфстрым знаходзіць сваю гібель —
...I ўсё роўна рвецца да яго!
1972
* * *
Паводле Маі Львовіч